Vikan - 30.12.1976, Blaðsíða 37

Svo ung
Það er raunsær, en gagnrýnislaus
tónn í smásögu Liv Löften Brönstads
sem hér birtist. Þau eru svo ung,
pilturinn og stúlkan sem hún
segir frá. Við hin eldri vonum
sannarlega, að Inga og Erik geti
staðið sig.
höfðu áhrif á þau hin. Móðir hennar
hafði tekið upp vasaklút og sagt, já
auðvitað, ekki skyldu þau leggja
hindranir í götu bamanna. Það var
einmitt það sem þau vom hún og
Erik, bara böm. Svo ung.
En svo vom allir svo ráðagóðir
og hjálpsamir í sambandi við brúð-
kaupið og bamafötin, að Erik og
hún urðu algjörlega utanveltu.
Síðan höfðu þau gift sig. Hún
varkomin sex mánuði á leið, svo að
ekki gat hún leynt ástandinu.
Skólafélagamir höfðu safnað pen-
ingum og gefið þeim dúk og vasa.
Faðir hennar hafði talað við skóla-
stjórann um að hún fengi að ljúka
skólanum. Þetta var óvenjulegt.
Það var það sannarlega, þeir höfðu
aldrei haft hjón saman í bekk áður,
en það hafði svo sem hent áður, að
skólastúlka yrði ófrísk og þá fékk
hún auðvitað að ljúka skólanum.
Mikið hafði hún grátið á brúð-
kaupsnóttina! Nú þegar þau höfðu
,,leyfi” brást hún skyndilega, hún
gat þetta ekki, því allir héldu, að
þau gerðu það. Og hún hafði verið
svo feimin og falið magann undir
nýja náttkjólnum. Erik varð ergi-
legur, en sofnaði fljótt eftir erfiði
dagsins. Hún lá lengi vakandi, og
þegar vagnamir fóm að ganga um
fimmleytið, fór hún á fætur og út að
glugganum. Malbikið var eins og
flauel í daufu skini götuljósanna, og
inni í vögnunum var næstum
dimmt, þannig að vagnstjórarnir
urðu að svörtum hrúgum, hún varð
angurvær af að horfa á þetta. Þeir
vom ekki hrúgur, þeir vom lifandi
mannvemr, og hún reyndi að
ímynda sér, hvernig þeim liði
heima. Kannski áttu þeir konur,
sem sváfu undir sænginni sinni
ennþá. Ef til vill höfðu þeir hellt
kaffi á brúsann sinn, áður en þeir
héldu heiman að, kannski langaði
þá ekkert til að keyra vagnana
svona eldsnemma.
Hún sat í glugganum á fjórðu
hæð, og hann svaf að baki hennar,
henni leið eins og hún væri gömul
og reynd. Henni varð kalt að vera
berfætt á gólfinu. Mikið var
hann myndarlegur þegar hann svaf.
Þau höfðu aldrei átt heila nótt
saman áður. Þau vom vön að spila
plötur, tala saman og halda um
hvort annað, og svo læddist hann
út á eftir. Nú yrði það ekki lengur.
SMÁSAGA
EFTIR
LIV LÖFTEN
BRÖNSTAD
Hún hélt höndinni á maganum og
fann hreyfingar, einmitt þá varð
barnið raunvemlegt fyrir henni.
Það var barn þarna. Skyldi það
verða strákur? Hún hélt, að Erik
vonaði það. Hún læddist eftir
gólfinu og skreið upp í til hans.
Hann hreyfði sig í svefninum og
ýtti burtu köldum fótum hennar, en
svo mmskaði hann og leit á hana,
og nú vom bara þau tvö í öllum
heiminum. Svona hafði það aldrei
verið áður.
Fyrrihluta dagsins litu foreldrar
hennar inn og hún hellti upp á könn-
una, var fullorðin og húsmóðurleg.
Seinna komu líka foreldrar hans,
en þá hellti mamma hennar upp á,
og þau Erik urðu aftur „börnin”.
Það angraði hana, því að þá missti
hún nýfengið öryggi og myndug-
leika.
Gott að þau náðu í þessa íbúð,
einn af kennumnum hafði verið
hjálplegur. íbúðin var lítil og
gamaldags, en þau vildu hana
margfalt frekar en að þurfa að búa
heima hjá foreldmnum.
Á mánudag urðu þau að fara í
skólann aftur. Það var svo skrítið
að standa saman og búa út nestið í
skólann. Hún læddist á salernið
áður en hann vaknaði. Það vtu- svo
mikiil gauragangur i klósettskálinni
að hún hélt, að húsið myndi hrynja
saman, en hann vaknaði ekki einu
sinni við það.
Það var svo skrítið, að þau vom
feimnari hvort við annað núna eftir
að þau vom gift, þau þorðu varla að
líta hvort á annað, fyrr en þau komu
út á götu. Þá urðu þau bara hluti af
nemendahópnum, sem hraðaði sér
til skólans. Hún stakk hendinni
undirarm hans, og þau brostu hvort
viðöðm.
t skólanum hópuðust krakkamir
að þeim, en það vom bara kenn-
aramir sem vom með glósur.
Fyrsta vikan var dálitið erfið, en
smám saman vöndust þau tilhugs-
uninni um að Inga og Erik væm
hjón og fóm nú að kikja inn á
kvöldin. Besta vinkona hennar
snyrti sig þar, áður en hún fór út
á skemmtistað, og Ingu fannst hún
eldgömul og utanveltu, þegar Bitt-
en fór, sveipuð ilmskýi og full
tilhlökkunar. Um nóttina kom hún
með strák með sér og kastaði stein
í rúðuna, Erik fór fram úr og sagði
þeim, að þau gætu ekki komið upp
vegna nágrannanna. Hún var reglu-
lega hrifin af honum þá, því að
Bitten var álmjó og mjög lagleg.
Stundum var hún þreytt á vin-
unum, sem alltaf vom að líta inn.
Það gekk mikið á te og kex, og svo
töluðu þau ekki sama mál lengur á
vissan hátt. Auk þess var hún
hrædd um að Erik langaði í veisl-
uraar og bíltúrana, sem strákamir
töluðu um. Erik hafði bara hana, og
hún varð stöðugt feitari og fékk
brúna flekki í andlitið. Þau áttu
aldrei aura fyrir skemmtunum,
jafnvel þó hún hefði getað tekið þátt
í sliku. Það var óskaplega vand-
ræðalegt að opna hvítu umslögin
frá foreldmm þeirra hvem föstu-
dag. En þau máttu til. Og eins og
þau réttilega bentu á, hefðu þau
þurft að sjá um þau, ef þau hefðu
búið heima ennþá. Erik var búinn
að fá vinnu eftir prófið, á bensín-
stöð þrjú kvöld í viku. Hún sjálf
ætlaði að fá heimavinnu í haust, og
svo ætluðu þau að sækja um lán.
I nokkra daga var hún svo slæm í
bakinu, að hún treysti sér ekki til
að tala við neinn í fríminútunum.
Hann fann það og var hjá henni og
var fölur og hræddur. Vinir hans
stóðu í hópum og töluðu um
stelpur.
— Farðu bara til þeirra, sagði
hún og var gráti nær af fórnar-
lund. — Þeir bíða eftir þér, það er
allt í lagi með mig.
— Ertu viss um það? Ég ætlaði
að spjalla aðeins yið Per um dálítið.
— Farðu bara. Mér líður ágæt-
lega núna.
Svo fór hann, og hún heyrði
hlátur hans blandast hlátmm
hinna. Hann var jafn ungur og fyrr,
það var bara hún, sem hafði elst.
Strákar vom kannski svona? Hún
hafði aldrei þekkt neinn nema Erik.
Stundum rifust þau. Rifrildin
enduðu alltaf á þann veg að hún
grét og sagði, að hún hefði ekki
óskað, að þetta yrði svona, ekki
væri sökin öll hennar. Þá hélt hann
henni þétt að sér og sagði að hann
hefði heldur aldrei sagt neitt slíkt,
53. TBL. VIKAN 37