Vikan - 30.12.1976, Blaðsíða 21

„Þetta er svei mér vel af sér
vikið,” sagði Bohn. Sólin var í þann
veginn að ganga til viðar.
„Ekki af okkur heldur honum.”
„Dave?” Já, Dave hafði ekið
mjög hratt. Engin nánari lýsing
hafði Pavel sagt. En hvað merkti
það eiginlega? Lýsing á ökumann-
inum? Hugsanlega. Hrádek hafði
skilið það þannig. Það féll vel að
þeirri skoðun hans að Mennery væri
einn á ferð. Og ég ætla mér ekki að
lenda í deilum vegna þess aftur,
hugsaði Bohn. Sérstaklega ekki
núna, þegar Hrádek virðist eiga við
nóg annað að stríða.
„En ekki hver?” sagði Hrádek
argur. „En hvað skyldi hafa valdið
því að honum hefur seinkað? Hann
hefði átt að vera kominn hingað
fyrir klukkutíma.”
„Laugardagsumferðin,” sagði
Bohn.
„Hún virðist ekki hafa tafið
hann, þegar hann var loksins
kominn yfir landamærin.” Seinkun-
in hefur orðið áður en hann kom til
Sviss. En hvað olli?
„Léstu ekki veita honum eftir-
för?”
„Nei,” sagði Hrádek stuttur í
spuna. Ludvik hafði gert hvert
glappaskotið á fætur öðru.
Mennery hafði yfirgefið bílageymsl-
una í Merano áður en nokkur var til
taks að elta hann. Ludvik hafði átt í
mjög miklum brösum varðandi bil
Kriegers. Og hið eina sem hann
hafði haft upp úr krafsinu var þetta
ómerkilega sárabindi um hönd
hans. „Það var ástæðulaust. Stefan
var það vel staðsettur.” Og hvað
snertir Ludvik þá fær hann að
kenna á því seinna.
„Hver er Stefan? Hvemig kom
hann inn í myndina?
„Ég setti hann þar.”
„Þetta er engin hnýsni hjá mér,”
sagði Bohn afsakandi. Ég er aðeins
svolítið undrandi. ” Og það var satt.
„Ég get ekki annað en dáðst að þér
Jiri.”
Hrádek brosti ánægjulega.
„Stefan kom til Merano í morgun.
Eftir hádegið sendi ég hann til
Sviss. Hann undirbjó jarðveginn og
gætti þess að nokkrir vel valdir
náungar hefðu augun hjá sér. Nú er
hann að elta Mercedesbílinn að
ákvörðunarstaðnum.” Hrádek leit á
úrið sitt. „Við ættum að frétta af
honum þá og þegar.”
„Og hvað svo?” Bohn var aftur
orðinn taugaóstyrkur.
„Hann heldur sig í námunda við
hús Kusaks og segir okkur hvernig
við eigum að komast þangað. Við
bíðum þangað til fer að skyggja, en
þó enn nógu bjart til þess að við
finnum húsið. Þegar aldimmt er
orðið látum við skarar skríða.”
Hann þagnaði sem snöggvast.
„Mjög einfalt. Hið óvænta er það
sem úrslitum ræður.”
Látum til skarar skriða. . Bohn
likaði ekki þetta orðalag. Þó gat
hann alveg eins horfst í augu við
sannleikann. Það yrði áreiðanlega
að beita töluverðum sannfæringar-
krafti til þess að koma Jaromir
Kusak út í bíl og síðan út á flugvöll.
Hann starði annars hugtir á veginn
framundan. Þeir nálguðust nú
beygju og þar hjá var þéttvaxinn
skógur. Bohn var þurr i munninum.
Hann hefði aldrei átt að takast þessa
ferð á hendur. Hann hefði átt að
neita. En hvernig? Hann gat það
ekki vegna þess að þá hefði hann
glatað öllu. Fortíð hans hefði verið
dregin fram í dagsljósið. Jiri hefði
séð til þess að amerísk blöð hefðu
komist á snoðir um sitt af hverju.
Framtíðin... nei, hann þorði ekki
einu sinni að hugsa út í það. „Og
eftir að við látum til skarar skríða,”
sagði hann, „hvað þá?”
Hrádek leit á hann eins og hann
væri ungbarn. „Þá gerum við það
sem með þarf,” sagði hann hægt.
„Ég er ekki kominn hingað til þess
að láta mér mistakast.” En svo leit
hann framan í Bohn og bætti
óþolinmóður við. „Þú hefur þitt
eigið verk að vinna. Hafðu ekki
neinar áhyggjur af okkur. Það er
ekki þín deild, eins og þér er svo
tamt að segja.
1 sömu andrá heyrðist í talstöð-
inni og athygli Hrádeks beindist að
ákafri rödd Stefans. Hann lækkaði
á tækinu, þannig að hann einn
heyrði hvað sagt var. „Talaðu
skýrt. Já, þetta er betra.” Svo
hlustaði hann með athygli á skýrsl-
una. .vFarðu þann veg. Já, undir
eins. Áður en dimrnir um of. Og
láttu engan sjá þig fyrr en við
komum.”
Nú er eitthvað að, hugsaði Bohn.
En Hrádek virtist enn rólegur og
skjótráður er hann skipaði bílstjór-
anum að setja bílinn i gang og koma
sér af stað. Nær samtímis gaf hann
þeim Pavel og Vaclav nýjar fyrir-
skipanir. Þeir óku hratt eftir
hlykkjóttum veginum, sem
mjókkaði óðum, og hæðirnar og
þéttvaxinn skógurinn virtust ætla
að gleypa hann. Nú snéri Hrádek
sér að Bohn og sem snöggvast
missti hann stjórn á skapi sínu.
Hár.P hnýtti saman hinum ólikleg-
ustu blótsyröum á tékknesku og
Bohn varð hálflamaður þarna í
aftursætinu.
En svo náði Hrádek aftur ta'jm-
haldi á skapi sínu. „Stefan missti
af Mercedesbílnum við einhverja
beygjuna á þessum andskotans
vegi. Hann hélt áfram þangað tO
hann hafði næstum mætt bU Pav-
els. Þá uppgötvaði hann að Merced-
esbUlinn hlaut að hafa farið yfir ána
skömmu áður og komist á einhvem
afleggjara á hægri bakka árinnar.”
Stefan hafði lika fært honum nýjar
fréttir. Það voru að minnsta kosti
D
badedas
Badedas þekkja allir. Fæst í öllum snyrtivöru
verslunum og apótekum á landinu.
53. TBL. VIKAN 21