Vikan

Tölublað

Vikan - 30.12.1976, Blaðsíða 44

Vikan - 30.12.1976, Blaðsíða 44
Hann horfði á hana án þess að svara, reyndi árangurslaust að brosa. Hann beit sig í vörina eins og hann hefði miklar kvalir. Hún tók i handlegginn á honum.: — Getið þér gengið að stólnum þama? Ég skal hjálpa yður. Hún studdi hann að stól í stofunni og fann, að hann skalf. Að þetta skyldi nú henda hana. Guð gefi, að hann fengi ekki hjartaáfall, en svo kom henni ráð i hug. — Unnusti minn er læknir, ég ætla að hringja til hans. Ef hún næði sambandi við Erling væri málið leyst. En hann sagði: Nei, nei. Ég næ mér eftir nokkrar mínútur. Gæti ég fengið vatnsglas? — Já, auðvitað, sagði Nína strax — eða viljið þér kannski heldur einn snaps? — Nei takk, sagði hann — Það sljóvgar mig. Hún heyrði, að hann kom á eftir henni fram í eldhúsið. Augnaráð hans fyllti hana óhug. Þegar hún rétti honum vatnið leit út fyrir, að hann hefði þegar náð sér fullkom- lega. Hann drakk hægt úr glasinu, hann btn skinnhanskana ennþá á höndunum. — Það er heimskulegt að sljóvga skilningarvit sín með áfengi, sagði hann ailt í einu. — Sársauki getur t.d. verið eins og ljúf fullnæging, vissirðu það? Nína hristi höfuðið og hallaði sér upp að eldhúsbekknum. Henni leið illa. Hvað vildi hann eiginlega? Hvers vegna fór hann ekki? Hún ætlaði ekki að ansa honum. En svo hélt hann áfram að tala: — Hvað ert þú gömul? Almáttugur! En það gamlárs- kvöld. — Tuttugu og eins árs, svaraði hún stuttlega. — Þú ert mjög falleg, sagði hann. Hann sagði þetta miídri, hlýrri röddu, eins og allt sem hann hafði áður sagt við hana. Þrátt fyrir það fann Nína, að maginn herptist saman af hræðslu. Eg má ekki láta \ — Þaö hlýtur áö vera stórkost- legt fyrir þig, aö fá aö sitja fyrir hjájafn þekktum málara og mér. hann verða þess varan, að ég er hrædd, hugsaði hún. Bara að hann vildi nú fara. Hún varð að koma honum burtu, það var ekki hægt að halda þetta lengur út. Hún gekk fram að útidyrahurðinni. — Átti ég ekki að skila neinu til föður míns? spurði hún kurteislega. — Hvar kynntust þið annars? Til sjós eða hvað? — Já, sagði hann, við vorum á sama skipi eitt ár. Nú vissi Nína, að maðurinn var að ljúga. Faðir hennar hafði aldrei verið til sjós, jafnvel þó að þau byggju í sjávarbæ, þar sem flestir höfðu stundað sjóinn lengri eða skemmri tima. Hún hugsaði hratt. Hvað nú? Hún gekk hratt inn í forstofuna aftur og tók upp símann. Hún fékk ekki són. Og þá sá hún það: Snúran var slitin. Skelfingu lostin starði hún á snúrubútinn, sem dinglaði á sím- tólinu. Að baki sér heyrði hún óhugnanlegt hljóð — sama illúðlega hláturinn og fyrr um kvöldið hafði heyrst í Stórugötu. Hlátur, sem fyllti hana skelfingu og óhugnaði. Viti sínu fjær hljóp hún fram að hurðinni, en hann kastaði sér yfir hana. Svartir hanskaklæddir fingur gripu um handlegg hennar og héldu henni eins og í skrúfstykki. Hún öskraði. öskraðiá hjálp, og ópið náði til nágrannans, sem var nú úti í garði að kveikja á kyndlum, sem áttu að heilsa gestum hans. Hvað í ósköpunum v£u- þetta? Oppheim reisti sig upp og hlustaði. Hvers vegna fannst honum kvöldið svona ógnvekjandi? Hann blés á eldspýtuna og gekk út á gangstétt- ina og lagði við hlustirnar. Hann leit upp eftir götunni og síðan niður eftir henni, án þess að verða nokkurs var. Svo brosti hann og hristi höfuðið. Það var sjálfsagt einhver, sem hafði sjónvarpið hátt stillt. Kannski var verið að sýna leikrit eða kvikmynd. Hann yppti öxlum, kveikti á síðustu kyndlun- um og gekk inn í húsið, sem stóð nú og beið þess bara að gestirnir kæmu. — Ertu ekki með kveikt á sjón- varpinu? spurði hann konu sína, þegar hann kom inn. — Þvílíkt öskur. Ég hefi aldrei heyrt neitt eins óhugnanlegt. Leik- aramir kunna sannarlega til verka nú til dags. — Já, svaraði konan hans - en farðu nú inn og þvoðu þér um hendumar — það er sót á þeim — tókstu gömlu kyndlana frá í fyrra með? Hann var búinn að kefla hana núna. Hún skyldi ekki ná að öskra einu sinni enn. En hún sýndi óskaplega mikinn mótþróa. Leikur- inn æsti hann. 'Best að láta hana halda, að hún gæti sloppið — og ná henni svo aftur. Hana grunaði ekki, hversu sterkur hann var! Hann kastaði til höfðinu, og aftur og aftur hljómaði hinn hræðilegi hlátur hans um húsið. Hann sleppti henni, og hún komst eitt skref frá honum, en svo réðst hann á hana aftur. En rétt eins og Nína vissi ekki, hve sterkur þessi maður var, þá var það nokkuð, sem hann vissi ekki un hana: Að hún hafði verið besti íþróttamaður skólans, það sönnuðu ótal verðlaunagripir uppi í herberg- inu hennar. Og best var hún í hlaupum. Nú spyrnti hún sér frá honum og þaut niður í kjallarann eins og kólfi væri skotið — þar vissi hún um herbergi með traustri hurð og traustri læsingu. Snyrtingin í kjallaranum — inn þangað og snúa lyklinum. Hún slapp inn, áður en hann náði að átta sig. Hún var fangi. Fyrir glugganum var einhvers konar jámgrind. Húsið var gamalt — járngrindin hafði alltaf verið þama. Hann var kominn að hurðinni og reif og togaði í handfangið. Það myndi ekki líða á löngu, áður en hann fyndi verkfæri til að nota á hurðina. Hún hafði ætlað sér að klifra út um gluggann og hafði ekki munaðeftirjámgrindinni. Frávitaaf skelfingu reif hún og sleit í hand- klæðið, sem hann hafði bundið fyrir munninn á henni með. Dyrnar vom að gefa sig. Hún klifraði upp á salemisskálina og opnaði gluggann gegnum grindina. Og svo öskraði hún. öskraði og öskraði eins hátt og hún gat. — Hjálp- hjálp- hjálp! Og allan tímann bað hún: Góður guð, láttu einhvem heyra til min. Sendu einhvem — góði guð, sendu Erling hingað — láttu hann koma til að sækja mig. Diðrik Oppheim purrkaði sér um hendumar. Snögglega rétti hann úr sét. Gat það verið, að þeir sendu út svona skelfilegan þátt hjá sjónvarp- inu í kvöld? Það gat varla verið, bratt átti konungurinn að ávarpa þjóðina og... Hann gekk fram í eldhúsið til konu sinnar. Hún var að leggja síðustu hönd á undirbúning- inn — Emma heyrirðu — það er ein- hver sem öskrar! Emma opnaði eldhúsgluggann. Þama heyrðist það aftur — þetta óhugnanlega öskur. Honum rann kalt vatn milli skinns og hörunds. Eitt augnablik fannst honum hann heyra aftur vitfirringslegan hlátur, þann sama og fyrr úm kvöldið hafði vakið fyrir honum óhug. Og skyndi- lega rann upp fyrir honum ljós, — hann sá fyrir sér skuggalegu mann- veruna. sem laumaðist eftir götunni í skugganum frá runnunum, og Karen og Roald Bjerke aka af stað til veislunnar. Almáttugur, Nina hafði ekki setið í baksætinu. Var hún ein heima? — Það kemur þaðan — frá húsinu hans Bjerke, sagði Emma. Þau hlupu út í garðinn... Nína öskraði og öskraði. Hún var hás og sár í hálsinum, henni fannst hún vera að kafna og fékk ákafan hósta. Gegnum tárin sá hún, að hurðin gaf eftir — hann stóð þarna með járnstöng i hendinni. Hann sló hana á munninn fast — hratt. Eitt augnablik missti Nína meðvitund— en svo fann hún, að hann dró hana út úr snyrtiherberginu fram i kjall- arann... Allt var eins og í þoku. Hún lá á kjallaragólfinu og Emma Oppheim stóð yfir henni og reyndi að hjálpa henni til að standa á fætur. Það er allt í lagi með þig, Nína — komdu, við skulum reyna að fara upp — það er svo kalt hér i kjallaranum. Þú skelfur eins og hrísla! Komdu nú. Hún heyrði rödd Diðriks Opp- heim, — Flýtið ykkur að hringja til lögreglunnar. Hann sat klofvega ofaná manninum, sem hafði ráðist á hana. Einn af gestum Oppheims hélt höndum mannsins. Flýttu þér nú Emma — hringdu í lögregluna strax. Taktu Nínu heim með þér. Nína hristi höfuðið. Henni fannst, að ef hún færi nú, þyrði hún aldrei að snúa til baka. Það virtist líða heil eilífð, áður en lögreglan kom og tók manninn í sína vörslu, hann var orðinn óður og tveir menn áttu fullt í fangi með hann. Spumingar og aftur spumingar. hana verkjaði í höfuðið. Frú Opp- heim hafði látið hana drekka koníakssnaps, og hún var þreytt og dösuð. — Látið hana í friði um stund, sagði frú Oppheim við lög- regluþjóninn, sem yfirheyrði hana. Foreldrar hennar koma fljótlega. Og þarna komu foreldrarnir þjót- andi inn úr dyrunum. Móðir hennar grét, og faðir hennar spurði aftur og aftur: — Hvers vegna hleyptir þú honum inn? Hvernig datt þér þetta í hug? Þó einkennilegt megi virðast leið Nínu betur, þegar hún sá framan í andlit foreldra sinna skelfingu lostin. Hún varð að róa þau og bera sig vel. Það var hringt að dymm. Hún heyrði rödd Erlings. Nínu fannst, að hún hefði elst um tuttugu ár síðan Erling hringdi og tilkynnti, að honum seinkaði. Hjartað sló örar , þegar hún leit í augu hans dökk af hræðslu. Hann tók hana í faðminn og hélt henni þétt að sér, það var eins og hann myndi aldrei sleppa henni aftur: — Nína, Nína — hann gat ekkert annað sagt. 44 VIKAN 5'3. TBL.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.