Vikan - 10.03.1977, Qupperneq 21

þetta sinn var ekki um neitt dýr að
ræða. Það var mennsk vera, sem
þoldi kvalimar!
Og þegar mér varð þetta ljóst,
stóð ég ó fætur og var kominn yfir
herbergisgólfið í þrem skrefum, og
svo greip ég í handfang hurðar-
innar, sem vissi inn í garðinn og
rykkti henni upp fyrir framan mig.
„Prendick, heyrðu! Stansaðu!
kallaði Montgomery, þegar hann
skarst í leikinn.
Stór hundur, sem hafði orðið bilt
við, gelti og urraði. Ég sá, að í
vaskinum var blóð, og var það
aðallega brúnt blóð, en einnig
dálitið af rauðu blóði, og ég fann
hina sérkennilegu lykt af karból-
sýru. Svo sá ég gegnum opnar dyr
lengra í burtu í dimmum hálfskugga
eitthvað, sem hafði verið bundið
óþyrmilega á grind og var nú sært,
rautt og með umbúðir á sér. Og svo
þurrkaðist þessi mynd út, þegar
andlit Moreaus gamla birtist, hvítt
og hræðilegt.
Eftir eitt augnabiik var hann
búinn að þrífa i öxl mér með
hendinni, sem var ötuð i blóði, snúa
mig niður og fleygja mér hvatvís-
lega aftur inn í herbergi mitt. Hann
lyfti mér eins og ég væri lítið barn.
Ég féll endilangur á gólfið, og
dyrnar lokuðust og lokuðu úti hina
ástríðufullu ákefð i svip hans. Svo
heyrði ég, að lyklinum var snúið í
skránni og að Montgomery kom
með aðfinnslur.
„Eyðileggja heilt ævistarf!
heyrði ég Moreau segja.
„Hann skilur þetta ekki”, sagði
Montgomery, og fleira sagði hann,
sem ég gat ekki greint.
„Ég má ekki vera að því enn þá”,
sagði Moreau.
Ég heyrði ekki það, sem á eftir
fór. Ég brölti á fætur og stóð
titrandi á gólfinu, og hugur minn
var hrærigrautur af hinum hræði-
legustu grunsemdum. Var það
mögulegt, hugsaði ég, að slíkt
fyrirbrigði sem kvikskurður manna
væri til? Spurningunni laust niður
eins og eldingu frá óveðurshimni.
Og allt í einu veik hinn þokukenndi
hryllingur huga míns fyrir ljóslif-
andi skilningi á þeirri hættu, sem ég
var í.
Manni veitt
eftirför
öskynsamleg von um undan-
komu vaknaði hjó mér vegna þess,
að ytri dymar á herbergi minu voru
mér enn opnar. Nú var ég
sannfærður, alveg fullviss, um að
Moreau hafði verið að kvikskera
mennska veru.Allan tímann frá því
að ég heyrði nafn hans hafði ég
verið að reyna að tengja saman í
huganum ó einhvern hátt hið
afkáralega dýrseðli eyjarskeggja
og svívirðu hans; og nú hélt ég, að
ég skildi það allt. Ég mundi aftur
eftir verkum hans um blóð-gjafir.
Þessi kvikindi, sem ég hafði séð,
voru fómarlömb einhverrar hræði-
legrar tilraunar!
Þessir leiðu þorparar höfðu aðeins
ætlað að halda mér í klemmu,
gabba mig með því að sýna mér
trúnað og lóta mig bráðlega sæta
örlögum, sem væm hryllilegri en
dauði, beita mig pyntingum, og
eftir pyntingarnar biði mín hrylli-
legasta smán, sem hægt var að
hugsa sér — ég yrði sendur út í
buskann sem glötuð sál, sem
skepna, í félagsskap vesalinga
þeirra. Ég litaðist um eftir ein-
hverju vopni. En ég fann ekkert.
Svo fékk ég góða hugmynd, sneri
við hægindastólnum, setti fótinn á
hlið hans og reif burt hliðargrind-
ina. Svo vildi til, að nagh kom með
i grindinni, og þar sem hann stóð
út, gerði hann vopn, sem annars var
ómerkilegt, dálitið hættulegt. Ég
heyrði fótatak fyrir utan, opnaði
dyrnar í hendingskasti og sá
Montgomery innan við metra fró
þeim. Hann ætlaði að læsa ytri
dyrunum.
Ég hóf þennan naglastaf minn á
loft og ætlaði að lemja hann i
andlitið, en hann stökk til baka. Ég
hikaði augnabljk, sneri siðan á brott
og flúði fyrir húshornið.
„Prendick, heyrið. þér maður!”
heyrði ég hann kalla furðu lostinn.
Verið þér ekki bjáni, maður!”
Ég hélt, að ef ég hefði verið um
kyrrt mínútu lengur, hefði hann
læst mig inni og haft mig tilbúinn
eins og spítalakanínu, þegar ég átti
að mæta örlögum mínum. Hann
kom út handan við hornið, því að ég
heyrði hann hrópa;
„Prendick!”
Svo hljóp hann á eftir mér og
kallaði ýmislegt upp á hlaupunum.
I þetta sinn hljóp ég beint af
augum og fór i norðaustur, þannig
að leið mín myndaði rétt horn við
leiðina, sem ég fór í fyrra skiptið.
Meðan ég var á harðahlaupum upp
ströndina, leit ég einu sinni við og
sá þjón hans með honum. Ég hljóp í
ofboði upp brekkuna, yfir hæðina
og breytti síðan stefnu í austur
meðfram klettadal, sem hafði
frumskógarrönd sitt hvorvpn meg-
in. Ég hljóp kannski svo sem eina
milu samtals, lafmóður og með
blóðið suðandi fyrir eyrunum, og
þegar ég svo heyrði ekkert til
Montgomerys og fylgdarmanns
hans, en var næstum örmagna, tók
ég skarpa beygju niður að strönd-
inni, að því er ég taldi, og lagðist
niðui í laut milli reyrstöngla.
Þama beið ég lengi, of hræddur
til að hreyfa mig og meira að segja
of hræddur til að finna nein úrræði.
Villt nóttúran umhverfis mig lá i
þöglum svefni undir sólinni, og eina
hljóðið í nánd var óþægilegt suð í
nokkrum litlum mýflugum, sem
höfðu uppgötvað mig. Bráðlega tók
ég eftir svæfandi niði — og var það
khður Bldunnar á ströndinni.
Eftir um það bil klukkustund
heyrði ég Montgomery kalla nafn
mitt langt í burtu í norðurótt. Það
varð til þess, að ég fór að
bollaleggja, hvað ég gæti gert. Eftir
því sem ég túlkaði það þá, var þessi
eyja byggða aðeins þessum tveim
kvikskurðarmönnum og fórnar
lömbum þeirra, sem breytt
hafði verið í dýr. Sumum þeirra
gátu þeir vafalaust þröngvað í
þjónustu sína gegn mér,' ef þörf
krefði. Ég vissi, að bæði Moreau og
Montgomery gengu með skamm-
byssur; og að undanskildum veiga-
litlum staf, sem lítill nagli stóð út úr
og var hlægilega léleg kylfa, var ég
^vopnaður.
Svo að ég lá kyrr, þar sem ég var,
þangað til ég fór að hugsa um mat
og drykk. Og á því augnabliki varð
ég þess óþægilega áskynja, hversu
vonlaus aðstaða min var í raun og
veru. Ég kunni engin ráð til að geta
fundið mér neinar rætur eða óvexti,
sem kynnu að vera þarna nálægt;
ég hafði engin tök á að veiða í
gildrur þær fáu kanínur, sem voru ó
eyjunni. Því meir sem ég velti
þessari hugmynd fyrir mér, því
vonlausara virtist að framkvæma
hana.
Að siðustu fór ég, í örvæntingar-
fullri aðstöðu, að hugsa um
dýrslegu mennina, sem ég hafði
rekist á. Ég reyndi að finna ofurlitla
von í því, sem ég mundi um þá. Ég
sá þá fyrir mér í huganum hvern á
eftir öðrum og reyndi að draga
einhverja spá um aðstoð upp úr
minni mínu.
Svo heyrði ég allt í einu hund
gelta, og þó varð mér ljós ný hætta.
Ég eyddi litlum tíma í hugleiðingar,
enda hefðu þeir að öðrum kosti náð
mér strax, heldur þreif ég lurk minn
og þaut beint af augum úr felustað
mínum og í átt til ölduhljóðsins. Ég
man eftir þyrnóttum plöntum, sem
uxu þarna og höfðu þyrna, sem
stungu eins og pennahnifar. Ég
kom út að langri vik, sem opnaðist
móti norðri, og þó blæddi úr mér,
og föt min voru rifin.
Ég óð beint út í öldurnar án þess
að hika eitt andartak og hélt inn
eftir víkinni, og brátt var ég kominn
í lítinn læk, þar sem vatnið nóði mér
í hné. Ég klöngraðist að lokum upp
á vestari bakkann, og á meðan
hjartað hamaðist í brjósti mér,
skreið ég inn í burknaþykkni til að
bíða úrslitanna. Ég heyrði, að
hundurinn — og aðeins var um einn
hund að ræða — nálgaðist og
gjammaði, þegar hann kom að
þyrnunum. Svo heyrði ég ekkert
meira, og fór bráðlega að halda, að
ég hefði sloppið.
Mínútumar liðu, þögnin lengdist,
og að siðustu, eftir að ég hafði verið
óáreittur í klukkustund, jókst
hugrekki mitt smám saman aftur.
Þegar hér var komið sögu, var ég
ekki lengur sérstaklega skelfdur eða
dapur. Því að ég hafði, ef svo má að
orði komast, náð hóstigi skelfingar
og örvæntingar. Nú fannst rrrier líf
mitt mega heita glatað og að
forfölur mundu gera mig færan um
að þora hvað sem var. Ég óskaði
þess jafnvel á vissan hátt að mætá
Moreau augliti til auglitis. Og þar
sem ég hafði vaðið út í vatnið,
minntist ég þess, að ef ég yrði of
aðþrengdur, ætti ég að minnsta
kosti einp leið opna enn þá til þess
að komaét undan pyndingum —
þeir gátu ekki svo auðveldlega
hindrað, að ég drekkti mér. Mig
hálflangaði til að drekkja mér á
þessari stqndu, en einkennileg
löngun til áð sjá fyrir endann á
ævintýrinu, einkennilegur ópers-
ónulegur, sterkur áhugi á sjálfum
mér, hélt aftur af mér. Ég teygði út
limina, sem voru sárir og kvaldir af
stungum þyrnóttra plantna, og
staiði á trén i kringum mig; og svo
kom ég allt i einu auga á dökkt
andlit, sem horfði á mig, og bar
þetta svo skyndilega að, að andlitið
virtist stökkva út úr grænum
gróðrinum umhverfis.
Ég sá, að þetta var apalegi
maðurinn, sem hafði komið niður að
skipsbótnum á ströndinni. Hann
hélt sér við skakkan stofn pálma-
trés. Ég greip stafinn minn, reis á
fætur og stóð andspænis honum.
Hann fór að masa. „Þú, þú, þú”,
var hið eina, sem ég gat greint í
fyrstu. Allt í einu féll hann niður úr
trénu, og eftir augnablik greindi
hann laufið í sundur og starði
forvitnum augum á mig.
Þessi maður vakti ekki sama
viðbjóð hjó mér og hitt manndýrið,
sem, ég hafði rekist á. „Þú”, sagði
hann, „í bátnum”. Hann var þá
maður — að minnsta kosti eins
ósvikinn maður og þjónn Mont-
gomerys — því að hann gat talað.
„Já”, sagði ég, „ég kom í
bátnum. Frá skipinu”.
„Ö!”, sagði hann, og hin björtu,
hvikulu augu hans skoðuðu mig fró
hvirfli til ilja, fyrst hendurnar, svo
lurkinn, sem ég hélt á, fæturna,
hálfrifnar frakkadruslurnar og
skurði og skrámur, sem ég hafði
fengið af þyrnunum. Hann virtist
vera í vandræðum vegna einhvers.
Hann leit aftur á hendur mínar.
10. TBL. VIKAN 21