Vikan - 10.03.1977, Side 37

HÆTTU'
LEGUR
GRUNUR
EFTIR
ZOE CASS
óvenjuleg, en undir trénu vtu-
steinbekkur og þar fyrir framan
andapollur, óreglulegur að lögun.
Einhvern tíma hlaut að hafa verið
vatn í honum, en nú var hann
uppþomaður og einungis forareðja í
bominum.
I hinum enda garðsins voru
bogagöng, gerð úr þremur myndar-
legur bogum, sem hvíldu á sverum
súlum. Steinninn var veðraður og
einna likastur smjöri á litinn. Þessi
súlnagöng voru blátt áfram hríf-
andi. Steinhrúga var þarna líka og
beið þess eins, að eitthvað vœri
byggt úr henni.
Aðaldyr hússins vom á vinstri
hönd. Þær vom úr viði, en þó
sennilega ekki upphaflegar dyr
þessa húss. Til þess vom þær of
vandaðar. Þær vom úr dökkum,
útskornum viði og járnslegnar.
Útskurðurinn sýndi vínþrúgur,
blóm og fugla.
Ég yfirgaf bílinn og það small
undan skónum mínum, er þeir
námu við gangstéttina, sem var
hvítskúmð líkt og þilfar á skipi. Ég
gekk hægt í áttina að húsinu, áköf
en samt varkár og sótti lykilinn í
vasa minn. Hann snérist í skránni
án þess að gefa frá sér minnsta hljóð
og dyrnar opnuðust. Áður en ég
gekk inn leit ég aftur út í forgarð-
inn. Það var heitt í veðri og
lognmilt.
Ég var í þann veginn að fara inn,
þegar ég kom auga á bifhjól í
forgarðinum. Það stóð hægra megin
við bogagöngin, hólffalið á bak við
ólífutrjálundinn. Ég sá einungis
afturhjólið, snjáð sætið og tága-
körfu á bögglaberanum.
En svo var það annað, sem stakk
mig 1 augun. Hjá körfunni sá ég
riffil og það glampaði ó byssu-
hlaupið þarna í sólskininu.
Ég starði a þetta og fann að
hjartslátturinn varð örari. Ég varð
felmtri slegin og þaut inn í húsið,
skellti aftur þunglamalegri hurð-
inni, en lagðist síðan upp að henni
með augun aftur.
Þé&ar ég opnaði þau aftur blasti
við mér langur, rétthymdur for-
salur, en húsgögnin vom líkt og
tiðkast í setustofu. Ég lagði við
hlustirnar. Þögn. Hver var eigandi
þessa bifhjóls? Væri hann einnig
hér í húsinu, þá var það heimsku-
legt af mér að loka mig svona inni.
Til vinstri handar við mig vom
tveir gluggar, er vissu út að for-
garðinum. Á veggnum beint á móti
var einnig gluggi, sem var greini-
lega nýtilkominn. Þaðan var
útsýni yfir dalinn og gaf að líta litla
akra, en engir mannabústaðir,
ekkert utan rauð , tigulsteinsþök í
hæðardragi handan við dalinn, en
það var í margra mílna fjarlægð.
Nú var ég þess fullviss, að reg
hafði farið skakkt að. Strax og ég
kom auga ó mótorhjólið hefði ég átt
að vinda mér upp í bílinn og aka í
burtu. Kannski beið byssumaður-
inn eftir mér uppi á lofti.
Smám saman tókst mér að ná
valdi yfir sjálfri mér. Enginn gæti
hafa vitað um fyrirætlun mína. Auk
þess kom riffill, sem var festur við
mótorhjól, eigandanum ekki að
neinu gagni og var því engin ógnun
hvað það snerti.
Ég skammaðist min fyrir þessa
hugaróra, gekk yfir að glugganum
og leit út. Bifhjólið var horfið.
Áður en ég náði að jafna mig eftir
undrunina, heyrði ég vél ræsta, en
síðan vélarhljóð, sem fjar-
lægðist smám saman. Ég minntist
beygjunnar á veginum ekki alllangt
frá húsinu. Hver svo sem þetta
hafði verið, þá hlaut hann nú að
vera kominn úr augsýn, en samt
hljóp ég út að beygjunni. Ég sá
rykmökk, en auk þess grillti ég í
bláleit föt.
Ég ákvað að halda könnun minni
ófram. Einungis partur af húsinu
hafði verið endurbyggður, dag-
stofa, eldhús, baðherbergi og eitt
svefnherbergi, allt saman vinstra
megin, þegar gengið var inn í húsið.
Herbergin handan við bogagöngin
og til hægri við innkeyrsluna voru
hins vegar i hinni mestu niður-
níðslu.
Sjálfur húsagarðurinn var hins
vegar í góðri umhirðu. Alls staðar
gat að lita árangur af nostursömu
handbragði föður míns. Ég kraup
við steinbrík, sem hann hafði búið
til undir nýgerða glugganum, þeim
sem vissi út að dalnum og augu min
fylltust tárum.
Fáeinum mínútum síðar gekk ég
aftur í gegnum hinn nýendur-
byggða hluta hússins, hægar i þetta
sinn og naut hinnar svölu kyrrðar. I
forsalnum, sem skildi að setu-
stofuna og eldhúsið, var steinstigi,
sem lá upp á loft. Þar var
svefnherbergi og baðherbergi inn af
því. Faðir minn hafði notað öll þessi
herbergi.
Viðamiklar dyr lágu úr for-
stofunni þarna uppi og inn í autt
herbergi. Fyrir innan þetta herbergi
var lág hvelfing og handan við hana
voru göng. Þarna voru múrbrot,
svo að þessi gangvegur var
sennilega aldrei notaður.
Ég kpm auga á járnfleyg á dyrum
þessa auða herbergis og ég var
ákveðin í að loka af þennan hluta
hússins. Er fleygurinn væri kominn
í hólkinn myndu dyrnar áreiðanlega
þola hinn harkalegasta atgang.
Ég fór að hugsa um, hvort það
væri mögulégt fyrir mig að búa ein í
þessu húsi. Ef mótorhjólið og
byssan hefði ekki komið til, hefði ég
alls ekki verið bangin. Undir
venjulegum kringumstæðum hef
ég aldrei sett það fyrir mig að vera
ein.
Áður en ég smellti lokunni fyrir
dyrnar, leit ég enn einu sinni inn í
herbergið. Gullnar rykagnir döns-
uðu þarna í loftinu, en þess utan
var ekkert þarna að sjó nema
eitthvað, sem líktist loki á pappa-
kassa, stóð þarna uppi við einn
vegginn. Ég gekk yfir að því og
10. TBL.VIKAN 37