Vikan - 10.03.1977, Síða 47

Ef það er eitthvað, sem ég hefi
fyrirlitið og neitað, þá er það
afbrýðisemi. Nú brýst hún út. Áður*
en þú hefur sagt, að þú viljir mig.
— Er þér kalt? spyrð þú lágt.
Þetta er það fyrsta, sem þú segir,
eftir að við settumst upp í bílinn.
Ég veit það ekki, hefi ekki hugsað
út í það, vil ekki hugsa um það.
Þú setur bílinn í gang. Slekkur
svo á honum aftur. Snýrð þér að
mér. Ég veit, hvað þú ætlar þér að
segja, veit, hvað það felur í sér.
Kannski betur en þú. Ég þekki gildi
þeirrar dýrmætu gjafar, sem við
getum ekki neitað.
Og ég bið þig, hljóðlega, hrædd-
ari en ég hefi áður verið, bæði vegna
þess, sem er að gerast, og þess, sem
mun gerast: Segðu það ekki! Talaðu
um sjálfan þig, um mig, um vorið
og um vinnu okkar — en ekki um
okkur. Ástin mín, segðu ekkert.
Ekkistrax. ★
reynum að dylja það. Reynum að
vera kurteis og brosa. Við höfum
ákveðið að vera tillitssöm. Láta
tímann vinna fyrir okkur. Rífa
niður stein fyrir stein í staðinn fyrir
að sprengja allt sundur strax,-
Og þá lítur þú i augu min. Og þú
gerir það eina rétta, það eina sem
ekki eru svik, hið eina sem ekki er
skömm. Þú gengur tii min og
faðmar mig að þér.
Eða gerirðu það ekki?
Hver ert þú elskan mín? Ert þú
maðurinn, sem ég á að liia með. Eða
ert þú bara maðurinn, sem vakti
ást hjá mér, ást, sem ég aldrei áður
hefi fundið. Er það ástin til þin, sem
ég á framvegis að lifa með, bara
ástinni, en ekki þér?
Eitt augnablik er ég fegin, að það
skuli vera dimmt, svo að þú sérð
mig ekki. Hugsa sér, ef ég hefði á
röngu að standa, ef þú værir bara í
leit að æfintýri. Þú yrðir þá
hræddur, ef þú gætir lesið hugsanir
mínar, séð í augum mínum, að ég
horfi á þig með alla eilífðina í huga
mínum.
Ástin min! Ástin mín, sem ég
þekki ekki ennþá. Það skiptir engu
máli, hvað þú hugsar núna, það
skiptir engu máli, þó að þú skiljir
ekki, hvað ég hugsa.
Þetta er bara byrjunin. Þetta
mun halda áfram. Hvað sem við
hugsum, hvað sem við gerum, þá
mun það halda áfram. I kvöld
munum við sennilega fara hvort til
sins heima. En nú þegar hefir orðið
breyting. Sá tími, sem við verðum
fjarri hvort öðru, fær annan lit. Þau
orð, sem þú segir til konu þinnar i
kvöld og ég til mannsins míns,
verða önnur en þau, sem við
sögðum i gær og fyrir viku. Allt er
nú þegar orðið erfiðara. Ef maður-
inn minn vill faðma mig og kona þín
vill láta vel að þér, hvernig bregð-
umst við þá við? Hversu lengi get
ég talið honum trú um, að ég sé sú
sama, bara dálitið þreytt og
áhugalaus. Og hvað gerir þú? Á
hvaða hátt verð þú þig gegn henni
— og gegn þér sjálfum?