Vikan - 27.10.1977, Qupperneq 12

Smásaga eftir ERLU KRISTJÁNSDÖTTUR
þótt ég hefði aldrei svo mikið sem
hleypt af einu skoti úr byssu. En það
var fleira með í för en byssur og skot.
Það var kvöld seint í október, og
ég hafði lofað sjálfum mér notalegu
kvöldi, þegar konan min sagði mér,
að Jónas vinur minn væri í
simanum. Ég þreif tólið úr hendi
hennar og heyrði Jónas segja, að
hann hefði fengið leyfi til að skjóta
ijúpu uppi á einhverju fjárans fjalli
lengst vestur í landi, hjá einhverj-
um bónda, sem héti Sigurður eða
einhverju ámóta frumlegu nafni.
Liklegast þeim sama Sigurði og
Jónas hafði verið í sveit hjá á sínum
strákaárum.
,,Ég hef aldrei skotið úr byssu,”
sagði ég, lítið trúaður á fyrirtækið.
„Blessaður vertu, það er ekki
nokkur vandi. Og venjulega er fullt
af rjúpu þarna, við getum komið
heim með marga tugi, þú sérð það,
að túrinn margborgar sig.”
„Þetta er ekkert venjulegt núna,
konan farin að hugsa til jólanna og
þá verð ég líka að líta eftir
krökkunum.”
„Þú hefur gott af því að lyfta þér
upp eina helgi, ekki þarf konan þín
að baka og brasa á hverjum degi til
jóla.”
Samtalinu lyktaði á þann veg, að
ég lofaði að koma með. En hafi ég
haldið, að þar með væri málið
útrætt, þá skjátlaðist mér illa.
Næsta vika fór i það, að fá leyfi
til að eiga byssu, fyrst hjá konunni
og tengdaforeldrunum og svo hjá
lögreglustjóranum það var nú
reyndar auðfengnast hjá þeim
síðastnefnda. En allt um það, eitt
kvöldið arkaði ég heim til vinar
mins Jónasar með hið nýfengna
leyii upp á vasann.
„Nei nú er ég alveg,” sagði
Jónas, „Þú hefur þó ekki fengið þér
leyfi upp á haglabyssu?”.
„Og hvað með það? Fulltrúinn á
skrifstofunni sagði að þær væru
miklu beíri og hann er vön skytta.”
„Það er miklu betra að vera með
riffil” sannfærði Jónas mig um,
„það er undirstöðuatriði, að hafa
góða byssu, þegar maður er á
skytteríi.”
Og eftir dálitla þögn bætti hann
við, „farðu á morgun á skrifstofuna
og fáðu þér leyfi til að kaupa riffil.”
„En hvað á ég að gera við hitt
leyfið?”
, ,Nú auðvitað kaupir þú þér bæði
haglabyssu og riffil, þú getur æft
þig með haglabyssunni, því þú ert
alger byrjandi i sportinu,” útskýrði
hann vinsamlega.
Og ég keypti bæði haglabyssu og
riffil og tilheyrandi skot, báðir
fórum við Jónas á námskeið hjá
hjálparsveit skáta og lærðum að
fara með áttavita og landabréf.
Ennfremur keyptum við veiðitösk-
ur, bakpoka og sportmannafatnað
yst sem innst.
Á föstudag upp úr hádegi var
flest til reiðu, sem til ferðarinnar
þurfti, og þá gladdi konan min mig
með þeim fréttum, að hún yrði hjá
foreldrum sinum með börnin yfir
helgina. Hún var stuttu farin, þegar
Jónas vinur minn kom galvaskur og
fullur tilhlökkunar.
„Jæja, er nestið klárt” spurði
hann. Ég kvað svo vera, og sýndi
honum fullan skókassa af smurðu
brauði, sem konan hafði búið út
handa okkur, auk þess ýmislegt
annað góðgæti, svo sem svið,
hangikjöt og óvexti í öðrum stærri
kassa, líklegast undan stígvélum.
„Fint, fínt,” sagði Jónas, „það
er ekki að því að spyrja, sem konan
þín blessuð gerir. Ég verð líklegast
að nó mér í eina slíka til prívat
afnota, það er bara vandinn hverja
ég á að velja, og sennilega
leiðigjamt að hafa alltaf þá sömu.
Ég vildi að mér gengi eins að veiða
rjúpuna og kvenfólkið.”
Mér varð hugsað með samúð til
rjúpunnar, hún ó það vist sam-
eiginlegt með kvenfólkinu, að eiga
sér einskis ills von, þegar Jónas er
annarsvegar.
Við tróðumst inn í jeppann, sem
reyndar var ekki allt of auðvelt, þvi
hann rúmaði varla meira, en þann
farangur, sem nauðsynlegur er
góðum sportmönnum á rjúpnaveið-
um. Sérstaklega var einn kassi
þungur og fyrirferðarmikill, ég átti
fullt í fangi með að ýta honum til,
svo að ég gæti sest.
„Blessaður farðu varlega með
kassann,” sagði Jónas, „það er
brothætt í honum.
Ég hló með sjálfum mér þar sem
ég tróð mér niður í sætið við hlið titt
nefnds kassa og renndi huganum til
tengdamóður minnar, blessaðrar,
hún hefur um langt skeið verið ritari
í bindindisdagsráði staðarins.
„Jæja, þá brennum við af stað”
heyrði ég í Jónasi um leið og hann
setti i fyrsta. Hann ók gætilega og
forðaðist holurnar eftir mætti, ef til
vill átti kassinn einhvern þátt i þvi.
„Hvað verðum við lengi vestur”,
spurði ég.
„Svona timm tíma, við byrjum
að skjóta í birtingu í fyrramálið og
verðum að allan daginn, og förum
svo heim með fullfermi af rjúpu eftir
hádegi á sunnudag.”
„Það vill svo til,” sagði ég, ,,að
við erum þegar með fullfermi, og
vafasamt hvort við flytjum meira
heim, en við förum með að heiman.”
Jónas hlo að þessari athugasemd
minni. sem honum fannst fjarri öllu
raunsæi.
Hægt og hægt sniglaðist tíminn
ófram og við litlu hraðar i átt til
hinnar fyrirheitnu paradisar fjalla-
lofts og rjúpu. En loks síðla
kvölds komum.við að bæ Sigurðar
bónda, góðvinar Jónasar.
Eftir að hafa innbyrt kjarnmikinn
kvöldverð í eldhúsi þriflegrar hús-
móðurinnar, var sest í stofu og
tekið upp léttara hjal og kassi sá, er
mest hafði þrengt að mér á leiðinni
var sót.tur. Það gutlaði notalega í
honum, þegar Jónas slengdi honum
á borðið, og innan skamms hafði
innihald hans flutt hugi okkar allra
miklu hærra og víðar, en nokkur
12VIKAN 43. TBL.