Vikan - 27.10.1977, Side 13

t
rjúpa fær flogið. Stofan var ekki
lengur lítil stofa á ósköp venjuleg-
um, afskekktum sveitabæ, heldur
aðsetur mikilla manna, sem ekki
gáfu gaum að svo fáfengilegum
fugli og rjúpu, heldur klifu sæbarða
hamra á sumrum og skutu erni á
flugi, og rotuðu rostunga á ísjaka
meðan þorri söng hungurstef sitt
við smátt hugsandi landslvðinn.
Það var löngu bjart, er rjúpna-
skyttur reistu höfuð frá kodda
daginn eftir, og sólin farin að gæla
við hvíta kolla vesturfjallanna,
þegar veiðarnar hófust. Við héldum
sinn i hvora áttina, til að styggja
ekki veiðina hvor fyrir öðrum. Báðir
vorum við vissir um að komast heilu
og höldnu til bæjar aftur að kvöldi
með áttavita, landabréf og fulla
hálfflösku upp á vasann.
Góða stund reikaði ég fram og
aftur í fjallshlíðinni og reyndi hvað
ég gat að koma auga á eitthvað til
að veiða, og ekki var það til að bæta
skapið, að öðru hverju heyrði ég
skothvelli frá Jónasi. Ég sá hann í
anda koma klyfjaðan rjúpu og brosa
góðlátlega til mín. ,,Þú ert nú ekki
kominn til enn, rétt að byrja að
halda á byssu.” Nei, enn hafði
Jónas öruglega ekki heyrt skot úr
þeirri átt, sem ég var. Og enn kvað
við úr byssu Jónasar, storkandi gelt
úr haglabyssunni, sem ég hafði
lánað honum. Á meðan sit ég hér á
steini, og hefst ekki að. Áður en ég
vissi hafði tappinn af hálfflöskunni
farið veg allrar veraldar og óðum
gekk á innihaldið, en með enn meiri
hraða óx rjúpnahlaðinn hjá Jónasi.
Ég heyrði undur þýða rödd konu
minnar hjá mér, ,,og ég sem var
búin að lofa henni mömmu rjúpu i
jólamatinn.”
Ég skal, ég skal skjóta rjúpu,
fullt af rjúpu, og þaut af stað, en
það var eins og allir steinar og þúfur
þessa fjalls hefðu bundist samtök-
um gegn mér. Til lengdar má
enginn við margnum og ég steyptist
um þúfu, í bræði þess manns, sem
finnur sig yfirunninn með brögðum,
brölti ég um og reyndi bæði að
standa upp og hefna harma minna á
þúfunnu, er hvinur í lofti og
vængjatak vakti athygli mína. Ég
hætti að hugsa um þúfuna, reis upp
til hálfs og skimaði i kringum mig,
en ekkert var að sjá utan kolsvartan
hrafn, sem sat á steini og krunkaði
ertnislega að mér.
Nýr skothvellur frá Jónasi minnti
mig á gómsæta rjúpnasteik á
jólaborði tengdamóður minnar,
hrafninn velti vöngum háðskur á
svip. Svei mér, ef þetta var ekki
Jónas vinur minn lifandi kominn
með hrafnshaus og hló að mér.
,,Það verða fæstir góð skytta i
fyrstu tilraun.” Hrafninn stækkaði
og stækkaöi, og hló hærra og
hærra.
Ég hrökk við, er skothvellur
glumdi við og bergmálaði í klett-
unum fyrir ofan mig, undrun minni
verður ekki með orðum lýst, er ég
sá, að skotið hafði komið úr minum
eigin fjörutíu og fimm þúsund
króna riffli. En steinsnar frá mér lá
dauður rytjulegur hrafn, með
blóðlitaða bringu.
Endir.
c
»
I
f'l