Vikan - 27.10.1977, Qupperneq 19

Eftir Dorothy Simpson
erar
annað en að hvorugt þeirra væri
fúst til að láta undan, hvað snerti
hina furðulegu atburði undanfar-
inna daga.
En hvað heldur hann að ég sé að
gera? spurði Sara sjálfa sig eftir að
Alec var farinn í vinnuna? Hún var
fegin að geta lagt af stað til að
heimsækja Mary. Hún var viss um
að Mary tryði henni.
Mary fylgdist með henni. Þegar
hún fór út úr bílnum kom Mary
niður stíginn til að heilsa henni.
gerast. Og þú trúir ekki orði af því
sem ég segi.”
Alec stóð líka. „Vertu róleg,
Sara. Við skulum tala um þetta.”
Hún hristi hann af sér. „Hver er
tilgangurinn? Þú munt aldrei trúa
mér. En það gerðist, það raunveru-
lega gerðist eins og ég sagði þér.”
„Hvar eru þá sönnunargögnin?”
Augu þeirra mættust, en það
voru augu ókunnugra án nokkurrar
hlýju eða nokkurs skilnings. Hún
hljóp blindandi út úr herberginu,
tár reiði og örvæntingar blinduðu
hana. Hún fleygði sér á rúmið.
Allt í einu var Alec kominn að
hlið hennar, huggandi og róandi.
„Uss, Sara, uss. Þetta er hvorki
gott fyrir þig né barnið. Elskan, ég
þoli ekki að sjá þig svona. Ég elska
þig. Gerðu það, hættu...”
Uppgjörið var indælt. Þetta var
það versta rifrildi, sem þau höfðu
lent í, og á eftir áræddi hvorugt
þeirra að fitja upp á umræðuefninu,
sem hafði orsakað það.
Daginn eftir voru þau varkár,
kurteis og umhyggjusöm. Það
virtist sem þau væru bæði að segja,
að þeim þætti vænt hvoru um
Sara varð fegin og fylltist þakk
læti þegar hún sá Mary koma á
móti sér traustvekjandi og um-
hyggjusama.
Sara fleygði kápunni yfir hand-
legginn og Mary nam staðar að taka
eitthvað upp.
„Hérna, þú misstir eitthvað,
Sara.” Og þegar hún rétti úr sér:
„Hvað er að?”
Sara starði á litla ferkantaða
kortið í hendi Mary.
„Sara, hvað er að? Þú lítur út
eins og þú hafir séð draug.”
Sara þvingaði fram bros um leið
og hún tók kortið úr útréttri hönd
Mary. „Kannski það.”
Þær gengu upp stíginn að
húsinu. Sara áræddi ekki að líta á
kortið fyrr en þær voru komnar inn.
Þó að hún horfði ekki á það var hún
sér þess mjög meðvitandi að hún
hélt þvi milli fingranna. Slétt,
nokkuð hált yfirborð, lítið en
hættulegt. Hún gat varla haldið á
því.
Hún komst úr jafnvægi. Hún
hafði haldið að hún væri vel undir
það búin að fá næsta kort, að hún
hefði að einhverju leyti verið orðin
sátt við þá staðreynd að einhver
væri ákveðinn í að hræða hana að
yfirlögðu ráði.
Hún hlaut jafnvel að vera meira
úr jafnvægi en hún gerði sér gein
fyrir vegna ósamkomulagsins við
Alec, og þess vegna hafði kortið
meiri áhrif á hana heldur en hún hélt
það myndi hafa.
Hún varð vör við að Mary
stumraði i kringum hana og lét
hana setjast. „Hvað í ósköpunum
er að?”
Sara rétti fram kortið. „Þetta.”
Mary varð leyndardómsfull á
svipinn og las upphátt: „Líf fyrir
líf, auga fyrir auga, tönn fyrir tönn,
hönd fyrir hönd, fót fyrir fót, bruna
fyrir bruna, sár fyrir sár, skeinu
fyrir skeinu. (önnur bók Móse
21-23)” Hún leit upp. „Hvað í
ósköpunum táknar þetta?”
Sara hristi höfuðið. „Ég vildi að
ég vissi það. Þetta er það þriðja,
sem ég hef fengið.”
Skyndilega fór hún að gráta og
huldið andlitið í höndum sér. Smám
saman róaðist hún og fór að segja
frá.
Þegar hún hafði lokið þvi, var
fyrsta spurning Mary: „Hvað segir
Alec um þetta?”
„Hann heldur að þetta sé
uppspuni í mér eða hugarburður.”
„Ekki er að undra þótt þú sért
ekki í jafnvægi. Ertu alveg viss um
að þú vitir um engan, sem gæti gert
þetta — einhvem, sem þú gætir
hafa sært eða móðgað? Jafnvel
óvart?”
Sara hristi höfuðið. „Það þýðir
ekki, Mary. Ég sé ekkert svar. Ég
veit að hægt er að særa manneskju
án þess að gera sér grein fyrir þvi,
en þetta er fullmikið. Þessi mann-
eskja hlýtur að hata mig. Mér datt í
hug, hvort það gæti verið herra
Tumer, en ég get einfaldlega ekki
séð að hann hafi nokkra ástæðu.”
„Hann gæti viljað fá húsið sitt
aftur.”
„Hann myndi aldrei fallast á að
borga uppsett verð. Þrátt fyrir allt
held ég að þetta sé eitthvað
persónulegra.”
„Hafið þið rætt um að fara til
lögreglunnar?” Mary virtist um-
hyggjusöm. „Nei. Ég gæti ekki