Vikan - 27.10.1977, Blaðsíða 45

„Ég vil það. Farðu, Giuliano.”
Ungi maðurinn kerti hnakkann.
„Hvers vegna skyldi ég gera það?
Ég læt þig ekki skipa mér fynr.
Þínir dagar eru taldir. Brátt verð ég
tekinn við af þér. Mundu það, þegar
þú liggur fyrir dauðanum,” hreytti
hann út úr sér og snerist á hæli.
Carla gekk fram á brúnina. „Þú
tekur aldrei við titlinum, Giuliano.
Þvi lofa ég þér.”
Hann nam snöggt staðar. „Hvað
áttu við?”
„Þú ert ekki erfingi föður míns.
Ég lét hann fá sannanir fyrir þvi í
morgun,” sagði hún.
„Ég trúi þér ekki. Hvaða
sannanir?"
„Sannanir fyrir því, að gifting
Oreste Malaspina, frænda þins, var
lögleg.”
Mikið uppþot varð í garðinum.
Giuliano starði á frænku sina.
„og hann átti....átti hann son?”
Hún kinkaði kolli.
„Hver er hann?” spurði hann.
Þögn sló á mannfjöldann.
„Geturðu ekki sagt þér það
sjálfur? Enginn hefur hingað til
efast um að Matteo væri sonur
bróður mins. En ég vissi ekki fyrr
en fyrir nokkrum dögum að hann
væri skilgetinn.”
Náfölur sneri Matteo sér að
Regínu. „Vissir þú þetta? Gerði
þetta mig tilvalinn mann til að
giftast?”
Hún mætti ákveðin reiðilegu
augnaráði hans. „Ég vissi þetta
ekki. Edward minntist aldrei á
þetta. Hann sagði mér, að hann og
Carla gætu eyðilagt aðstöðu Giuli-
anos i Roccaleone, en hann sagði
ekki hvernig. Hvað viltu að ég geri.
Yfirgefi þig og fari aftur heim til
Englands?”
Honum rann reiðin. „Ég læt eins
og kjáni,” sagði hann og brosti, en
varð svo aftur alvarlegur. „Regína,
þú mundir ekki fara, er það? Ég veit
að þú ert ekkert sérlega hrifin af
þessum stað. Er ég að fara fram á of
mikið?”
Hún brosti til hans ástúðlega.
,, Ég hugsa að ég sætti mig bara við
þetta."
Matteo tók hana í fang sér og
kyssti hana innilega fyrir framan
alla borgarbúa.
„Giuliano —” sagði markgreifinn
hátt og ákveðið, „hefur varpað
smán á nafn okkar. Það er aðeins
eitt, sem hann getur gert, og það er
að fara með Beppo. Ég mun aldrei
aftur taka á móti honum hér i
kastalanum.”
„Við sjáum nú til,” sagði
Giuiiano háðslega, en hann rétti
samt einum félaga sínum hjálminn
og gleraugun. „Geymdu þetta fyrir
mig.”
Mannfjöldinn vék fyrir Beppo og
Giuliano. Einhver opnaði hliðið og
þeir hurfu i gegnum það. Fyrir
utan heyrðist bill fara af stað og
augnabliki síðar heyrðist gnýrinn af
mótorhjóli, þegar lögregluþjónninn
fylgdi á eftir þeir út úr borginni.
Borgarstjórinn rétti upp höndina
og hastaði á fólkið. „Kæru íbúar
Roccaleone. Okkar ágæti mark-
greifi bað mig fyrir skilaboð til
ykkar. Þau eru þessi. Giuliano mun
ekki angra ykkur framar.”
Carla brosti. „Þér tókst það,
Edward. Þú bjargaðir Roccaleone.”
„Það vorum við,” leiðrétti hann
hana.
„En er þetta nóg. Hvað er til að
hindra það, að hann komi aftur?”
Edward hristi höfuðið. „Nei,
Carla, Vertu óhrædd. Þessu er
lokið.”
Hún leit allt i einu óttaslegin á
hann. „Hvað áttu við?”
Það var eitthvað á seyði við
hliðið. Lögregluþjónninn kom
skjögrandi upp að pallinum
„Herra Edward,” sagði hann
ásakandi, „þú vissir þetta. Þú
vissir að þeir væru að ganga út i
dauðann.”
Edward leit niður á unga
manninn. „Hvað gerðist?”
„Ég var rétt fyrir aftan þá. Þeir
fóru fram af á bröttustu beygjunni.
Það virtist ekki vera neitt að
bilnum. Beppo reyndi ekki einu
smni að snúa stýrinu. Hann ók bara
beint fram af. Giuliano reyndi að
komast að stýrinu. Þeir voru að
slást um það, þegar þeir fóru fram
af. Billinn fór hverja veltuna á
fætur annarri.”
Rödd hans varð hás af æsingu.
„En þú, þú vissir, hvað hann
ætlaðist fyrir. Þú reyndir að hindra
hann i að taka Giuliano með sér.”
Markgreifinn stóð við hlið Ed-
wards. „Ungi maður,” sagði hann
hægt og rólega, eins og hann var
vanur, „þrátt fyrir að Beppo
Tebaldi væri frá Naples, þá var
hann einn af okkur. Við börðumst
saman hlið við hlið, löngu áður en
þú fæddist. Ef hann hefur viljandi
keyrt fram af brúninni, þá hefur
hann hugsað sem svo, að það
siðasta, sem hann gæti gert fyrir
Roccaleone, væri að taka sonarson
minn með sér. Við skulum ekki
gleyma því. Og annað skulum við
hafa í huga, Giuliano fór sam-
kvæmt minni skipun.”
Lögregluþjónninn starði á þá,
alveg ráðþrota. Hann gat aldrei
skilið þetta fólk í Roccaleone.
„Láttu þetta eiga sig,” ráðlagði
Edward honum. „Þetta var.........
slys.”
Hugh gekk til þeirra, ásamt
Bernard Gifford.
„Herra Gifford,” sagði Matteo,
við munum að sjálfsögðu bæta að
fullu skemmdirnar á heimili þinu.”
Gifford hristi höfuðið. „Þakka
þér fyrir, en ekkert getur bætt mér
þetta. Ég verð að fara héðan.”
Hann gekk i burtu.
„Hugh,” sagði Matteo lágt,
„fáðu hann til að fara í burtu í
nokkra daga. Á meðan látum við
laga allt heima hjá honum.”
Hugh glotti. „Þú ert aldeilis
stórkostlegur, Matteo. Strax búinn
að taka að þér stjórnina.” Hann leit
i kringum sig. „Ekki það að ég
öfundi þig. Þú átt þetta allt skilið.
Og svo hreppir þú líka Regínu.
Skntið, ég sem hélt að ykkur
geðjaðist ekki hvort að öðru.”
Gifford kallaði á hann og Hugh
hraðaði sér á eftir honum.
Brátt voru allir famir úr garð-
inum.
Það fór hrollur um Regínu.
„Þetta var hræðilegt. Markgreifinn
vissi þetta, Matteo. Þess vegna
sendi hann Giuliano með Beppo.”
Matteo lagði handlegginn yfir
axlir hennar. „Þetta var hans leið
til að framfylgja réttlætinu. Þú
mátt ekki leggja á hann hatur fyrir
það.”
Hún leit snöggt upp. „Ég gæti
aldrei hatað hann. Ég vissi bara
ekki, að hann gæti verið svona
miskunnarlaus.”
„Við • emm stolt fjölskylda,
Regína. Ertu viss um að þú getir
þolað okkur? Ég er sjálfur mjög
miskunnarlaus. ”
Hún hló. „Það veit ég. Ég sé, að
ég á erfiða tíma fyrir höndum. En
mér er að skiljast, að það er einmitt
það, sem ég hef alltaf viljað.”
Sögulok
- Bíllinn okkar er alveg nýr.
43. TBL. VIKAN 45