Vikan - 26.01.1978, Síða 19

HALDSSAGA EFTIR AGÖTHU CHRISTIE
Það gat ekki verið, að hægt væri í
huganum að ímynda sér svona
veggfóður, sem var líka engan
veginn neitt algengt, og finna það
svo alveg nákvæmlega eins og hún
hafði ímyndað sér það... Nei, á
þessu hlaut að vera einhver
skýring, sem hún ekki kom auga á,
og einmitt það gerði hana ótta-
slegna. Við og við sá hún, — ekki
fram í tímann, heldur aftur á bak,
— til þess tíma, sem húsið hafði
verið öðruvísi, en það var núna.
Hvenær sem væri gæti hún séð
eitthvað fleira — eitthvað, sem hún
ekki vildi sjá... Þetta hús gerði
hana hrædda... Eða var það húsið,
sem hún óttaðist, eða hún sjálf?
Hún vildi ekki vera eins og þetta
fólk, sem alltaf var að sjá eitt og
annað...
Hún stundi þungan, náði i
hattinn sinn og kápuna, og flýtti sér
« útr úr húsinu. Á pósthúsinu sendi
hún eftirfarandi skeyti:
WEST, 19 ADDWAY SQUARE
' CHELSEA LONDON. HEF
SKIPT UM SKOÐUN. KEM Á
MORGUN. GWENDA.
Hún sendi skeytið og borgaði
fyrir svarskeyti.
3. ,,HYLJIÐ ANDLIT HENNAR”
Raymond West og kona hans
gerðu allt, sem þau gátu, til þess að
hinni ungu eiginkonu Giles fyndist
hún velkomin hjá þeim. Það var
ekki við þau að sakast, þótt
Gwendu þætti þau frekar fráhrind-
andi. Útlit Raymonds og fram-
koma, en hann var oft einna
líkastur ránfugli í vígahug og
stundum hækkaði hann svo róminn
og ruddi út úr sér svo miklum
orðaflaumi, að hann varð algjörlega
óskiljanlegur, gerðu Gwendu bæði
stóreyga og taugaóstyrka. Bæði
hann og Joan virtust tala eitthvert
tungumál, sem þau ein skildu.
Gwenda hafði aldrei kynnst fólki úr
þeirra stétt fyrr og þekkti lítið til
lífsvenja þess.
,,Við ætlum að fara með þig á
nokkrar sýningar,” sagði Raymond
við Gwendu, sem sat og drakk gin,
þótt hún hefði heldur kosið að fá
tebolla eftir ferðalagið.
Það lifnaði strax yfir Gwendu.
,,I kvöld förum við og sjáum
ballett i Sadlers Wells og á morgun
ætlum við að halda upp á afmæli
Jane frænku, hún er alveg einstök
— þá sjáum við Greifynjuna af
Malfi með Gielgud, og á föstudag-
inn verður þú endilega að sjá, Þeir
gengu án fóta. Það er þýtt úr
rússnesku — besta leikrit, sem sýnt
hefur verið síðastliðin tuttugu ár.
Það er í Witmore leikhúsinu.”
Gwenda kvaðst hlakka mikið til
ills þessa. Þegar Giles kæmi
hugsaði hún með sér, þá gætu þau
samt sem áður farið og séð söngleiki
og annað slíkt, sem hún hafði áhuga
á. Hún var reyndar ekkert sérlega
hrifin af að eiga að fara að sjá þetta
leikrit, en kannski yrði það ágætt,
en venjulega voru þessi þungu
leikrit ekkert. sem var gaman að.
,,Þú verður áreiðanlega hrifin af
Jane frænku minni,” sagði Ray-
mond. ,,Ég myndi helst vilja lýsa
henni sem fágætum forngrip frá
Viktoríu-tímabilinu. Hún býr í litlu
þorpi af þeirri gerðinni, þar sem allt
er tiðindalaust. Þar gerist ekkert.”
,,Það dró nú samt til tíðinda
þar,” sagði konan hans þurrlega.
,,Það var einungis ástríðufullur
harmleikur — það lá allt ljóst fyrir
— þar þurfti engrar skarpskyggni
við.”
,,Þú fylgdist nú samt með því af
nægilega miklum áhuga,” minnti
Joan hann á.
,,Þrátt fyrir allt, var það Jane
frænka, sem fann morðingjann.”
O, hún er enginn kjáni. Hún
elskar allar ráðgátur.”
,,Hvers konar ráðgátur?” spurði
Gwenda og datt helst í hug
einhverjar stærðfræðiþrautir.
Raymond baðaði út handleggj-
unum.
,,Það er sama, hvað er. Hvers
vegna fór kona grænmetissalans
með regnhlíf á fundinn í kirkjunni í
þurru og góðu veðri. Hvernig stóð
á því að rækjudós fannst einmitt á
þessum stað. Hvað varð um hempu
prestsins. Jane frænka leysir allar
slíkar gátur með miklum áhuga.
Svo ef þú átt við einhver vandamál
að stríða, Gwenda, þá skaltu leita
til hennar. Hún kann svör við
flestu.”
Hann hló og Gwenda hló líka, en
skki mjög innilega. Daginn eftir var
hún kynnt fyrir Jane frænku, öðru
nafniungfrú Marple.. Ungfrú Marple
var aðlaðandi eldri kona, hávaxin
og grönn, með bleikar kinnar og blá
augu.
Þau borðuðu kvöldverðinn
snemma og skáluðu fyrir Jane
frænku og fóru síðan í leikhúsið.
Tveir karlmenn bættust í hópinn.
Eldri maðurinn var listamaður, en
hinn ungur lögfræðingur. Lista-
maðurinn ræddi jafnt við Joan og
ungfrú Marple, og virtist skemmta
sér vel yfir athugasemdum þeirrar
síðastnefndu. Þessi niðurröðun
breyttist samt sem áður, þegar
komið var í leikhúsið. Gwenda sat í
miðjunni, með Raymond á aðra hlið
sér og lögfræðinginn á hina.
Ljósin voru deyfð og leikritið
hófst.
Leikurinn var frábær og Gwenda
naut sýningarinnar mjög. Hún
hafði ekki séð mikið af góðum
leikhúsverkum.
Það leið að lokum leikritsins og
hápunkturinn var örstutt hryllings-
atriði. Rödd leikarans hljómaði um
salinn, þrungin örvæntingu.
„Hyljið andlit hennar. Ég fæ
ofbirtu í augun, hún dó ung...”
Gwenda hljóðaði.
Hún stökk upp úr sætinu, ruddi
sér leið fram hjá hinum og út á
ganginn, út um dyrnar, upp tröpp-
urnar og út á götu. Hún nam ekki
einu sinni staðar þá, heldur
hálfhljóp örvita af skelfingu upp að
Heymarket.
Það var ekki fyrr en hún var
komin inn á Piccadilly, að hún fór
að svipast um eftir lausum leigubíl.
Hún veifaði einum, settist inn og
gaf upp heimilisfangið á húsinu í
Chelsea. Með skjálfandi höndum
tók hún upp peningana, borgaði
leigubílinn og fór upp tröppurnar.
Þjónninn, sem opnaði fyrir henni,
leit undrandi á hana.
,,Þú kemur snemma heim ungfrú.
Leið þér illa?”
,,Ég — nei, já — það var að líða
yfir mig.”
,,Má bjóða þér eitthvað, ungfrú?.
Koníak kannski?”
,,Nei takk, ekki neitt. Ég ætla að
fara beint í rúmið.”
Hún hljóp upp stigann til þess að
komast hjá frekari spurningum.
Hún afklæddist, skildi fötin eftir
í hrúgu á gólfinu, og fór upp í
rúmið. Þar lá hún skjálfandi, með
ákafan hjartslátt, og starði upp í
loftið.
Hún heyrði ekki, þegar hin komu
heim, en fimm mínútum síðar
opnuðust dyrnar og ungfrú Marple
kom inn. Hún var með tvo hitapoka
undir annarri hendinni og bolla í
hinni.
Gwenda settist upp í rúminu og
reyndi að hætta að skjálfa.
„Ö, ungfrú Marple, mér finnst
þetta svo hræðilega leiðinlegt. Ég
veit ekki hvað kom yfir mig, — ég
skammast mín alveg hræðilega.
Eru þau mjög reið við mig?”
„Hafðu nú engar áhyggjur, kæra
barn,” sagði ungfrú Marple.
„Hérna, taktu þessa hitapoka og
reyndu að fá í þig hita.”
„Það er alveg óþárfi, ég þarf ekki
hitapoka.”
„O, jú, jú. Svona já. Og drekktu
svo þennan tebolla...”
Teið var heitt og sterkt og með
alltof miklum sykri, en Gwenda
hlýddi og drakk það. Hún skalf nú
ekki eins mikið.
„Leggstu nú bara út af og farðu
að sofa,” sagði ungfrú Marple. „Þú
hefur orðið fyrir einhverri geðshrær-
ingu. Við ræðum það allt saman á
morgun. Reyndu nú bará að hafa
engar áhyggjur og fara að sofa.”
4. TBL. VIKaN 19