Vikan - 26.01.1978, Síða 20

Hún breiddi vandlega ofan á
Gwendu, klappaði henni á kinnina,
brosti og fór.
Niðri sagði Raymond önugur við
Joan: „Hvað gekk eiginlega að
stúlkunni? Var hún veik, eða
hvað?”
„Kœri Raymond, ég veit það
ekki, hún bara œpti allt í einu. Ég
geri ráð fyrir, að hún hafi tekið
leikritið of alvarlega.”
„Ja, auðvitað var það dálitið
óhugnanlegt. En ég hefði samt ekki
haldið — ” Hann þagnaði um leið og
ungfrú Marple kom inn. „Er allt í
lagi með hana?”
„Já, það held ég. En hún hefur
fengið snert af taugaáfalli.”
„Taugaáfalli? Bara af því að
horfa á þetta leikrit?”
„Ég hef nú grun um, að það liggi
eitthvað fleira að baki,” sagði
ungfrú Marple hugsandi.
Gwenda fékk morgunverðinn
sendan í rúmið. Hún drakk
smávegis af kaffinu og rétt nartaði í
ristaða brauðsneið. Þegar hún kom
niður, var Joan farin að mála og
Raymond búinn að loka sig inni i
vinnuherbeargisínu. Ungfrú Marple
sat alein við gluggann, sem sneri út
að ánni, og var önnum kafin við
prjónaskap.
Hún leit upp og brosti hlýlega,
þegar Gwenda kom inn.
„Góðan dag, vina min. Ég vona
að þér líði betur.”
„Já, já, það er allt í lagi með mig.
Eg skil bara ekki, hvernig ég gat
hagað mér svona heimskulega i
gærkvöldi. Eru þau — eru þau
mjög reið mér?”
„Nei, nei. Þau skildu þetta
fullkomlega.”
„Skildu hvað?”
Ungfrú Marple leit upp frá
prj ónaskapnum.
„Að þú fékkst snert af tauga-
áfalli í gærkveldi. „Hún hélt áfram,
vingjarniegum rómi: „Heldurðu að
það væri ekki gott fyrir þig að trúa
mér fyrir þessu?”
Gwenda gekk órólega um gólf.
„Ég held það sé full þörf á því, að
ég fari til sálfræðing.”
„Það er auðvitað mikið af góðum
sálfræðingum i London, en ertu nú
viss um, að það sé það, sem þú
þarfnast?”
„Ja — ég held, að ég sé að ganga
af vitinu — ég hlýt að vera að verða
vitlaus.”
Þjónustustúlkan kom inn með
skeyti á silfurbakka, sem hún rétti
Gwendu.
„Sendillinn spyr, hvort hann eigi
að taka svarskeyti til baka?”
Gwenda opnaði umslagið. Þetta
var endursent skeyti frá Dillmouth.
Hún starði á það smástund eins og
utan við sig, en vöðlaði því svo
saman.
„Það er óþarfi,” sagði hún svo
tómlega.
Þjónustustúlkan fór.
„Ég vona, að þú hafir ekki fengið
slæmar fréttir?”
. „Það er frá Giles — manninum
mínum. Hann er að koma. Hann
kemur eftir viku.”
Það var örvænting í rödd
hennar. Ungfrú Marple ræskti sig.
„Jæja, — það hlýtur að vera —
þú hlýtur að fagna því, er það
ekki?”
„Þvi skyldi ég gera það? Þegar
ég veit ekki einu sinni, hvort ég er
að sturlast eða ekki? Ef ég er ekki
andlega heilbrigð, þá hefði ég aldrei
átt að giftast Giles. Og húsið og allt
það. Ég get ekki farið þangað aftur.
Ó, ég veit ekkert, hvað ég á að taka
til bragðs.”
Ungfrú Marple benti henni vin-
gjamlega að setjast í sófann við hlið
sér.
„Sestu nú hérna hjá mér, vina
mín, og segðu mér allt af létta.”
Alls hugar fegin gerði Gwenda
eins og hún sagði. Öðamála hóf hún
frásögn sína, allt frá því að hún
fyrst sá Hillside og fram til þess
tíma, er ýmis smáatvik urðu til þess
að valda hanni áhyggjum.
„Allt þetta skelfdi mig svo,”
lauk hún máli sínu, „að ég ákvað að
fara til London — bara til að
komast burtu frá þessu öllu. En
skilurðu, ég gat ekkert hlaupist frá
þessu. Þetta eltir mig. í gærkvöldi
— ” hún lokaði augunum og kingdi
ákaft.
„í gærkvöldi?” sagði ungfrú
Marple hvetjandi.
„Ég veit, að þú trúir þessu ekki,”
sagði Gwenda. „Þú heldur áreiðan-
lega, að ég sé taugaveikluð, eða
eitthvað rugluð. Þetta gerðist allt í
einu, rétt áður en leikritinu lauk. Ég
hafði notið þess að fylgjast með
leiknum og var ekkert að hugsa um
húsið. Og svo kom það — eins og
þruma úr heiðskýru lofti — þegar
hann sagði þessi orð — ”
Hún hafði þau eftir með lágri
titrandi röddu: „Hyljið andlit
hennar, ég fæ ofbirtu í augun, hún
dó ung.
Allt í einu var ég komin til baka,
— ég stóð í stiganum og horfði
niður í holið, gegnum handriðið, og
ég sá hana liggja þama. Hún lá á
gólfinu — dáin. Hár hennar var
logagyllt og andlit hennar alveg —
alvegblátt. Hún var dáin, hafði verið
kyrkt, og einhver sagði þessi sömu
orð, með sömu hræðilegu röddinni
og í leikritinu — og svo sá ég
hendur hans — gráar og hmkkóttar
— ekki hendur — apakrumlur...
það var hræðilega ógeðslegt, því
máttu trúa. Hún var dáin...”
Ungfrú Marple spurði lágt:
„Hver var dáin.?”
Hún svaraði snöggt ,og eins og
ósjálfrátt. **
„Helen...”
4.HELEN?
/
Eitt augnablik starði Gwenda á
ungfrú Marple, svo strauk hún hárið
frá enninu.
„Hvað kom mér til að segja
þetta?” sagði hún. „Hvers vegna
MORÐ ÚR
GLEYMSKU
GRAFIÐ
sagði ég Helen? Ég þekki enga
Helen.”
Hún neri saman höndum, örvænt-
ingarfull.
„Þama sérðu,” sagði hún, ,,ég er
vitskert. Ég ímynda mér alls kyns
vitleysu. Ég sé allt mögulegt, sem á
sér enga stoð í veruleikanum. Fyrst
var það bara veggfóður, — en nú er
það lík. Mér hlýtur að vera að
versna.”
„Vertu nú ekki of fljót að draga
ályktanir, vina mín —”
„Eða það er húsið sjálft. Það er
fullt af draugum — hefur orðið fyrir
gjömingum, eða einhverju slíku...
Ég sé eitthvað, sem hefur gerst þar
— eða eitthvað, sem á eftir að
gerast þar — og það væri ennþá
verra. Ef til vill verður kona að
nafni Helen myrt þar.... Það, sem
ég skil bara ekki, er hvers vegna ég
sé fyrir þennan hryllilega atburð,
þegar ég er í burtu frá húsinu, ef
þetta eru áþrif frá húsinu. Svo það
hlýtur að vera, að það sé ég, sem er
eitthvað skritin. Ég verð að komast
strax til sálfræðings — núna bara
strax í dag.”
„Kæra Gwenda, það getur þú
auðvitað alltaf gert, þegar þú hefur
útilokað alla aðra möguleika, en
mér finnst samt alltaf, að það sé
heillavænlegast að reyna fyrst að
komast til botns í hlutunum á
einfaldan og auðskilin hátt. Við
skulum athuga staðreyndir fyrst.
Það vom þrjú ákveðin atriði, sem
hræddu þig. Garðstígur, sem búið
var að hylja með gróðri, en sem þér
fannst þú hafa vitað, að ætti að
vera þar. Hurð, sem búið var að
fylla upp í og veggfóður, sem var
alveg nákvæmlega eins og það, sem
þú hafðir hugsað þér. Er þetta ekki
rétt hjá mér?”
„Jú.”
„Jæja, ég álít að einfaldasta og
eðlilegasta skýringin sé að þú hafir
séð þetta allt áður.”
„Áttu við í fyrra lífi?”
„Nei, vina mín. í þessu lífi á ég
við. Ég álít að þetta gætu vel verið
raunverulegar minningar.”
„En, ungfrú Marple, það er ekki
nema mánuður síðan ég kom í
fyrsta sinn til Englands.”
„Ertu alveg viss um það, vina
min?”
„Auðvitað er ég viss,Ég hef búið
nálægt Christchurch á Nýja Sjá-
landi alla mína ævi.”
„Ertu fædd þar?”
„Nei, ég fæddist á Indlandi.
Faðir minn var liðsforingi í breska
20 VIKAN .4. TBL.