Vikan - 09.02.1978, Blaðsíða 13

það,” sagði Sandy. „Ég trúi á
kraftaverk.”
Del leit á úrið sitt. „Ég hef eytt
hálfu kvöldinu fyrir þér. Má ég
bjóða þér i mat?”
„Ég er búin að borða. Þakka þér
samt fyrir.” Hún teygði sig eftir
kettinum.
„Hvernig.væri þá að fá ábæti?”
„Ég fer ekki út með trúlofuðum
mönnum," sagði Sandy, Ekki þegar
ég veit það, hugsaði hún hæðnis-
lega og minntist Gavins.
„Jæja, ég er nú ekki búinn að
spyrja hana ennþá,” sagði Des
glaðlega. „Svo ég get ekki kallað
mig trúlofaðan mann. Heyrðu, ég
fylgi þér heim, og þú getur losað þig
við þennan kött.”
Yfir kaffinu og kökunum dáðist
Sandy í laumi að Des.
„Ertu héðan?" spurði hún.
„Nei, éger að norðan. Ég fluttist
hingað í siðasta mánuði eftir að ég
útskrifaðist til þess að taka við
starfi við tölvumiðstöðina.”
„Ég minntist þess heldur ekki að
hafa séð þig fyrr.”
Des brosti. „Þekkirðu alla í
bænum?”
„Ekkil lengur, síðan hann varð
svona stór. En ég hef búið hér alla
mina æfi, nema þegar ég var í
London á tónlistarskóla. Svo að
ég þekki margt fólk.”
„Þekkirðu Allison Gardiner?”
„Ég gekk í skóla með henni.”
Einkatölva Sandy gaf þær upplýs-
ingar um Allison, að hún væri
skynsöm, falleg.... og uppskafn-
ingsleg. „En ég held hún hafi
gengið-i skóla fyrir norðan.”
„Þar hitti ég hana,” sagði Des.
„Hún var herbergisfélagi Felicity
— stúlkunnar, sem ætlar að giftast
vini minum. Allison átti að vera
brúðarmær. En hún fór hinsvegar
til Frakklands.”
Sandy fann til samúðar. Hann
hafði augsýnilega komið til að biðla
til Allison, en Allison hafði strax
stungið af til Frakklands.
Nokkrum dögum seinna hringdi
Des. Langaði hana á hljómleikana i
ráðhúsinu á laugardagskvöldið?
Sandy langaði. En hún hikaði.
Eftir augnablik bætti Des við:
;. Eða er einhver ástæða fyrir því, að
við getum ekki orðið vinir?”
,.N-nei,” sagði Sandy. Þó var
það svo. Henni fannst Des hættu-
lega aðlaðandi.
„Þá er það ákveðið,” sagði hánn.
„Ég sæki þig klukkan sjö.”
Sandy tókst fyrir siðasakir að
vera upptekin nokkuð oft, þegar
Des hringdi, en hann hringdi alltaf
aftur. Hún sagði æ oftar „já.” Og
þvi i ósköpunum ekki? Þetta var
állt í lagi og engin alvara.
En SVO fór Des að kyssa hana
góða nótt. Þetta voru bara vinahót,
sagði Sandy við sjálfa sig. Vandinn
var, að hún sá allt í rósrauðum
bjarma....
Samt leið mars, og apríl tók við,
án þess að Sandy gerði nokkuð í
málinu. í slúðurdálkinum i blaði
staðarins var tilkynnt um komu
Allison frá Frakklandi, og það
rumskaði óþægilega við henni.
Sandy sá Allison fyrir sér: Háa,
granna og tígulega með dökkt
glansandi hárið, stór græn augu og
fullkomna andlitsdrætti. Hún sá
það fyrir sér líkt og fyrirboða:
Fallega parið við altarið og Sandy
við orgelið að gægjast gegnum
glerið....
Ég verð að slíta þessu núna
strax. í huganum taldi hún upp alla
ungu mennina, sem hún gæti farið
út með. Jonathan Lindsay var alltaf
til staðar. Hann þekkti alla, var
fastagestur á kaffihúsunum og gæti
hjálpað Sandy að komast aftur i
samband.
Þegar Des hringdi næst, var
þegar búið að bjóða henni út.
„Hverniger með næsta kvöld?”
,, Þvi miður. Ég verð upptekin við
vinnu.”
„Ég skil."
Sandy reyndi fyrir sér. ,,Ég sá i
blaðinu, að Allison er komin aftur
frá Frakklandi.”
„Ég frétti það.”
Sandy fyrirleit sjálfa sig, en hún
varð að spyrja: „Hefurðu ekki hitt
hana?"
„Ekki ennþá.” Sandy fannst,
eins og Des væri var um sig. „Hún
og foreldrar hennar ætla að
heimsækja fólk á leiðinni heim.”
Og AUÐVITAÐ var hún ekkert
hissa, að Des skyldi ekki hringja
aftur. En hún varð að viðurkenna,
að það særði hana dálitið.
Á laugardögum æfði Sandy
tónlistina, sem hún ætlaði að leika
við sunnudagsmessuna. Des hafði
verið nógu mikið með henni þetta
vor til þess að vita þetta — og til að
vita, að þessi timi var henni
heilagur.
Samt sem áður stóð hann nú i
kórnum — ásamt Allison.
Sandy leit upp með andvarpi og
hætti að leika.
Þau sagðu öll „Hæ.” Og Des
sagði sagði glaðlega: „Þið þekkist
vist, er það ekki?”
„Við höfum þekkst lengi,” sagði
Allison.
„Allison er að reyna að ákveða,
hvort hún á að gifta sig hér, eða i
sóknarkirkjunni," tilkynnti Des.
„Til hamingju,” sagði Sandy.
„Þakka þér fyrir," sagði Allison.
Sandy roðnaði. Hún hafði átt við
Des.
„Ég á við, ég óska þér alls hins
besta,” áréttaði hún kurteislega.
*
Allison kinkaði sínum yndislega
kolli. Hún gekk um og virti
kirkjuna fyrir sér.
„Tókstu eftir orgelinu?” spurði
Des. Þetta er fínt nýtt elektrónískl
hljóðfæri...”
Allison leit upp. „Er það ekki
pipuorgel?”
„Nei," sagði Sandy í vörn. „En
það hefur sama hljóm.”
Hún byrjaði að leika Mendels-
sohn.
Allison greip höndunum fyrir
eyrun. „Stans,” hrópaði hún.
Sandy kippti höndunum af nót-
unum og leit á Allison. Græn augu
stúlkunnar voru galopin af hneyksl-
un.
Á bak við hana sá Sandy
tilvonandi brúðgumann hristast af
• niðurbældum hlátri.
„Þetta er hræðilegur hljómur."
hrópaði Allison. „Það drynur.”
„Það á að gera það,” sagði
Sandy. „Venjulegt pipuorgel gerir
það líka."
„Kirkjutónlist hefur alltaf farið í
taugarnar á mér,” sagði Allison.
„En ég get vist ekki gift mig úti í
garði.”
„Reyndu það án bassans,"
ráðlagði Des.
„Þetta er dálítið betra," sagði
Allison dræmt. „En samt veit ég
ekki, Des. Þetta er falleg kirkja, en
ég held, að hún sé heldur litil.”
Meðan Allison gekk aftast i
kirkjuna til að hugsa sig um, sagði
Des: „Ef þú færð vinnuna, skaltu
sleppa bassanum."
„Uss," greip Sandy fram i. „Mér
finnst þú sýna kæruleysi i sam-
bandi við þetta mál, sem hlýtur að
skipta þig svo miklu.”
Des horfði lengi á Sandy.
„Ég er viss um, að AUison hefur
engaráhyggjuar af framferði mínu í
þessu sambandi,” sagði hann.
„Tilkynningin verður i blöðunum á
morgun."
Tilkynningin var i blaðinu. Hún
hljóðaðisvo: Hr. og frú J. Gardiner.
Newton, tilkynna trúlofun dóttur
sinnar, Allison Elizabeth og
Christophers sonar hr. og frú J.
Marshall, Manchester.’"
Des kom til kirkjunnar þennan
sunnudag. Ilann sat á fyrsta bekk
og gerði Sandy taugaóstyrka með
þvi að stara á hana.
llann beið eftir henni fyrir utan.
„Ég þarf að keyra mömmu
hoim." sagði Sandy lágt.
Ekki var nein hjálp að mömmu
hennar. „Ég ek sjálf heim," sagði
hún hressilega. „Farðu bara með
Des."
Í bilnum hraut út úr Sandy: „Ég
hélt, að þú ætlaðir að giftast
Allison.”
Hann brosti.
„Hversvegna sagðirðu mér þetta
ekki, Des?”
„Þú hefur nú heldur ekki sagt
mér mikið, Sandy. Mér fannst best,
að þú kæmist að þessu sjálf. Giftast
Allison? Við vorum í sama kunn-
ingjahóp i skóla, það var allt og
sumt.”
„Þú sagðir mér næstum því. að
þú ætlaðir að giftast Állison."
„Það gerði ég alls ekki. Ég nefndi
hana aldrei i þvi sambandi," sagði
Des ákveðinn. „Ég sagði þér, að þú
myndir kannski spila i brúðkaupinu
mínu einhvern tima. Það var bara
til að koma af stað samtali við þig.
Strax og þú leist á mig. sá ég, að þú
fórst i varnarstöðu. Hvað var svona
hra'ðilegt við mig eiginlega?”
„Þú er of aðalaðandi."
„Það finnst engum öðrum." Des
virtist ruglaður. .. Enda a'tti það nú
að vera jákvætt."
„Eg elskaði einu sinni mann,"
sagði Sandy alvarlega, „sem var
líka of laglegur. Hann lét mig trúa
þvi, að hann elskaði mig líka."
„Og.„?"
„Kærastan hans kom og ég
spilaði við brúðkaupið hans.” Allt í
einu brutust tárin fram.
Des bgygði inn i hliðarstræti.
Hann stöðvaði bilinn undir stóru
álmtré og tók Sandy i faðminn.
Ilann lét hana gráta.
Eftir langa stund sagði hann:
„Ég er feginn, að þú sagðir mér
þetta, Sandy. Það skýrir margt.”
„Þú munt aldrei leika í mínu
brúðkaupi."
„Ætlaðir þú ekki að kvongast
neinni?"
„Ekki þá."
Sandy teygði handleggina upp
um hálsinn á honum. Hann kyssti
hana. Stjörnurnar stráðust yfir þau
og þau voru að drukkna i
orgelhljómum.
Endir
Sandy hafði orðið fyrir ástarsorg áður
og nú var hún að hugleiða, hvort hún
ætti að áræða að fara eftir því, sem
hjarta hennar sagði henni aftur.