Vikan - 09.02.1978, Qupperneq 57

Smásaga
eftir
Marie Joseph
hringurinn
Eftir skamma stund átti brúðguminn
að draga hringinn á fingur
brúðarinnar — tákn ástar þeirra.
En sér til mikillar skelfingar
uPPgötvaði hún, að hún náði ekki af
sér hringnum, sem hún bar frá fyrra
hjónabandi sínu.
Hún leit aftur á andlit sitt í
speglinum. En nú sá hún ekki
glæsilega konu í blárri kápu og með
stóran hatt. Hún sá unga stríðs-
brúði í hvítum silkikjól og með slör,
sem hélt hálfsíðu dökku hárinu frá
unglingelegu andliti.
HÚN var aftur átján ára, og
maðurinn, sem beið hennar í
kirkjunni, var Adrían. Hár og
glæsilegur i liðsforingjabúningnum
sínum og með 48 daga orlofsleyfi
upp á vasann. Þykkt hárið virtist
ennþá bjartara í skini sólarinnar,
sem féll inn um kirkjugluggann.
Hann var eins og ævintýraprins.
Þar til dauðinn aðskilur ykkur.
Þau höfðu gefið þetta loforð
fúslega, án umhugsunar um þýð-
ingu orðanna. Hvorugt þeirra
dreymdi um, að það þýddi aðeins
þrjú stutt ár. Dauðinn var nokkuð,
sem aðeins sótti aðra heim. Jeremy
átti enga aðra minningu um föður
sinn en myndina, sem stóð á
snyrtiborði móður hans. Mynd af
ljóshærðum, geðþekkum manni.
AF HVERJU hafði hún beðið
svona iengi með að gifta sig aftur?
Lovísa snéri hringnum hring eftir
hring. Var það vegna þess að hún
hafði upplifað ástina svo ákaft og
heitt og siðan verið rænd henni svo
fljótt og harðneskjulega. Var hún ef
til vill hrædd við að mæta sorginni
aftur?
Adrían hafði einhverju sinni sagt,
eins og ekkert væri sjálfsagðara:
— Ef ég læt lífið, þá óska ég þess
sannarlega ekki, að þú lifir alein það
sem eftir er.
En hún hafði þaggað niðri í
honum með kossi og neitað að ræða
svo skelfilega hluti.
HÚN hafði helgað sig vinnunni
algjörlega. Hún var verslunarstjóri
ikjóladeild í stórverslun. Hún hafði
visað á bug öllum aðdáendum.
Enginn vakti með henni jafn
dásamlegar tilfinningar og Adrian
hafði gert. Árin, sem liðin voru,
höfðu ekki megnað að deyfa
minninguna um hina sterku ást. En
svo koma Davíð inn í líf hennar.
— Mamma! hrópaði Jeremy.
Bíllinn er kominn!
Með andvarpi tók hún i hringinn,
og þá uppgötvaði hún, að hún kom
honum ekki fram yfir hnúann. Hún
reyndi á ný. Hún togaði og snéri
hinum breiða gullhring, en hann
sat fastur.
Því í ósköpunum hafði hún beðið
þar til á síðustu stundu? Hafði hún
kannski ekki viljað skiljast við
síðasta táknið um þá ást, sem nú var
fjarlæg minning?
Augun á myndinni störðu á hana
næstum ásakandi. örvinglunin sat
eins .og kökkur í hálsinum. Hvað
átti hún að gera?
FINGURINN varrauðurogþrútn-
aði af átökunum, og henni virtist
hann stækka með hverri sekúndu.
Þegar hún hljóp framhjá stigaop-
inu, heyrði hún Jeremy hrópa hátt
og svolítið ergilega:
— Heyrðu nú mamma, hvað ertu
6. TBL.VIKAN 57