Vikan - 15.06.1978, Blaðsíða 37

Bláa nœlan
..Ekki þakka mér fyrir." sagöi hann.
þegar hún gerði það. ,.Ég er búinn að
skemmta mér vel."
SySTIR Maggie var reyndar
heinia. En hún var ekki ein. Einn sá
ógeðfelldasti ungi ntaður, sem Maggie
hafði nokkru sinni augum litið sat I
stofunni og lét eins og hann væri heima
hjá sér. Donna virtist óróleg.
Gesturinn hafði óhreint. brúnt hár.
og það var flasa á bláum denimkraga
hans. Tjásulegt alskegg bætti ekki úr
skák á bólugröfnu andliti hans. Mögur
hné I snjáðum gallabuxum sýndu
glögglega, að hann var of hávaxinn fyrir
stólinn. sent liann sat I — á milii Donnu
og dyranna. Maðurinn dró fæturna
undir sig og beindi áthygli sinni að
Maggie.
Það gat ekki verið að Donna vildi
hafa slikan mann hér. Hún var á ein-
hvern hátt fangi hans. En þegar Maggie
gekk i átt til stigans, hrópaði systir
hennarhvasst: „Stansaðu!"
Maggie snéri sér hægt við og vantrú -
uð á svipinn. „Áttu við, að þú viljir hafa
þennan mann hérna?”
„Ekki beinlinis. andvarpaði Donna.
„En ég hef ekki marga valkosti. Það er
leitt að þú skulir hafa komið svona
snemma heim. Bernie, þetta er Maggie
systir min.”
Yfir barnalegan munn Bernies
breiddist bros. og hann tók stóra bjórdós
upp af gólfinu við fætur sér. „Hæ,
Mag,” kallaði hann. „Sjúss?”
„Nei, þakka þér fyrir." Maggie fann
til viðbjóðs. Lyktin i herberginu var eins
ogá bar.
Loks áttaði sljór heili Bernies sig á
kynningu Donnu. „Systir þin? Býr hún
hjá þér? Þú sagðir okkur ekki frá þvi.
Það var ekki vel gert af þér.”
Hávaði uppi á lofti fylgdi þessum
orðum hanseftir.
„Okkur!” át Maggie upp eftir honum
og leit upp í loft. „Hvað eruð þið
margir?"
„Einn i viðbót. elskan. Ég ræð þér til
að setjast niður og slappa af. Gash vill
ekki láta trufla sig, þegar hann er önnum
kafinn.”
En Maggie heyrði annað hljóð, sem
kom henni til að ganga í átt til stigans.
„Þetta er úr minu herbergi. Hvað rétt
hafið þið...?”
Bemie þaut leifturhratt á fætur.
Hann hratt henni niður I stól, og henni
leið eins og brúðu. Þær voru fangar.
Donna þekkti þessa menn. og af ein-
hverjum ástæðum gerði hún ekkert.
„Þinu herbergi? Hvað meinarðu með
þínu herbergi?" Bernie gnæfði yfir
henni. „H vað ert þú að gera hér?”
„Ef þér kemur það þá nokkuð við."
hvæsti Maggie. „þá á ég helminginn af
þessari ibúð.”
Barnie renndi annarri hendinni í
gegnum hárið. bölvaði og reyndi að
hressa upp á heilastarfsemina með
öðrum bjórsopa. Síðan snéri hann sér
snöggt að Donnu og sagði: „Af hverju
sagðirðu okkur það ekki?”
Donna yppti öxlum. „Hvers vegna
hefði ég átl aðgera það?"
Maggie leið illa. þegar hún minntist
simtalsins frá París. reiði mannsins og
undanfærslu Donnu. Og nú þetla. Systir
hennar var á kafi i einhverju nijög
leiðinlegu.
Þau biðu og hávaðinn á hæðinni fyrir
ofan hélt áfram. Skúffur voru dregnar út
og þetm lokað aftur. Leitin — þvi annað
gat það ekki verið — var mjög ítarleg.
Bernie tæmdi bjórdósina sina og þeytti
henni yfir herbergið. Hún skall á veggn-
um og það lak Ijótur blettur úr henni og
á teppið.
Siðan gekk hann að stiganum og
kallaði upp: „Ertu ekki að verða búinn.
Gash?"
„Jú. Ég er alveg að koma.” Röddin.
sem svaraði. var fullorðinslegri, hálft í
hvoru lágt urr.
„Eitthvað búinn að finna?"
„Nei."
„Viltu. að ég reyni að tala betur við
hana?"
„Láttuekkieinsog fifl.”
Þungt fótatak heyrðist frá svefnher-
berginu. og feitlaginn miðaldra maður
kom inn. Hann leit undrandi á Maggie.
„Systir hennar," sagði Bernie til
skýringar.
Þegar eldri maðurinn var á leiðinni að
neðri stiganum, snéri hann sér við. og
Maggie sá ástæðuna fyrir þessu
einkennilega viðurnefni hans. Hann
hafði einkennilegt ör á annarri kinn-
inni, og það hlaut hann að hafa fengið af
djúpu sári.
„Ég sagði ykkur. að þið mynduð
ekkert finna,” sagði Donna.
„Já. Þú þarf þá víst að gefa ein-
hverjar skýringar, ekki satt?”
Mennirnir sögðu ekki meira, heldur
fóru. „Jæja. ég er fegin, að þcir eru
farnir,” sagði Donna. og tók upp bjór-
dósina. Hún fór með hana fram í eldhús-
ið, og Maggie heyrði hana opna rusla-
fötuna og loka henni aftur. Systir
hennar kom inn með raka tusku. og
þvoði blettinn úr teppinu. „Svona þetta.
ætti að duga. Fyrirgefðu þetta leiðinda-
atvik. Hvaðsegirðu um aðfá þér i glas?"
Maggie studdi hönd við höfuð sér.
„Hvernig geturðu verið svona róleg.
Donna? Hvað vildu þeir? Hvers vegna i
ósköpunum hringdirðu ekki í lög-
regluna?”
Donna hellti viski í glös handa þeint
báðum, og Maggie sagði blátt áfram:
„Þetta er i einhverju sambandi við
símtalið frá Paris er það ekki?"
„Jú. það er rétt." Systir hennar rétti
henni glasið, gekk siðan að stól og hneig
GISSUR
GULLRA55
BILL KAVANAGU e.
FRANK FLETCUER
24. TBL. VIKAN 37