Vikan - 15.06.1978, Blaðsíða 40

„Flórens," fannst Maggie, svo hún
sagði: „Veistu, hvar hún ætlar að bða?”
Aftur hikaði Jules, áður en hann
svaraði, „Nei," og Maggie trúði honum
ekki. Síðan bætti hann við. „Er eitthvað
sérstakt, sem þú þurftir að tala við hana
um?”
Maggie hristi höfuðið og fór eftir
skamma stund. Um leið og hún kom út.
nam rauður sportbill staðar fyrir utan
forngripaverslun Steve Rennies.
Vinkona hans. Avril Grey, veifaði um
leið og hún hljóp inn i búðina. Maggie
hefði getað endurgoldið Steve leikhús-
ferðina kvöldið áður með þvi að bjóða
honum með sér á balletsýninguna, en
hún vildi ekki koma Avril í uppnám.
Maggie hafði furðu gaman af að leika
ferðamann um daginn, en þegar hún
kom aftur I ibúðina siðdegis, var hún
dauðþreytt. Hún fleygði sér niður í stól
og sparkaði af sér skónum.
Hún tók upp simtólið, þegar siminn
hringdi, og heyrði hressilega kvenrödd
segja: „Þetta er hjá Paxton og
Pilkington. Er ungfrú Davis við?”
„Því miður, hún þurfti að fara burt i
viðskiptaerindum."
Stúlkunni hinum megin á linunni
virtist bregða i brún, og síðan spurði
hún: „Vitið þér, hvert hún fór?”
„Ég held, að hún hafi farið til Flórens.
Hverer þetta með leyfi?”
„Við erum umboðsmenn ungfrú
Davis. Búið þér með henni?”
„Nei, ég er systir hennar. Ég er bara i
heimsókn."
„Égskil. Kom hún aftur frá Paris?”
„Já.”
„Mér er það algerlega öskiljanlegt,
hvers vegna hún fór til Flórens. Hún á
að fara þangað í lok næstu viku, svo ég
skil ekki, hvers vegna hún fór þangað'
núna. Eruð þér vissar um, að hún hafi
sagt Flórens?”
„Mér getur hafa skjátlast,” sagði
Maggie, en vissi vel, að svo var ekki.
Donna hafði ef til vill ráðið sig upp á
eigin spýtur, án þess að segja umboðs-
mönnum sínum frá því.
Skyndilega varð röddin í símasnum
mýkri, og konan hló. „Hún hefur liklega
átt einhverjum erindum ólokið í París.”
Það var lagtá.
Nú vissi Maggie að minnsta kosti,
hverjir umboðsmenn Donnu voru, en
hún var engu nær en áður um það, hvert
systir hennar hafði farið. Ef hvorki
umboðsmennirnir eða Jules vissu það,
þá hafði Donna greinilega viljað sitja ein
að þeirri vitneskju. Ólokin erindi, og það
gaf ástarsamband í skyn, var ekki
ótrúlegri skýring en hver önnur. og ef
það þýddi, að hún væri að verða leið á
Jules, þá var það gott og blessað. En þá
var það símtalið ægilega frá París.
Það var ekki fyrr en Maggie var búin
að klæða sig upp á og var að fara út, að
hún tók upp næluna. Þegar hún var að
næla henni í kjólinn, festist hún, og
þegar hún skoðaði bakhliðina á henni, sá
hún litinn, hjúfan blett. Hún skoðaði
næluna betur, furðu lostin.
Þetta var ekki nælan, sem hún hafði
fengið lánaða daginn áður. Umgjörðin
var ekki alveg eins. Þó voru þær eins að
einu leyti: Þessi næla var ekki með tví-
buramerkinu fremur en hin. Það var
greinilegt, að Donna hafði sett þessa í
hinnarstað.
Það var augljóst mál, i hvað Bernie og
Gash höfðu ætlað að ná. Næluna, sem
Maggie var með.
Ef hún hefði ekki farið til Donnu og
séð hina næluna í jakkanum, þá hefði
hún ekki haft hugmynd um, að
nælurnar væru tvær og nauðalikar.
Maggie var hugsi, þegar hún festi í sig
næluna.
ÞEGAR Maggie var komin út, tók
hún upp lykilinn til að læsa húsinu. Þá
heyrði hún dyrum lokið upp og skellt og
siðan dauft skrölt.
Hún leit til vinstri, þcgar glampaði á
málm, og þá var sterku ljósi beint að
henni. Það blindaði hana næstum því.
Hún hörfaði aftur á bak upp að
dyrunum að ibúðinni og fannst sem
Ijósgeislinn negldi hana fasta. Loks
Bláa nœlan
slokknaði Ijósið, og hún var blindari en
nokkru sinnifyrr.
Eitthvað lágvaxið og skuggalegt þaut i
átt til hennar. Hún rak upp hálfkæft óp
og fálmaði eftir lyklinum, skelfingu
lostin, til að Ijúka aftur upp. Þetta hlutu
að vera mennirnir tveir, aftur komnir á
stjá! Skugginn nálgaðist, og hún opnaði
munninn til að æpa, þegar ólundarleg
rödd sagði: „Ertu hrædd við hjálparvana
mann?"
Rétt í þvi tókst Maggie að opna, og
hún kveikti Ijóstið. Birtan i íbúðinni
streymdi út á götuna, og hún sá Dick
Evans og málmglampann á hjóla-
stólnum hans. Hún vissi, að hann naut
vanlíðunar hennar, og hluti vorkunnar-
innar, sem hún hafði fundið til, breyttist
i ævareiði.
„Ef þú hefðir sagt eitthvað,” tókst
henni að stynja upp, „Þá hefði ég ekki
orðið hrædd.” Henni til skapraunar
titraði rödd hennar, en Evans hló
iðrunarlaust og ók hjólastólnum sínum
hratt i áttina að verslun Jules Nash.
Hann var aftur búinn að kveikja á Ijós-
kerinu sínu, og geislinn klauf myrkrið.
Maggie braut heilann um það, hvort
hann færi bara út, þegar enginn gæti séð
hann og hvað hann hefði verið að gera i
skranbúðinni fyrrverandi. Hún hafði
greinilega heyrt dyrnar þar opnast og
lokast.
Það var ekki fyrr en hún hafði
drukkið tvo bolla af kaffi, horft á sjón-
varpið og fengið sér viskísjúss, að hún
var orðin nægilega róleg til að fara í
háttinn.
Um morguninn vaknaði hún við brak
og skelli og fótatak á neðri hæðinni.
Hún stökk upp úr rúminu og klæddi sig í
slopp.
Það gat ekki verið neitt hræðilegt við
innrásarmann, sem hafði svo hátt um
sig, sagði hún við sjálfa sig, en vissan
um, að Bernie og Gash myndu ekki
hirða um að vera hljóðlátir, kæfði þá
hugsun þegar i stað.
Þegar hún var að koma niður stigann,
birtist vera, klyfjuð afþurrkunarklútum,
bóni og ryksugu. Það var Rosie Bates,
sem hljóðaði upp yfir sig, þegar hún kom
auga á Maggie, og missti allt, sem hún
hafði í höndunum.
„Ææ, hvað þú hræddir mig!” sagði
ræstingakonan. „Ég vissi ekki, að þú
værir hérna enn, þvi annars hefði ég
fært þér indælis te.”
„Ég vissi heldur ekki, að þú værir
hér,” sagði Maggie. „Kemurðu alltaf
hingaðá laugardögum?”
„Nei, það var ég búin að segja þér,
vinan. Ég kem, þegar einhver stingur
miða inn um dyrnar þarna niðri, og ég
fann miða i morgun, sjáðu. Hún stakk
hendinni i vasann og veiddi upp
bréfmiða. Hann var með rithönd
Donnu, og þar stóð: „Kæra frú Bates,
vertu svo væn að hreinsa íbúðina á
laugardagsmorguninn.” Það var allt og
sumt.
„Ég náði i lykilinn hjá herra Rennie,”
sagði ræstingakonan hjálpfús. „Systir
þín bað hann um að geyma lykil fyrir
sig, ef hún læsti sig úti. Hann geymir
hann i vasa í búðinni, svona til
hægræðis.”
Mjög hagkvæmt, hugsaði Maggie. Of
hagkvæmt.
„Ef þú vilt mig ekki, þá skal ég fara,”
sagði Rosie. „Þú getur sagt systur þinni
frá þvi.”
„Nei, gerðu bara það, sem þú ert
vön,” sagði Maggie. Hún gekk framhjá
konunni inn i eldhúsið til að setja upp
ketilinn og sá, að hann var þegar
kominnaðsuðu.
„Ég ætlaði að búa til indælis te," sagði
Rosie, sem virtist ekki geta um annað
hugsað. „Á ég að fara með bolla til
systurþinnar?”
„Hún er ekki heima," sagði Maggie.
„Ekki heima? Af hverju vildi hún þá
láta þrifa ibúðina?”
Maggie hafði einmitt verið að brjóta
heilann um það sama, en hún sagði blíð-
lega: „Hún hélt kannski, að ég vildi láta
gera það fyrir mig, i stað þess að þrifa
sjálf.”
„Auðvitað. Jæja, ég ætia þá bara að
byrja.”
„Fáðu þér te fyrst,” sagði Maggie, og
frú Bates ljómaði öll upp, settist gegnt
henni og hellti sér í bolla. í því hringdi
dyrabjallan.
„Drottinn minn, hver getur þetta
verið”stundi Maggie.
Frú Bates rauk af stað til að aðgæta
það, og þegar hún kom til baka, fylgdi
Steve Rennie fast á hæla henni. „Hann
segir, að það sé í lagi, að hann komi
inn,” sagði hún. „Te, herra Rennie?”
„Takk, Rosie,” Hann settist
kæruleysislega niður. „Góðan daginn,
Maggie. Segðu til, ef þú vilt, að ég fari,
en mér þætti gott að fá tebolla áður.”
„Hvers vegna ekki?” sagði Maggie, og
frú Bates hellti í bollann og fór svo
treglega til að sinna verkum sínum.
„Ég vaknaði við lætin í frú Bates,”
sagði Maggie eftir andartaks þögn.
„Æ, þar fór í verra! Ég afhenti henni
lykilinn i hugsunarleysi. Hún sagði, að
Donna hefði skilið eftir skilaboð.”
„Já, Donna gerði það. Hún gleymdi
bara aðsegja mér frá því.”
„Brá þér?”
Maggie hló. „Ég var skelfingu lostin,
þangað til ég gerði mér grein fyrir því, að
hver, sem þetta væri, skeytti hann þvj
engu, hvort til hans heyrðist. Reyndar
brá mér verr i brún i gærkvöldi.”
Svo ekki væri minnst á kvöldið þar
áður, en frá því gat hún engum sagt, fyrr
en hún vissi meira um málefni Donnu.
En hún sagði Steve frá fundum þeirra
Dick Evans, og Steve sagði: „Hann
virðist hafa lagt sig allan fram um að
vera leiðinlegur við þig. Af hverju skyldi
hann hafa gert það?"
Framhald í næsta blaði.
40 VIKAN 24. TBL.