Vikan - 15.06.1978, Blaðsíða 39

„Þakka þér fyrir. en ég hef ekki efni á
þvi.”
„Seljum hana þá."
„íbúðina, sem pabbi keypti hana
okkur? Siðustu gjöf hans til okkar?”
Þetta komst il skila. Donna fölnaði, en
svaraði: „Hvers vegna ekki?”
Maggie fann sársaukasting, þegar
henni datt i hug býlið þeirra Ross. sem
þau myndu yfirgefa. ef hún færi til Am-
sterdam, og selja. ef hún gerði það ekki
og ef þau skildu, og hún sagði: „Ekki
selja hana — ekki enn. Ég.... ég þarfnast
hennar kannski....um stund."
„Það er þá eitthvað að hjá ykkur
Ross! Hvers vegna ferðu ekki frá
honum?”
„Það er ekkert léttúðarmál að rifta
hjúskap,” svaraði Maggie hvasst.
Það var löng þögn, sem Donna rauf
loks með stunu. „Fyrirgefðu. Það ert þú,
sem átt i erfiðleikum. Ég verð því miður
aðfara burt aftur.”
„En við höfum varla hist!" andmælti
Maggie.
„Því miður. en ég var að fá
Ijósmyndaverkefni i Flórens. Þú ættir
eiginlega að fara til Ross. Þú verður
einmana hérna.”
Maggie fékk það ónotalega á
tilfinninguna, að systir hennar vildi
losna við hana, og hún sagði hressilega:
„Nei, það geri ég ekki. Það er heilmargt
hægt að gera i London."
Hún hikaði og langaði að rabba
meira, en Donna sagði: „Ég þarf að
Bláa rtcelan
leggja snemma af stað í fyrramálið. svo
ég ætla að fara að sjá. hvað gerðist
þarna uppi.”
Þær fóru upp saman, og útlitið var
verra en þær hefðu getað gert sér í
hugarlund. Það var engin skúffa á
sinum stað, engin flik. sem hékk uppi.
Þær voru í þrjá klukkutima að koma
öllu í röð og reglu. og að því loknu fór
Maggie að gráta. Ég þoli þetta ekki, ég
þoli þetta ekki.” kjökraði hún.
„Ekki, elskan." sagði Donna. „Við
erum búnar að laga til, og þeir koma
ekki aftur. Því lofa ég þér."
„Hvernig geturðu vitað það með
vissu?"
„Trúðu mér, það er mjög ólíklegt. En
ég ætla ekki að segja þér meira en það.”
„En hvernig geturðu búið við þetta?"
„Ég er ekki eins viðkvæm og þú
heldur, Maggie.”
„Hvað eigum við þá að gera núna?
Fara að hátta eins og ekkert hafi i
skorist?"
„Er þaðekki best? Viltu tebolla?”
„Nei, þakka þér fyrir. Ég kæmi engu
niður. Ætlarðu að kveðja mig, áður en
þú ferðá morgun?”
„Já. auðvitað." Donna brosti. „Mér
þykir það leitt, hvað þetta er leiðinleg
heimsókn."
MAGGIE svaf óvært, og klukkan var
næstum orðin átta, þegar hún vaknaði.
Hún fór þegar í stað á fætur, en Donna
var farin, án þess að kveðja. Á borðinu
var miði. þar sem stóð: „Ég kom upp
með te, en þú svafst svo vært, að ég
tímdi ekki að vekja þig. Kem aftur
'Snemma í næstu viku. Notaðumiðana,ef
þú getur, og vertu með þetta — það fer
vel við kjólinn þinn.”
„Þetta” var nælan, sem lá enn á
borðinu, og miðarnir tveir voru á ballet-
sýningu þá um kvöldið. Donna var
hrifnari af ballet en nokkru öðru, svo
það var greinilegt. að hún hafði ekki átt
von á þvi að þurfa að fara burt.
Nú gerði Maggie sér grein fyrir því,
hversu mjög þær hefðu fjarlægst. Ef til
vill vissi Jules eitthvað meira.
En þegar hún spurði hann siðar um
morguninn, þá vissi hann ekki, hvert
Donna hefði farið. Hann varð svo
reiður, að Maggie trúði honum.
„Sagðirðu henni ekki, að ég kom í
búðina til þín i gær?”
„Nei, það held ég ekki,” svaraði Jules.
„Af hverju?”
Maggie yppti öxlum. „Ég var að gá að
tvíburamerkinu á nælunni hennar og
fann það ekki. Hún virtist undrandi á
þvi, að ég vissi um það, svo ég sagði
henni, að þú hefðir sagt mér það.”
„Liklega eitt af fyrri verkum Dicks."
Jules yppti öxlum.
„Já, þaö sagði Donna. Veistu ekki
hverjir umboðsmenn hennareru?”
„Hef ekki hugmynd um það. Hún er
búin að vinna fyrir fleiri en einn.” Jules
virtist óþolinmóður. „Hún hefði átt að
tala við mig, áður en hún rauk svona af
stað."
Jules tók sig á og spurði: „Gaf hún þér
miðana á balletsýninguna?”
„Hún skildi þá eftir á borðinu handa
mér. Ætlaðir þú að fara með henni?”
Hann hristi höfuðið. „Ég náði i
miðana handa ykkur tveim.”
„Þakka þér fyrir. Það var fallega gert.
En viltu ekki heldur, að ég skili þeim
aftur?”
„Auðvitað ekki. Þú getur fengið
einhvern vin þinn með þér. Sagði Donna
eitthvað um það, hvenær hún kæmi
aftur?”
„Fyrri hluta næstu viku.”
„Veistu, hvert hún fór?”
„Flórens, sagði hún."
Jules virtist brugðið. Hann snéri sér
hálft í hvoru við, þegar hann heyrði lágt
hljóð að baki sér. Maggie horfði i átt til
dyranna á bakherberginu, svo hún þurfti
ekki að snúa sér við til að sjá Dick
Evans. Evans flýtti sér burt i hjóla-
stólnum, og hurð lokaðist.
„Mér kemur þetta ekkert við,” sagði
Maggie. „en er eitthvað að hjá ykkur
Donnu?"
„Okkur varð svolitið sundurorða í
gær,” svaraði Jules annars hugar, „en
hún hefði samt ekki þurft að þjóta til
Flórens — án þess að kveðja.” Hann
hikaði eilitið, áður en hann sagði

CilNNI & PINNI
JÆJA KALLINN! SVO AÐ
ÞO STALST BLABERJA-
KOKUNNI MINNt!

BÖK 1 BLAÐFORMI ©
1488 síður af fjölbreyttu lesefni fyrir aöeins 7.000,- kr. á ári.
Já. IJrval er bók í blaðformi.
24. TBL. VIKAN 39