Vikan - 28.12.1978, Blaðsíða 6

SÁLFARIR
Það þarf ekki að segja sálrænu fólki að
það hafi a.m.k. tvo líkama, andlegan auk
hins jarðneska, því slíkar manneskjur
komast ekki hjá því að uppgötva það. Aðrir
eiga erfiðara með að gera sér grein fyrir því.
Andlegi líkaminn er liklega svipaður
hinum jarðneska i sjón þegar hann birtist
augum skyggns manns, en að öðru leyti
hefur hann marga góða kosti framyfir jarð-
neska líkamann. Það er eitt einkenni
andlega líkamans að hann getur ekki snert
efni; hann fer í gegnum það. Einkanlega
verður maður sem hefur yfirgefið
jarðneska líkamann um stundarsakir eða
fyrir fullt og allt berlega var við þetta. Eins
og þegar látinn maður vill láta vita af því að
hann sé enn lifandi þótt líkami hans sé
líflaus orðinn. Hann reynir þá að grípa í
ástvini sína til þess að gera þá vara við sig,
en finnur að það getur hann ekki því hinn
nýi (andlegi) líkami sem hann er nú í fer i
gegnum jarðnesk efni. Þetta stafar af því að
tíðni strauma andlega líkamans er svo
miklu meiri. Þetta veldur því miklum
vonbrigðum fyrst í stað meðan menn eru
að venjast þessu.
En við þurfum ekki að vera dáin, sem
kallað er, til þess að nota andlega líkamann.
Við höfum hann allan tímann frá fæðingu
þótt við af skiljanlegum ástæðum verðum
minna vör við hann en þann jarðneska.
Eins og það sem er í senn lifandi en þó
efnislegt, þarfnast jarðneski líkaminn
hvíldar og það í svo ríkum mæli að við
sofum þriðja partinn af lífi okkar hérna á
jörðunni. Hins vegar þarfnast hinn andlegi
líkami okkar ekki neinnar hvíldar og getur
því starfað látlaust. Enda má segja að hann
geri það, og þá ekki síst meðan sá jarðneski
hvílist, t.d. á nóttunni.
Hvort sem við gerum okkur grein fyrir
því eða ekki, þá er lítill vafi á því að við
fáumst við hin ólíkustu verkefni í andlega
líkamanum meðan sá jarðneski sefur.
Ástæðan til þess að við vitum ekki af
þessu er sú, að störf okkar flestra virðast
ekki prentast í hinn efnislega heila okkar.
Þetta vitum við samt sökum þess, að til er
margt fólk, sem sökum sálrænna hæfileika
getur munað þessa andlegu starfsemi að
meira eða minna leyti og rifjað hana upp
þegar það er vaknað.
Ég ætla nú ekki að fara að skrifa hér
nokkurn fyrirlestur um þetta atriði í
þessum þætti heldur bregða upp fyrir
ykkur hvernig þetta kom fram hjá manni
sem ég þekkti vel, en er farinn héðan fyrir
allmörgum árum.
Hann hét Einar Loftsson og var kennari frá
Eskifirði. Ég kynntist honum sökum þess
að hann var mikill vinur afa míns Einars H.
Kvarans og samstarfsmaður hans í
sálarrannsóknamálum. Einar Loftsson
kvæntist aldrei og bjó um tíma í húsi afa
míns til þess að geta verið nálægt honum,
því Einar mat afa minn umfram aðra
menn. Einar Loftsson skrifaði mikið um
sálræn efni, enda var hann sjálfur sálrænn
með merkilegum hætti. Hann var góður og
göfugur maður og hvers manns hugljúfi.
Eitt sinn þegar Einar Loftsson átti heima
á Eskifirði vildi svo til að hann vaknaði af
svefni síðari hluta nætur. Þetta var á
útmánuðum svo bjart var í herbergi hans.
Hann leit á úrið sitt sem hann hafði reist
upp við bók er lá þarna á borðinu og sá að
klukkan var 4,30 að morgni.
UNDARLEG ATVIK IX
ÆVAR R. KVARAN
Hann lá nú vakandi um hrið, en fannst
hann vera einkennilega máttlaus og undar-
legur. Hann settist því upp og ætlaði að ná
sér í vatn að drekka sem stóð í glasi á
borðinu.
En þá fór á annan veg en hann hugði.
Hann settist að vísu upp, en þegar hann
rétti höndina eftir glasinu var eins og
mátturinn bilaði og hann hneig aftur útaf.
Hann fór að óttast að hann væri orðinn
veikur, en þó fann hann ekki til neinna
veikindaeinkenna. Þrátt fyrir ýmsar
tilraunir hneig hann jafnan útaf aftur.
Hann fór nú að hugsa málið og komst að
lokum að þeirri niðurstöðu, að þetta undar-
lega ástand hlyti að boða skyndilega
nálægð dauðans. Hann hugðist reyna að ná
í lækni, en hætti við það og taldi að eins og
hann hefði hingað til sofið þarna einn, gæti
hann líka sofnað þarna síðasta jarð-
lífsblundinn án þess að hafa aðra viðstadda.
Nú fannst honum lífsaflið fjara út hægt
og hægt og einkennilegur gleymskuhöfgi
síga á sig öðru hverju. Aðra stundina var
hugsunin jafnskýr og venjulega. Síðar sagði
Einar svo frá þessari stund, að hann hefði
aðeins átt eina ófullnægða þrá, en hún var
að geta sagt vinum sínum að hann legði
óhræddur og kvíðalaus í langferðina miklu
sem allir verða einhvern tima að fara.
En svo kom úrslitastundin. Einari fannst
hann fá snarpan sinadrátt, hann kipptist til
í rúminu og svo virtist honum skyndilega
verða koldimmt. Á sama augnabliki missti
hann meðvitund.
Allt í einu stóð hann við gluggann og
horfði út, en þóttist nú vita að öllu væri
lokið og hann myndi aldrei fara aftur í
gömlu fötin sem lágu þarna á rúminu eins
og hann hafði skilið við þau.
Þvi næst var hann allt í einu kominn
heim til eins góðvinar síns á staðnum,
kominn inn í borðstofuna og voru þar líka
nokkrir fleiri sem hann þekkti. Þeir sátu við
borð í von um að einhverjir ósýnilegir
gestir kynnu að vera viðstaddir og myndu
reyna að gera vart við sig með því að valda
einhverjum hreyfingum á borðinu. „Það er
líklega enginn hérna,” sagði einn þeirra.
Einar hélt nú að hann væri þarna og ætlaði
að nota tækifærið. Hann reyndi af öllum
mætti að hreyfa borðið, en fékk engu
áorkað. Hann snerti þá sem þarna voru, en
enginn gat orðið var við hann, hvað sem
hann gerði. Hann vissi að einn af
viðstöddum hafði einhverja hæfileika til
þess að skrifa ósjálfrátt og ætlaði Einar að
notfæra sér það. Hann komst þó brátt að
raun um að til þess skorti hann alla
þekkingu.
Þá stóð hann allt í einu aftur við
gluggann á herberginu sínu og varð
honum nú fyllilega ljóst að það er ekki eins
auðvelt og margur hyggur að sanna tilveru
sina frá öðrum heimi.
En honum var ekki að skapi að gefast
upp við svo búið. Hann vissi að jarðneskar
fjarlægðir skiptu hann engu eins og högum
hans var nú háttað. Hann ásetti sér þess
vegna að leggja af stað í ferðalag til
Englands, reyna þar að ná tali af ein-
hverjum miðlastjórnendum og leita hjá
þeim þekkingar á því hvernig hægt væri að
notfæra sér miðilshæfileikann i áður-
nefndum tilgangi.
Samstundis var hann lagður af stað.
Hugsunin og þráin var þessi augnablik
sama sem framkvæmdin.
Og hann leið í loftinu. Hann sá
Reyðarfjörðinn fyrir neðan sig, gáraðan af
hægum norðanvindi; áfram og úthafið
blasti við undir fótum hans. Hann eygði nú
tindana á íslensku fjöllunum sem voru að
hverfa á bak við bungu hafsins. Honum
fannst þetta stórskemmtilegt ferðalag.
Allt í einu breyttist útsýnið. Hann var
kominn á einhvern ókunnan stað sem
6 Vlkan 52. tbl.