Vikan - 28.12.1978, Side 10

Dáns- og söngvamyndir í tísku á ný
Nú virðist sem dans- og söngva-
myndir hafi hlotið náð fyrir augum
kvikmyndaframleiðenda á ný. Yfir
okkur dynur nú mikið flóð slíkra
mynda, en á sjötta og langt fram á
sjöunda áratuginn rikti mikil lœgð i
framleiðslu þeirra. Vom þá
vinsælastar hvers kyns kúreka- og
hetjumyndir og á seinni hluta tíma-
bilsins raunsæis- og hamfaramyndir.
Áður hafði fólk ekki átt orð til að
lýsa hrifningu sinni á kvikmyndum
eins og Sound of Music og South
Pacific. Það þótti einnig mikilsvert
atriði i sambandi við útbreiðslu
og vinsældir slikra kvikmynda, að
mikil sala var I hljómplötum með
sönglögum úr kvikmyndunum og
var hagnaðurinn af þeim sist minni
en af kvikmyndunum. Á þetta við
um fleiri kvikmyndir frá þessum
tfma, eins og Dr. Zhivago og hina
nútimalegu útgáfu af sögunni um
Romeó og Júlíu, West Side Story.
En það var ekki fyrr en vinsæidir
American Graffiti urðu Ijósar, að
augu kvikmyndaframleiðenda
opnuðust fyrir þvi, að áhorfendur
vom famir að hafa smekk fyrir
slikum kvikmyndum á ný. Kom þá
á markaðinn Car Wash (sem sýnd var i
Laugarásbfói i sunar) og hiaut hún
töluverða athygli. Nokkur lög úr
kvikmyndinni komust á vinsælda-
lista, því það hefur ekki minni áhrif á
vinsældirnar, að skartað sé góðum
söngvumm, eins og leikurum.
Siðan, eftir að sýningar á
Saturday Night Fever hófust, má
segja, að allar flóðgáttir himins hafi
opnast. Fast á eftir henni fylgdi
Grease, með þeim Olivki Newton-
John og John Travolta i aðal-
hlutverkum. Til gamans má þó geta
þess að I Bandarikjunum fákk
Grease heldur lélega gagnrýni og
var samstundis sett i hóp með
hinum svokölluðu skemmti-
mynduml Sýnir þetta dæmi mjög
Ijóslega, hve l'rtil áhrif gagnrýni
hefur i raun á áhorfendur og
aðsókn, þvi að ágóðinn eftir átta
fyrstu sýningardagana nægði til að
borga allan kostnað við myndina.
Eftir tvo mánuði var búið að trfalda
þá upphæð.
í framtiðinni eigum við von á kvik-
myndum eins og The Last Waitz,
sem skartar ekki minni mönnum en
Bob Dylan, Neil Diamond og Eric
Clapton, og Thank God Its Friday
sem tekur tii meðferöar mjög likt
efni og Stigwood f Saturday Night
Fever, umhverfið og Kfið á diskóteki.
Helsta aðdráttaraflið i þeirri mynd er
Donna Summer, en hún syngur
einnig flest lögin á samnefndri
hljómplötu. Kvikmyndin Hot Wax
hefur ekki enn verið tekin til
sýningar hár, en hún býður upp á ala
helstu hljómlistarmenn fimmta
áratugarins. Eins er i bigerð að gera
kvikmynd um lif og dauða Buddy
Holiy, sem dó f flugslysi aðeins 23
ára gamall. Þrátt fyrir stutt æviskeið
náði hann að koma niu lögum á
toppinn.
Dýrasta söngvamynd, sem nokkru
sinni hefur verið framleidd, heitir
Sgt. Peppers Lonely Hearts Club
Band, og eru aðalhiutverkin i
höndum Peter Frampton og hljóm-
sveitarinnar Bee Gees. Framleiðandi
þeirrar myndar er Robert Stigwood
(Saturday Night Fever og Grease),
og hefur hljómplatan verið nokkuð
lengi á markaðnum hérlendis. Það er
vonandi, að ekki liði á löngu þar til
okkur gefst tækifæri til að sjá þá
umtöluðu kvikmynd.
Á þessari upptalningu sést, að
kvikmyndahúsin em ekki á þeim
buxunum að gefast upp i
samkeppninni við sjónvarpið, nema
sfður sé. Þetta sjáum við einnig á
aðsókninni að jólamyndunum i ár,
en myndimar, sem hér fylgja, eru
einmitt úr Grease, sem verður sýnd i
Háskólabiói á næstunni.
HS

lO Vlkan SZ. tbl.