Vikan - 28.12.1978, Blaðsíða 16

-V'‘
hallandi rúmbálki, sem helst liktist borði.
Þarna var þó góður kolaofn. Við reyndum
að þrífa það versta upp eftir björninn og
refina, sem oft fylgja í kjölfar hans, og
skilja ekki eftir sig sérstaklega skemmtilega
lykt. Henrik reyndi að ná sambandi i
gegnum talstöðina, en hún var þá lokuð.
Seint um kvöldið heyrðum við svo vélar-
hljóð, þar voru mættir 3 hjálparsleðar, svo
að við komumst vonum fyrr heim, en
Henrik þurfti að standa á skíðum við hlið-
ina á okkar sleða alla leiðina.
Eldsvoði í hundasleða
Henrik hafði byggt nokkurs konar kassa
ofan á hundasleða með loki og vindskermi,
og þar var sett sæti þar sem ég gat setið
með börnin. Síðan var hann tengdur við
snjósleða, og einu sinni var næstum farið
illa fyrir okkur á þessu farartæki. Þetta var
í byrjun apríl, og ferðinni var heitið til
Flemingfjarðar, sem er um 70 km sunnan
við Meistaravík. Þar urðum við veðurteppt
í fjóra daga. Reyndar gerðum við tilraun til
heimferðar á þriðja degi, en eftir að hafa
velt sleðanum tvisvar snerum við til baka.
Fjórða daginn lögðum við svo aftur af stað,
þá var kominn blástur og 20 stiga frost, sem
var alltof kalt fyrir strákana. Við vorum
með lítinn hitaofn í hundasleðanum, sem
átti að vera ansi öruggur hvað íkveikju
snerti. Við sátum þarna í stórum dúnpoka
fóðruðum ullaráklæði, og höfðum sams
konar poka yfir okkur. Einhvern veginn
hafði pokinn lent ofan á ofninum, og ég
fann skyndilega magnaða reykjarlykt. Ég
hafði engin tök á að gera Henriki, sem ók
snjósleðanum, viðvart, nema að veifa og
kalla. Mér fannst líða heil eilífð þar til hann
loks leit við, og handleggurinn á mér var
orðinn dofinn af kulda. Þá var reykur
farinn að stíga upp úr sleðanum, og stórt
gat brunnið á pokann.
t sumar sem leið fórum við í 10 daga
siglingu á gúmbáti ásamt Sigurði
Aðalsteinssyni, flugmanni. Við sigldum
u.þ.b. 700 km leið um firðina í nágrenni
Meistaravíkur og vorum mjög heppin með
veður. Inni í þessum fjörðum er mjög mikill
gróður, litirnir unaðslega fallegir, og
ísjakarnir, sem fljóta þarna um ógleyman-
leg sjón. Ég vildi gjarnan fá tækifæri til
slíkrar farar aftur.
Daglegt líf í Meistaravík
Auðvitað urðu miklar breytingar á
daglegum störfum mínum sem húsmóður
eftir að ég fluttist til Meistaravíkur. Við
urðum t.d. að slökkva á rafstöðinni okkar
eftir 6-8 tíma notkun, og eftir það urðum
við að notast við olíulampa sem lýsingu, og
gátum þá hvorki hlustað á útvarp né
plötuspilara. En við höfðum það ósköp
notalegt og lásum mjög mikið. Ferskt vatn
fengum við ofan úr fjallinu í tvo mánuði á
sumrin, annars þurftum við að sækja allt
vatn upp á flugvöll, og það gerðum við einu
sinni í viku á snjósleða. Og svo hafði ég
alltaf hlaðinn riffil við útidyrnar vegna
ísbjarnanna, sem ekki voru ótíðir gestir. En
þarna hafði ég líka öll venjuleg heimilis-
tæki, og engin vandræði að nota þau þegar
rafmagnið var á.
Það var aðeins tvennt, sem ég hafði
nokkrar áhyggjur af. Það fyrra var að eitt-
hvað kæmi fyrir Henrik á myrka
tímabilinu, þegar búið væri að slökkva á
vélunum. Talstöðin á flugvellinum lokaði
klukkan sex á kvöldin, og eftir það var enga
hjálp að fá, nema ég gengi þessa fimm
kílómetra upp á flugvöll, því að ég hafði
ekki nóga krafta til að starta snjósleða í
frosti upp á eigin spýtur. Ég hefði líka orðið
Henrik Friis og synirnir Bjarki og Ásgeir á ferðalagi.
Sólsetur við Ellaö.
16 Vlkan 52. tbl.
Jól I Meistaravik.