Vikan - 28.12.1978, Qupperneq 25

Eftir Laird Koenig
Þýð.: Auður Haralds.
ÚTDRÁTTUR:
Rynn var óvenju vel gefin, las ljóö, orti
en átti enga vini. Hún átti sér lika
leyndarmál, sem hún vildi ógjarnan að
kæmist í hámæii. Heimsóknir frú
Hallet og sonar hennar eru henni því
ekkert gleðiefni. Frú Hallet er
ógeðfelld miðaldra kona, sem fólkið i
þorpinu segir, að sé sífellt með nefið í
annarra leyndarmálum. Sonur hennar
■ er einkennilegur fullorðinn maður, með
sérstæðan áhuga á litlum stúlkum. Einn
góðan veðurdag hvarf svo frú Hallet.
Það veit það enginn nema Rynn litla að
þann dag var hún einmitt í eftirlitsferð í
húsinu, sem Rynn og faðir hennar hafa
á leigu. Reyndar var erindi frú Hallet
þangað að kvelja og hóta Rynn litlu
svo Rynn, sem ekki lét fullorðna
nokkru sinni ráða yfir sér, notaði
tækifærið og hrinti frú Hallet niður
í kjallarann. Það varð
ekki aftur snúið. Hvað tæki það annars
konuna þarna niðri langan tima að
deyja. Þrjá daga . . . ?
Nú virtist eina vandamálið að losna við
Bentleyinn hennar frú Hallet. Hann
stóð fyrir utan húsið og var
ógnvekjandi sönnunargagn. Hún
hringir eftir aðstoð og þá kynnist hún
hinum sérkennilega, fatlaða töframanni
— drengnum Mario.
„Sultukrukkurnar,” sagði stúlkan
kjörkuð.
„Já?”
„Við töluðum um sultukrukkurnar í
símanum. Þær eru tilbúnar. Þú getur
tekið þær.”
„Ekki núna.”
Rynn yfirvegaði hvert orð mannsins.
Átti hann við að hann væri ekki að fara
og þess vegna gætu krukkurnar beðið,
eða átti hann við að móðir hans
myndi aldrei framar hafa not fyrir þær?
Hún þurfti ekki að líta á rauða andlitið
við eldinn til að vita að hann hafði
gaman af að gera orð sín tvíræð. Faðir
hennar hafði átt vin í London, lög-
fræðing, sem elskaði lagaflækjur og
völundarhúsin sem hann skóp úr hálf-
sögðum svörum. Á sama hátt elskaði
faðir hennar að vera nákvæmur og haga
orðum sínum þannig að merking þeirra
væri ljós og skýr.
„Kannski kom Elsku Mamma við, en
þú varst ekki heima.”
„Ég var hér allan tímann.”
„Fórstu ekki á fótboltaleikinn?”
„Nei.”
„Á þessum tíma fara allir á leikinn á
laugardögum. Villikettirnir unnu í dag.”
Hallet var að horfa á Mario.
„Vissirðu það?”
„Já.”
„Varla sála í þorpinu í dag.” Hann
horfðienn á Mario. „Rétt?”
En Mario var að horfa á Rynn.
„Fórst þú á fótboltaleikinn?”
Litla stúlkan
við endann á
trjágöngunum
Drengurinn virtist loga af hættulegum krafti, sem
hvorugt hafði grunað að lægi viðbúinn undir sætu
brosinu. Hann rykkti snöggt í stafinn sinn, sem
small sundur í tvennt. Úr slíðrinu dró hann langt,
glampandi blað — sverðsblað!
„Nei.”
„Leikurðu fótbolta?”
Áður en Mario gat svarað sagði
Rynn: „Hún gæti ómögulega hafa
komið án þess að ég hefði orðið vör við
það.”
Hallet var aðeins að tala við Mario.
„Ég heyrði þig ekki svara.”
„Nei, ég leik ekki fótbolta.”
„Það geri ég ekki heldur. Sidegis á
laugardögum hlusta ég á Metro-'
politan óperuna. í útvarpinu. Á skrif-
stofunni. En ég sé að þú ert allur uppá-
klæddur...”
„Hann er töframaður,” sagði Rynri.
„Þá erum við tveir í þorpinu sem
leikum ekki fótbolta.” Maðurinn leit
aftur á Rynn. „Þú sagðir að þú hefðir
verið hér allan tímann?”
„Já.”
„Hefðir ekki getað misst af henni?”
„Nei.”
„Skrýtið.”
„Þú getur tekið þær fyrir hana núna,”
sagði stúlkan.
„Sultukrukkumar?”
„Ég get sett þær í bílinn þinn,” sagði
Mario.
„Geturðu það?”
„Ég skal gera það núna.”
„Þú getur það ekki.”
Þ"na var það aftur. Þessi ruglandi
tviræðni sem Hallet teymdi þau í,
fátkennt undirferli.
„Það er allt í lagi,” sagði drengurinn
og átti við að hann væri bæði fús til og
fær um að fara með krukkurnar út úr
húsinu. Hann myndi gera það strax.
„Ég sagði að þú gætir það ekki.”
Maðurinn smellti fingrunum að
vindlingakassanum, sem Mario færði
honum. Mario setti kassann aftur á
borðið, kveikti á eldspýtu og færði
Iogann að sigarettunni. Hallet dró
andann djúpt. Rynn fannst eins og hann
blési ekki frá sér reyknum heldur leyfði
honum að leka út úr sér, bláar reykjar-
slæður sem slæddust yfir uppblásið rautt
andlitið.
„Ekki hægt,” sagði maðurinn. „Eng-
inn bíll. Ég gekk hingað í kvöld. Ástkær
eiginkona mín hefur bilinn. Hinn mjög
svo stórfenglegi og lifrarliti Bentley
móður minnar situr í allri sinni dýrð
fyrir framan skrifstofuna.” Hann saug
reyk úr sigarettunni. „Elsku Mamma
hefur lyklana.”
Rynn sagði við sjálfa sig að augu
hennar mættu ekki leita til Marios.
Hallet virtist ánægður með að stara á og
íhuga leyndardóma brennandi
sígarettunnar.
Neisti flaug út úr arninum og lá fyrtr
framan eldstæðið og glóði. Síðan dó
hann.
1 kringum húsið veinaði haust-
vindurinn. T rjágreinar skullu saman.
Hvað eftir annað reyndi Rynn að
rjúfa þögnina, þar til hún var farin að
efast um að hún gæti komið upp nokkru
orði. Þegar henni loks tókst það, bað
52. tbl. Vikatl 25