Vikan - 28.12.1978, Blaðsíða 27

áþreifanleg í herberginu og þeirra
sjálfra.
„Þaöeru þær.”
„Aðbíðaeftir henni.”
„ Sem þýðir?”
„Hún hefur ekki komið hingað.”
„Rangt. Við förum of hratt yfir.”
Aftur varð tónninn eins og hjá fyrir-
lesara. „Ég verð að leiðrétta rökvisi
þína. Allar þessar krukkur þarna sanna
— hvað? Að þessar krukkur eru enn
þarna.”
„Þá er ég hrædd um að ég geti ekki
hjálpað þér.”
„Viltu hjálpa?”
Stúlkan sneri andlitinu burt frá
rakspíranum og sígarettureyknum.
„Já.”
Hvað leggurðu þá til að við gerum?”
„Hringjum á lögregluna.”
„Búinn að því. Lítur út fyrir að við
þurfum meiri hjálp.” Hallet færði augun
yfir á Mario. „Vilt þú hjálpa?”
„Já.”
„Farðu þá og biddu föður hennar að
hjálpa okkur.”
Drengurinn kyngdi og stamaði.
„Hann sefur.”
„1 næsta herbergi?”
„Jádrengurinn kinkaði kolli í ákafa.
Hallet ávarpaði Rynn. „í holinu.
Það er vinnuherbergið hans?”
Hún kinkaði kolli.
„Sefur hann þar líka?” Hallet stóð á
fætur.
„Ég lofaði að vekja hann ekki,” sagði
stúlkan.
Hallet var á leið til dyranna í holinu.
„Við skulum vekja hann og spyrja
hann hvort hann geti hjálpað okkkur að
finna Elsku Mömmu.”
Hægt tók hann annað skref eins og
hann byggist við að stúlkan myndi reyna
að stöðva hann.
„Þetta herbergi — ertu viss?”
Svört sláin bylgjaðist þegar Mario
skjögraði fram í holið og ruddist fram
hjá Hallet til að meina honum að
komast aðdyrunum.
„Rynn, farðu i símann.”
Við símann sá stúlkan Hallet nálgast
drenginn og gnæfa yfir hann. Hann var
hættur að leika kött og mús og rýndi
illilega á Mario.
„Ég sagði þér að koma þér út!”
Mario, sem þorði ekki að líta á hann
eins og augnaráð Hallets gæti fengið
hann til að hopa, hristi höfuðið.
„Þú og þessi ítölsku dólgsbrögð þin,
viltu andskotast út!”
„Rynn — farðu! Hlauptu til
nágrannanna!”
Stúlkan lét símtólið falla á aftur, hljóp
fram í holið, en hægði á sér þegar hún
áætlaði möguleika sína á að sleppa fram
hjá Hallet.
„Haltu áfram,” sagði Hallet.
„Hlauptu.”
„Hlauptu!” Mario sárbændi hana.
Hallet gerði enga tilraun til að loka
leiðinni að útidyrunum. Allt í einu glitti
á bros hans í skuggunum, markað af
glansandi áburðinum.
„Hiaupa hvert?” Hann bandaði hend-
inni til merkis um að henni væri frjálst
að opna útidyrnar.
„Nágrannar þínir eru ekki 'einu sinni
heima. Gyðingarnir fóru allir til
Florida.”
„Hringdu á lögregluna!” æpti Mario.
Hallet stikaði að eldhúsborðinu og
þreif símtólið af símanum. Hann vafði
snúrunni í lykkju um hönd sér.
„Á ég að slíta þetta úr sambandi?”
„Ef þú gerir það þá vita joeir að hann
er í ólagi,” sagði stúlkan.
„Hver skyldi hringja á þessum tíma
sólarhrings?”
„Leggðu tóliö á!” Skipunin kom frá
Mario. Hún kom bæði Hallet og Rynn á
óvart, því drengurinn virtist loga af
hættulegum krafti sem hvorugt hafði
grunað að lægi viðbúinn undir sætu
brosinu. Hann rykkti snöggt í stafinn
sinn sem small sundur í tvennt. Úr
slírðinu dró hann langt, glampandi blað.
Hallet starði á sverðið og skellti
símtólinu aftur á símann.
Mario, brennandi heift hans óhamin,
hökti án stafsins í átt til mannsins með
sverðið brugðið í knýttum hnefanum.
„Ég er ítali. ítalir ganga með hnífa.
Rétt?”
Hallet hörfaði undan haltrandi
drengnum og vatt sér burt frá eldhús-
borðinu í átt til dyra. Bleik hönd veifaði
eftir vopnahléi.
„Haltu þig burtu.” Rödd Hallets
sprakk í skerandi öskri sem var hlaðið
reiðiogheift.
„Svín? Dólgur?! Skíthæll?”
Heiftúðugur drengurinn slagaði í átt til
mannsins.
Hallet snarsneri sér við svo árásar-
manninum tækist ekki að koma honum í
sjálfheldu. Þegar hann hörfaði aftur rak
hann upp gelt sem hann vonaðist til að
hljómaði eins og hlátur. „Þetta er bragð!
Bara sjónhverfing!”
„Er það?” Mario dróst einu skrefi
nær.
Svitinn rann í lækjum niöur bleikt
andlit Hallets. Hann gekk aftur á bak út
í holið.
Drengurinn otaði sverðinu fram fyrir
sig.
Hallet rakst á reiðhjólið og hrasaði,
náði jafnvægi aftur og reif upp úti-
dyrnar. Hann var farinn.
Rynn þaut að dyrunum, skellti þeim
aftur og fleygði sér á þær. Hún leit á
Mario sem gaf henni mcrki um að þcgja
Hún kinkaði kolli, fegin þvi að þurfa
ekkert að segja, of uppgefin til að gera
annað en hvíla allan þunga sinn á
hurðinni.
Mario tók upp hinn hlutann af
stafnum og smellti honum saman aftur.
„Hringdu á lögregluna,” sagði hann.
t myrku holinu hallaði Rynn sér að
dyrunum.
„Það getum við ekki vogað okkur að
gera.”
Skyndihugdetta fékk drenginn til að
skunda yfir stofuna að eldiviðarkass-
anum. Ekki fyrr en hann var um það bil
að lyfta lokinu gerði hann sér grein fyrir
að Rynn hafði hlaupið fram fyrir hann.
Hún settist á kassann.
„Þú vildir ekki að hann liti ofan í
hann,er það?”
Stúlkan kastaði stðu hárinu frá
augunum.
„Þú vilt ekki að ég spyrji af hverju
hún er þarna?”
Hann ýtti við stúlkunni, en það var
ekki það sem fékk hana til að færa sig.
Hún gekk burt frá kassanum og leyfði
honum að lyfta þungu lokinu. Hann
beygði sig niður og dró regnhlífina upp
úr viðardrumbunum.
Hann renndi henni opinni.
„Hennar?”
Rynn teygði sig eftir regnhlífinni,
lokaði henni svo small í og fleygði henni
á sófann. Síðan gekk hún yfir eikargólfið
að borðinu þar sem hún beið og gaf
honum merki með augunum að koma.
Hún benti honum að taka undir borðið
sín megin.
Börnin tvö færðu borðið af fléttuðu
mottunni.
Með berum fótunum velti Rynn
mottunni frá. Hún kraup við hespuna og
renndi slánni frá. Með annarri hendinni
lyfti hún hleranum þar til hann stóð
lóðréttur, síðan lét hún hann falla að
veggnum.
Hún reisti sig upp og gekk fram fyrir
hleraopið og stóð við efsta þrepið. Hún
52. tbl. Vikan 27