Vikan - 28.12.1978, Qupperneq 41

Smásaga eftir
Agöthu Christie
Parker Pyne lyfti brúnum og sat
niðursokkinn i hugsanir sínar drykk-
langa stund. Hann hefði svo gjarnan
viljað sjá musterið í Abydos, en —
hundrað pund voru dálagleg summa. Og
hann hafði reyndar ekki reiknað með, að
þessi ferð um Egyptaland yrði honum
jafndýr og raunin var. Jæja, það var
kannski vitlaust að neita vel boðnu.
„Kæra lafði Grayle,” skrifaði hann.
— „Ég mun ekki fara til musterisins í
Abydos.
Yðareinlægur,
Parker Pyne.”
Hinir ferðalangarnir fóru af stað til að
skoða hið fræga musteri.
Parker Pyne beið uppi á þilfari. Allt í
einu opnuðust klefadyrnar hjá lafði
Grayle og stór kona sigldi út á þilfarið.
— Það er afar heitt núna, hóf hún
strax máls með vinsemd. — Ég sé, að
þér hafið orðið eftir, það var mjög
skynsamlegt af yður. Hafið þér nokkuð
á móti þvi, að við drekkum saman te í
salnum?
Lafði Grayle virtist eiga erfitt með að
koma sér að efninu. Loksins herti hún
sigupp. Hún sagði:
— Herra Pyne, það, sem ég ætla að
ræða við yður. er algjört trúnaðarmál.
Ég vil gjarnan komast að því, hvort
maðurinn minn eitrar fyrir mig.
Það er ekki gott að segja við hverju
Pyne bjóst, en alla vega kom honum
þetta á óvart.
— Þetta eru alvarlegar ásakanir, lafði
Grayle.
— Ég er ekkert flón og ekki fædd í
gær. Ég hefi haft minar grunsemdir
nokkuð lengi. Þegar George fer burtu er
ég alltaf betri. Þá þoli ég matinn og er
eins og ný manneskja. Einhver ástæða
liggur þarna á bak við.
— Það, sem þér segið, lafði Grayle, er
mjög alvarlegt. Þér verðið að hafa í
huga, að ég er eiginlega ekki leyni-
lögreglumaður. Ég er, ef svo má segja,
nokkurs konar „hjartasérfræðingur...”
Hún tók fram i fyrir honum: —
Haldið þér að ég geri mér ekki grein
fyrir, hve alvarlegar ásakanir minar
eru? En ég kæri mig ekkert um að fá
lögregluna til aðsnuðraj mínum málum,
og get passað mig sjálf, takk fyrir. En ég
vil lifa við öryggi — ég verð að vita,
skiljið þér? Ég er ekki slæm og illgjöm
kona, herra Pyne. Ég hefi alltaf komið
vel fram við mitt fólk. En samkomulag
er samkomulag, ég hefi staðið við mín
orð. Hvað frænku hans viðvíkur, þá
hefur hún alltaf fengið það, sem hún
hefur óskað sér. Föt, skemmtanir og allt
milli himins og jarðar. Allt á minn
kostnað. Það eina, sem ég ætlast til, er
örlitill þakklætisvottur.
Parker Pyne hikaði andartak. svo
sagði hann: — Þér verðið af afsaka það,
lafði Grayle, en ég hef það á tilfinning-
unni, að þér leynið mig einhverju.
— Vitleysa. Ég hefi gert yður Ijóst,
hvers ég óska. Þér eigið að komast að
þessu fyrir mig.
— En hvers vegna? '
Augnaráð þeirra mættist. Hún varð
fyrritilað lítaundan.
— Liggur það ekki í augum uppi?
— Nei, ég er ekki öruggur í einu
atriði.
— Hvað eigið þér við?
— Viljið þér, að ég sanni, að þér hafið
á röngu að standa eða að þér hafið rétt
fyrir yður?
— Nei, heyrið mig nú, herra Pyne!
Lafði Grayle stóð upp skjálfandi af
réttmætri reiði.
Herra Parker Pyne kinkaði kolli. —
Já, já, sagði hann — fyrirgefið þér. En
þér verðið að svara spurningu minni.
— Uff! Það var eins og hún hefði
misst málið. Hneyksluð og særð
strunsaði hún út úr salnum.
J^ARKER Pyne sat eftir djúpt
hugsi. Hann var svo utan við sig, að
hann hrökk illa við, þegareinhver settist
allt I einu við hlið hans. Það var
hjúkrunarkonan, fröken MacNaughton.
— Þér komið snemma úr skoðunar-
ferðinni? sagði Parker Pyne.
— Ég sagðist vera með höfuðverk og
sneri við. Hún hikaði. — Hvar er lafði
Grayle?
— í klefanum sínum geri ég ráð fyrir.
— Ó, það var ágætt. Ég vil ógjarnan,
að hún viti, að ég er komin aftur svona
snemma.
— Það var þá ekki hennar vegna, sem
þér sneruð við?
Fröken MacNaughton hristi höfuðið.
— Nei, ég kom til að ræða við yður.
Parker Pyne var undrandi. Þetta kom
honum á óvart. Hann hélt, að fröken
MacNaugton væri fullfær um að ráða
fram úr sínum vandamálum sjálf, hann
sagði henni það.
— Ég álit, að þér hafið góða
dómgreind og mikla reynslu til að ráða
fram úr vandamálum. Ég þarfnast
sannarlega góðra ráða nú.
— Jæja, þá. Fyrirgefið mér, fröken
MacNaughton, en ég imynda mér, að
þér séuð ekki sú manngerð, sem leggur
það í vana sinn að leita ráða annarra.
— Nei, yfirleitt ekki. En einmitt núna
er ég í afar erfiðri aðstöðu. Hún hikaði
um stund, áðuren hún hélt áfram. — Ég
legg það ekki i vana minn að ræða við
aðra um sjúklinga mína, en i þessu
tilfelli held ég, að ég sé nauðbeygð, herra
Pyne. Þegar lafði Grayle ,fór frá
Englandi, var hún næstum fullfrísk. Eða
með öðrum orðum; það var ekkert
alvarlegt að henni. Hún leið bara af því
sama og margir aðrir auðmenn — of
miklum peningum og fritíma.
Parker Pyne kinkaði kolli.
— í starfi mínu sem hjúkrunarkona
hefi ég séð mörg skrítin móðursýkis-
tilfelli, hélt MacNaughton áfram. —
Lafði Grayle nýtur þess að vera veik —
eða hefur gert það fram til þessa. Starf
mitt felst í því að lina þjáningar hennar
og sýna henni umhyggju — auk þess
hefi ég reynt að njóta ferðarinnar.
— En nú er ekki allt með felldu,
herra Pyne. Kvalirnar, sem lafði Grayle
kvartar nú um, eru raunverulegar —
þær eru ekki lengur ímyndun.
— Þér háldið þá....
— Mig grunar, að eitrað sé fyrir lafði
Grayle, henni sé gefið eitur I
smáskömmtum saman viðmatinn.
— Hve lengi hefur yður grunað þetta?
— Síðustu þrjár vikurnar.
— Hafið þér einhvern sérstakan
grunaðan?
Hún horfði niður í kjöltu sér. Rödd
hennar var ekki eins ákveðin, þegar hún
svaraði loksins: — Nei.
— Ég skal segja það fyrir yður, kæra
fröken MacNaughton. Þér grunið
ákveðna persónu og hún er sir George
Grayle.
— Ó, nei, nei, ég trúi því ekki á hann.
Hann er svo einlægur. Hann getur ekki
verið kaldrifjaður morðingi. Rödd
hennar var angistarleg.
— Þó hafið þér orðið þess varar, að i
hvert sinn sem hann er fjarverandi, líður
konu hans betur. Ef hann er nærstaddur
erhúnstraxverri.
Hún svaraði ekki.
— Hvaða eitur haldið þér að notað
sér? Arsenik?
— Eitthvað slikt, já. Arsenik eða
antomonium.
— Og hvað hafið þér hugsað yður að
gera?
— Ég geri mitt besta til að passa, hvað
lafði Grayle etur og drekkur.
Parker Pyne kinkaði kolli. — Haldið
þér að lafði Grayle gruni nokkuð? spurði
hann eins og af tilviljun.
— Ó, nei, ég er viss um að það hefur
ekki hvarflað að henni.
— Þarna hafið þér á röngu að standa,
sagði Parker Pyne. — Lafði Grayle
hefur sínar grunsemdir.
Fröken MacNaughton var greinilega
undrandi.
— Lafði Grayle á auðveldara með að
þegja yfir leyndarmáli en þér hélduð.
En nú urðu þau fyrir ónæði.
Mohammed kom inn í salinn.
— Lafðin heyrði að þér komuð, hún
spyr eftir yður. Hún spyr, af hverju þér
komiðekki til hennar?
— Við skulum ræða saman snemma I
fyrramálið, sagði hún. — Lafði Grayle
fer alltaf seint á fætur. Ég ætla að hafa
góðar gætur á öllu.
52. tbl. Vikan 41