Vikan - 28.12.1978, Qupperneq 43

NN heimsótti hina fögru
frænku Sir George.
Pamela var föl og svaraði honum
sárreið og hneyksluð: — Frændi hefði
aldrei getað gert slíkt, aldrei, aldrei —
aldrei!
— Hver gerði það þá? spurði Parker
Pyne stillilega.
Pamela gekk nær honum. — Viljið
þér heyra álit mitt? Hún gerði þetta
sjálf. Hún var svo einkennileg upp á
síðkastið. ímyndaði sér einkennilegustu
hluti. T.d. gekk hún með þá grillu, að
Basil West væri ástfanginn i sér. Og við
Basil erum ... við erum ...
— Já. ég veit, hvað þér eruð að fara,
sagði Parker Pyne brosandi.
— Þetta var tóm imyndun með Basil
að sjálfsögðu. Ég held, að hún hafi rifist
við aumingja frænda — það, sem hún
sagði yður, var tómur hugarburður —
já, svo setti hún striknín í klefann hans
og framdi sjálfsmorð. Slíkt hefur gerst
áður.ekkisatt?
— Jú, mikil ósköp, Parker Pyne
viðurkenndi það. — En ég trúi ekki, að
lafði Grayle hafi framið sjálfsmorð.
Hún var ekki sú manngerð, ef ég má
orða þaðsvo.
— Já, en hvað með hugaróra hennar?
— Ég held, að ég ætti að ræða aðeins
við Basil West um það.
Basil svaraði hreinskilnislega
spurningum Parkers Pyne.
— Ég vil ekki hæla sjálfum mér, en ég
held, að óhætt sé að fullyrða, að hún
hafi verið mjög hrifin af mér. Þess vegna
þorði ég ekki að segja henni frá
sambandi okkar Pamelu. Hún hefði
umsvifalaust skipað sir George að reka
mig.
— Haldið þér, að kenning fröken
Grayle um sjálfsmorð sé rétt?
— Tja, það gæti verið.
Kenningin stenst ekki, sagði Parker
Pyne rólega. — Nei, við verðum að
finna einhverja betri skýringu. Hann
horfði á Basil hugsandi. Svo sagði hann:
— Er ekki réttast að játa? Hann tók upp
pappir og penna. — Gjörðu svo vel.
Játningu, takk fyrir.
Basil West starði undrandi á hann. —
Ég, hvað í ósköpunum eigið þér við?
— Ungi maður, sagði Parker Pyne
næstum föðurlega. — Ég veit allt
saman. Þér dróguð aumingja konuna á
tálar. Hún iðraðist. Svo urðuð þér
ástfanginn i hinni fögru, en fátæku
frænku. Langvinn eitrun var besta
lausnin. Það gæti litið út fyrir að vera
matareitrun. Það er að segja, ef yður
tækist ekki að koma sökinni á sir
George. Þér gættuð þess að láta
sjúkdómsköst hennar koma heim við
nærveru hans. Svo komust þér að því, að
með henni hafði vaknað grunur og að
hún hafði trúað mér fyrir grun sínum.
Nú urðuð þér að gera eitthvað i skyndi.
Þér stáluð eitrinu frá hjúkrunarkonunni.
Mestu af þvi komuð þér fyrir hjá sir
George, án þess að hann yrði nokkurs
var. Snjallt. Svo létuð þér nægilega
mikið magn til að drepa mann i umslag
og létuð lafði Grayle hafa það ásamt
bréfi, þar sem stóð, að þetta væri
meðal, sem færði henni „yndislega
drauma". Rómantískt. Og hún hélt, að
þetta væri svefnlyf og að þér vilduð vel.
En yður urðu á mistök, ungi maður. Það
er tilgangslaust að biðja konu að brenna
bréf, skiljið þér. Þær gera það aldrei. Ég
er með indæla, litla bréfið frá yður hér i
vasanum.
Basil West var orðinn næstum grænn
í framan. Það var ekki mikið eftir af
hinum sjálfumglaða unga ntanni, sem
ntinnti mest á rottu í gildru.
— Fjandinn hirði yður, hvæsti hann.
— Svo þér vissuð þá ... .Ég skal...
En Parker Pyne hafði verið svo
skynsamur að hafa vitni utan við
hálfopinn gluggann. Basil West var
tekinn höndum.
ÖM'MU seinna sat Parker Pyne
og ræddi málið við vin sinn, lögreglu-
þjóninn.
— Og ég hafði ekki nokkra ntinnstu
sönnun! Bara smásnepil, ólæsilegan með
öl|u, þar sem aðeins gat að lesa orðin
„Brenndu þetta”. En ég ól vissar
grunsemdir með mér, reyndi
kenninguna á honum og það hafði sín
áhrif. . . Hann þagnaði og horfði hugsi
fram fyrir sig. — Einkennileg
manneskja, þessi lafði Grayle. Hún vildi
fá mig til að sanna, að maðurinn hennar
eitraði fyrir hana. Ef það hefði tekist,
hugsa ég, að hún hafi ætlað sér að taka
saman við West. Hún vildi sannanir.
Einkennileg manneskja.
— Þetta verður ekki auðvelt fyrir
frænkuna, sagði lögregluþjónninn.
— O, hún kemst yfir þetta, sagði
Parker Pyne.
— Hún er svo ung. Það er verra með
sir George. Hann á sannarlega skilið
betra lif og hamingjurikara eftir tiu ára
strið. Ojæja, ætli Elsie MacNaughton
taki hann ekki upp á arma sína ...
Parker Pyne hallaði sér aftur i
stólnum og lét líða úr sér. — Og núna,
sagði hann, — hefi ég hugsað mér að
skreppa til ítaliu. Nú verö ég að taka
mér verulega gott fri. Endir
MALLÓ!
Sendum
í póstkröfu
um land allt
Vandað
\ íslenskt
sófasett
\ á ótrúlega lágu verði
Staðgreiðsluverð aðeins
Husgagnadeild
JÉ
267.300
kr.
Jón Loftsson hf.
Hringbraut 121
f X. tbl. Vikan 43