Vikan - 28.12.1978, Qupperneq 48

Við fórum að spjalla saman. Hún var
sú sama Jane og ég hafði þekkt áður,
mjög blátt áfram, alúðleg og tilgerðar-
laus, en hinn óvenjulegi klæðnaður
hafði einkennileg áhrif á það, sem hún
sagði. Allt i einu var ég farinn að hristast
af hlátri. Hún hafði gert skynsamlega at-
hugasemd, sem hitti i mark, en var alls
ekki fyndin. En hvernig hún sagði það
og hið milda augnaráð sem hún sendi
mér gegnum einglyrnið, gerði það ómót-
stæðilegt. Ég varð léttur í skapi. Þegar
ég fór frá henni, sagði hún við mig:
„Ef þú hefur ekkert betra að gera,
skaltu koma til okkar á þriðjudagskvöld.
Gilbert hefði svo gaman af að hitta þig."
„Þegar hann er búinn að vera mánuð
í London, mun hann hafa komist að því,
að hann getur ekki haft neitt betra að
gera," sagði flotaforinginn.
Ég fór til Jane fremur seint á
þriðjudagskvöldið. Ég játa, að ég varð
dálítið undrandi yfir veislugestunum.
Það var merkilegt safn af rithöfund-
um, málurum, stjómmálamönnum,
leikurum, hefðarkonum og fegurðar-
dísum. Frú Tower hafði rétt fyrir sér,
þetta var stórkostlegt samkvæmi. Ég
hafði ekki séð nokkuð þvilíkt i London,
síðan Stafford House hafði verið selt.
Engar sérstakar skemmtanir voru um
hönd hafðar. Veitingar voru
rausnarlegar án íburðar. Jane virtist
skemmta sér á sinn hljóðláta hátt. Ég
gat ekki séð að hún hefði mikið fyrir
gestunum, en þeir virtust una sér vel. Og
hinir kátu og skemmtilegu gestir fóru
ekki fyrr en kl. 2 um nóttina. Eftir þetta
hitti ég hana oft. Það var ekki aðeins að
ég kæmi oft á heimili hennar, heldur var
mér sjaldan svo boðið út að hún væri
þar ekki lika. Ég er áhugamaður um
gamansemi og ég leitaðist við að gera
mér grein fyrir i hverju hennar sérstaka
gáfa lægi. Það var ómögulegt að hafa
það sent eftir sern hún sagði. því að þá var
eins og fyndnin skilaði sér ekki. Hún
notaði aldrei spakmæli. Hún var aldrei
hnittin I svörum. Það var aldrci illgirni
í athugasemdum hennar eða broddur i
andsvörum hennar. Sumum finnst þetta
galli og halda, að klúryrði og tal undir
rós sé leyndardómur fyndninnar. En hún
sagði aldrei neitt sem hefði komið
siðavöndum manni til að roðna. Ég held
að fyndni hennar hafi verið ómeðvituð
og ég er viss um að hún var ekki gerð af
ásettu ráði. Hún var eins og fiðrildi sem
flaug blóm af blómi og hlýddi aðeins
eigin duttlungum, óháð venjum eða
tilgangi. Fyndni hennar lá i þvi hvernig
hún sagði hana. Og I útliti hennar sjálfrar
sem var sérkennilegt og hinn áberandi
og óvenjulegi klæðnaður, sem Gilbert
hafði teiknað handa henni, leiddi enn
skýrar i ljós. Þar að auki var hún nú i
tísku, ef svo má að orði komast, eftirsótt
og vinsæl, og fólk hló ef hún aðeins
opnaði munn. Það undraðist ekki
lengur, að Gilbert hafði gifst konu sem
var svo miklu eldri en hann. Það skildi
að Jane var kona sem aldurinn skipti
ekki máli. Því fannst hann fjári heppinn
náungi. Flotaforinginn vitnaði i Shake-
speare við mig: „Aldurinn fær hana ekki
til að blikna, og vaninn dregur ekki úr
miklum hæfileikum hennar.”
Gilbert var frá sér numinn yfir
velgengni hennar. Eftir þvi sem ég
kynntist honum meira, féll mér hann
betur i geð. Það var alveg augljóst,
að hann var hvorki fantur né glæfra-
maður. Það var ekki aðeins, að hann
væri afar stoltur af Jane, hún átti lika
hug hans allan. Ástúð hans gagnvart
henni var hrifandi. Hann var mjög
óeigingjarn og Ijúfmannlegur.
„Jæja, hvað finnst þér um Jane
núna?" spurði hann mig einu sinni með
drengjalegri sigurgleði.
„Ég veit ekki, hvort ykkar er dásam-
legra, þú eða hún.”
„Ó, égerekki neitt."
„Vitleysa, þú heldur þó ekki að ég sé
svo heimskur að ég viti ekki, að það ert
þú og enginn nema þú, sem hefur gert
Jane að því sem hún er.”
„Það eina sem ég gerði var að sjá
hvað í henni bjó, þegar aðrir voru blindir
fyrir því.”
„Ég get vel skilið, að þú hafir séð þá
möguleika sem voru fólgnir í
sérkennilegu útliti hennar, en hvernig í
ósköpunum fórstu að þvi að gera hana
að húmorista?”
„Mér hefur alltaf fundist hún mjög
hnittin, hún hefur alltaf verið
húmoristi.”
„Þú ert sá eini, sem finnst það.”
Frú Tower játaði með nokkru
göfuglyndi, að hún hefði misskilið
Gilbert. Hún varð mjög hrifin af
honum. En þrátt fyrir þetta lét hún
ekki af þeirri skoðun sinni, að hjóna-
band þeirra gæti ekki haldist. Ég gat
ekki annaðen hlegið.
„Hvers vegna heldurðu það? Ég hef
aldrei séð hjón alúðlegri hvort við
annað.”
„Gilbert er 27 ára, einmitt á þeim
aldri, sem falleg stúlka ætti að koma i
spilið. Tókstu eftir litlu, fallegu frænku
sir Reginalds, sem var i boðinu hjá Jane
um daginn? Mér sýndist Jane gefa þeim
nánar gætur og ég fylgdist lika með þvi
af áhuga.”
„Ég held ekki að Jane þurfi að óttast
samkeppni nokkurrar stúlku undir
sólinni.”
„Bíddu og sjáðu til."
„Þú sagðir, að það mundi endast i 6
mánuði.”
„Jæja, núna segi ég að það muni
endast í þrjú ár.”
Þegar einhver hefur myndað sér
algjörlega ósveigjanlegar skoðanir á
einhverju, er ekki nema mannlegt að
óska að hann hafi rangt fyrir sér. En
mér varð ekki að ósk minni, þvi að satt
að segja fór, eins og hún hafði spáð. Þó
fara forlögin sjaldan þannig sem við
óskum og þó að frú Tower gæti hælt sér
Sadolin
^OIÍH
vlnduer
Æ SgÍtkombinere*
**• autve 'fc ySymaling
liturínn
Síöumúla 15. Sími33070
af að hún hefði haft á réttu að standa, þá
hugsa ég að hún hefði samt sem áður
heldur kosið að hún hefði ekki reynst
sannspá, þvi að allt fór á annan veg en
húnáttivoná.
Dag nokkurn fékk ég áriðandi boð frá
henni og sem betur fór fór ég strax til
hennar. Þegar mér var visað inn i
stofuna, spratt hún á fætur og gekk
hratt og hljóðlega til mín, eins og
pardusdýr, sem læðist að bráð sinni. Ég
sá, að hún var i ákafri geðshræringu.
„Jane og Gilbert eru skilin,” sagði
hún.
„Þú segir ekki? Jæja, þú hefur þá haft
á réttu aðstanda, þegar allt kom til alls.”
Frú Tower leit á mig með svip, sem ég
skildi ekki.
„Vesalings Jane,” tautaði ég lágt.
„Vesalings Jane,” endurtók hún, en i
svo háðslegum tón, að ég varð orðlaus.
Hún átti dálitið erfitt með að segja
mér, hvað hafði raunverulega gerst.
Gilbert var rétt nýfarinn frá henni, þeg-
ar hún hringdi til min og bað mig að
koma. Þegar hann kom til hennar fölur
og sturlaður, sá hún strax að eitthvað
hræðilegt hafði gerst. Hún vissi hvað
hann ætlaði að segja áður en hann kom
upp nokkru orði.
„Marion, Jane er farin frá mér.”
Hún brosti til hans og tók um hönd
hans.
„Ég vissi, að þú ntundir hegða þér
eins og heiðursmaður, það hefði verið
hræðilegt fyrir hana, ef fólk héldi, að þú
hefðir yfirgefið hana.”
„Ég kom til þín, af því að ég gat treyst
ásamúð þína.”
„Ó, ég ásaka þig ekki, Gilbert,” sagði
frú Tower mjög alúðlega. „Það hlaut að
fara þannig."
Hann stundi. „Ég geri ráð fyrir því, ég
gat ekki gert mér vonir um að halda henni
alltaf. Hún var of dásamleg ogéger bara
venjulegur náungi.”
Frú Tower strauk hönd hans. Hann
hegðaði sér undarlega.
„Og hvað gerist nú.”
„Hún ætlar að fá skilnað.”
„Jane hefur alltaf sagt, að hún mundi
ekki standa í vegi fyrir því, ef þig langaði
til að giftast ungri stúlku.”
„Þú getur þó ekki ímyndað þér, að ég
muni nokkurn tima vilja giftast annarri
konu eftir að hafa verið giftur Jane?”
Frú Tower vissi ekki, hvað hún átti að
halda.
„Auðvitað áttu við, að þú hafir farið
frá Jane.”
„Ég? Það mundi ég aldrei gera.”
„Hvers vegna vill hún þá skilja við
þig?”
„Hún ætlar að giftast sir Reginald
Forbisher strax og búið er að ganga frá
skilnaðinum.”
Frú Tower beinlinis æpti upp yfir sig.
Henni lá við yfirliði, svo að hún varð að
ná í ilmsaltið sitt. „Eftir allt, sem þú
hefurgert fyrir hana.”
„Ég hef ekkert gert fyrir hana.”
„Ætlarðu að segja mér, að þú ætlir að
láta fara svona með þig?”
4B Vikan fX. tbl.