Vikan - 10.07.1980, Qupperneq 35

lokaði á eftir sér og sneri lyklin-
um í skránni.
Kardínálarnir djöfluðust á
hurðinni, börðu og bönkuðu —
en án árangurs. Bill Nagel hélt
áfram ferð sinni og stóð nú and-
spænis hans heilagleika í allri
sinni dýrð. Aldrei nokkru sinni
fyrr í samanlagðri sögu kaþólsku
kirkjunnar hafði nokkur vogað
sér að ryðjast þannig inn á páf-
ann. Bonifacius kardínáli, sem
tekið hafði við boðskorti Bills
frammi á ganginum stundu
áður, skoðaði það nú vel og
rækilega og saman komust allir
kardínálarnir að því að þessi
maður hlyti að vera Ameríkani,
hluti þeirrar þjóðar sem hvorki
þekkti mannasiði, kurteisi eða
auðmýkt. En hvaða erindi ætli
hann hafi átt við hans heilag-
leika?
Bonifacius lagðist á hnén og
kikti gegnum skráargatið. Páf-
inn sat við skrifborð sitt en yfir
honum stóð þessi Amerikani og
virtist vera að reyna að fá páf-
ann til að skrifa undir eitthvað.
Bonifacius sneri nú höfðinu
og lagði eyrað upp að hurðinni.
Nú heyrði hann páfann mót-
mæla af ákafa því sem
Ameríkaninn var að fara fram á.
— No! No! No! signore!
Kemur ekki til mála! No e poi
no!
Rödd páfans hækkaði í hvert
sinn sem hann reyndi að yfir-
gnæfa Ameríkanann sem með
orðaflaumi reyndi að tala hann
inn á ráðagerðir sínar.
Bonifacius nagaði neglurnar i
örvæntingu. Hinir kardínálarnir
gerðu það líka. Var um annað
að ræða?
Nú upphófst mikil háreysti
inni á skrifstofu páfa. Bonifacius
skaut auganu með leifturhraða
upp í skráargatið. Brjálaði
Ameríkaninn var nú byrjaður
að elta páfann hringinn í kring-
um stóra skrifborðið veifandi
skjölum sínum í annarri hendi
og kúlupenna í hinni.
— No e poi no, signore! æpti
páfinn á auglýsingamanninn, —
ég get ekki tekið þátt í þessu
hvað sem þú býður! Aldrei,
aldrei. Lasciami tranquillo!
Eltingarleikurinn hélt áfram.
Rándýrar postulínsstyttur
hrundu í gólfið með braki og
brotnuðu í þúsund mola. Páfinn
æpti á lífvörð sinn, aðstoðar-
menn, móður sína og Guð al-
máttugan. En allt kom fyrir
ekki. Ameríska auglýsinga-
manninum tókst að króa hann
út í eitt hornið, hélt honum þar
föstum og bað hann í guðanna
bænum að slaka á og hafa ekki
svo hátt.
— Líttu á málið af skynsemi,
páfi góður, sagði hann og hélt
hans heilagleika í skrúfstykki. —
Take it easy, man, og skrifaðu
bara undir í snatri! En páfanum
tókst að rífa sig lausan og aftur
hófst trylltur eltingarleikur um
skrifstofuna. í hvert sinn sem
Ameríkaninn velti einhverju um
koll í skrifstofu páfa rann Boni-
facius kardínála kalt vatn milli
skinns og hörunds, þetta var það
versta sem hann nokkru sinni
hafði upplifað.
Kardínálarnir nöguðu neglur
af meiri krafti en áður, sumir litu
til himins og enn aðrir báðu latn-
eskar bænir með neglur á milli
tanna og andlit mót himni.
Hvað annað var hægt að gera?
Maðurinn hafði læst dyrunum.
Allt í einu varð allt hljótt. Boni-
facius var í þann mund að leggja
augað að skráargatinu þegar
Ameríkaninn sparkaði upp
hurðinni og rauk á dyr.
— Þessi staði asni! Devil of a
guy! hreytti hann út úr sér og
leit sem snöggvast um öxl á páf-
ann þar sem hann sat slappur i
stól sínum — gjörsamlega upp-
gefinn. Bill Nagel rétti úr bak-
inu, keyrði höfuðið aftur og yfir-
gaf samkunduna sem honum
var bersýnilega ekki að skapi.
Nokkrir kardínálanna ætluðu að
elta hann en hættu við því mun
mikilvægara var að komast að
því hvað í raun og veru hafði
gengið á.
Bonifacius pantaði vatnsskál í
snatri og strauk enni páfa með
rökum klút. Stuttu síðar hafði
páfinn róast nógu mikið til að
geta sagt söguna eins og hún
gekk.
— Hvílíkur maður! Santo
madonna! Hann bauð mér
10.000 dollara ef ég beitti mér
fyrir því að í öllum kaþólskum
kirkjum í veröldinni yrði tekinn
upp sá siður að í stað þess að
enda messur á orðinu AMEN
skyldu prestar segja ESSO!
Þýð.:e.j.
28. tbl. Vikan 35