Vikan - 25.09.1980, Blaðsíða 24

Blái fuglinn
HJÁLPAR-
TÆKIN
SAMEINA
OKKUR
Hvert sem
ég fer svo
lengi sem
ég lifi
Hg er 58 ára karlmaöur. giftur. Þaö
mun hafa veriö seint á árinu 1978 að ég
fór aö velta þvi fyrir mér hvort
meltingarfæri mín væru ekki i lagi.
Ástæðan fyrir þessuni vangaveltum
mínum var sú að mér fannst ég liafa
ócðlilega oft hægðir og ágerðist |xtta er
á vcturinn leið. 1 marsbyrjun 1979 færði
ég þetta I tal við heimilislækni minn.
Það skal tekið fram að ég hal'ði enga
verki eða óþægindi önnur en áður voru
nefntl. Læknirinn sagði mér að fara rneð
sýni i rannsókn sem ég gerði. Ekkert
heyrði ég frá þessari rannsókn meira og
taldi þvi að hér væri um minniháttar
meltingartruflun að ræða.
Svo var það seint i mai sania ár að ég
fór í nokkurra daga sumarfrí til að dytta
að lóðinni með meiru. Kvöld eitt er við
hjónin vorunt að spila hridge með
kunningjum okkar fannst mér ég alit i
einu vera altekinn harðsperrum. sem ég
taldi fyrst vera af óvana við erfiðis-
vinnu. en er ég fann að ég var kominn
með rnikinn hita. sem hélst svo næstu 3
daga og verkur var kominn neðarlega i
kviðarholið. sótti að mér óþægilegur
beygur og kallaði ég þá á heimilislækni
minn.
Satt að segja held ég honum hafi ekki
litist á ástand mitt og var ég kominn á
sjúkrahús samdægurs. Mynd var tekin
af ristlinum sent sýndi að æxli var
neðarlega í honum. Það kom mér
ckkcrt á óvart þegar læknirinn sagði mér
að á mér þyrfti að gera nokkuð stóra
aðgerð til að fjarlægja það.
Sjálfri aðgerðinni kveið ég ekkert en
sú spurning sótti fast á mig hvort þetta
væri illkynja æxli og það olli mér kviða.
Aðgerðin var siöan gerð þann 19. júni.
Þegar læknirinn sagði ntér að hann
hefði lokað endaþarminum og gert op
fyrir ristilinn i gegnum ntagavöðvana
(kolostomiu) var ég með sjálfum mér
sannfærður um að æxlið væri illkynja.
Þegar niu dagar voru liðnir frá því að
aðgerðin var gerð óskaði ég eftir samtali
við skurðlækninn einan. Hann kom til
mín eftir stofugang og spurði ég hann þá
hvers konar æxli þetta hefði verið. Tjáði
hann mér að æxlið hefði verið illkynjað.
Jafnframt sagði hann mér að æxlið hefði
verið það neðarlega og nálægt enda-
þarminum að áhættan hefði verið of
niikil að loka honurn ekki, ef unt illkynja
æxli væri að ræða. Siðan útskýrði hann
fyrir mér kolostomiuopin og hve margir
hefðu gengist undir svona aðgerðir og að
tækninni varðandi hjálpartækin færi ört
fram. Einnig sagði hann mér frá því að
stofnaður hefði verið félagsskapur þeirra
sem gengist hefðu undir hliðstæðar
aðgerðir. Hann skýrði mér frá ýmsu i
sambandi við aðgerðina sem boðaði gott
og taldi verulegar likur á að komist heföi
verið fyrir sjúkdóminn.
Fyrst eftir að ég fékk að vita hvers
eðlis æxlið var, að ég hefði verið með
krabbaæxli. sótti að ntér gremja og
lciðar hugsanir. Ég velti þeirri spurningu
fyrir mér fram og aftur hvers vegna ég
lenti í þessu fremur en aðrir. Að sjálf-
sögðu fékk ég ekkert skynsamlegt svar
við þessum vangaveltum rninunt. En
mér leið afar illa við þessar hugsanir.
Ég hafði legið á einbýlisstofu en þar
sem mér leið nú betur eftir aðgerðina
var ég fluttur á fjölbýlisstofu og þar
hresstist ég verulega. bæði andlega og
likamlega. Ég komst fljótlega að þvi að
ég var ekki sá eini sem var veikur. Mestu
áhrifin á mig höfðu ungu mennirnir sem
höfðu lent i slysum og áttu ntargir
hverjir óglæsta framtið fyrir höndum.
Ég hef liklega til að byrja með
vorkennt sjálfum mér i veikindunt
minum en ég held mér sé óhætt að
fullyrða að það geri ég ekki lengur, þótt
ég þurfi það sem eftir er ævinnar að
horfa á er ég losa mig við úrgang
fæðunnar. Síðast í júli var ég útskrifaður
af spitalanum og I. september fór ég að
vinna hálfan daginn og I. janúar 1980
hóf ég vinnu allan daginn.
Að lokum vil ég segja þetta: Ég lit
ekki á að ég sé með neinn sjúkdóm, þó
ég hafi þetta stómaop, heldur er hér um
að ræða lítilsháttar fötlun. Síðan ég fór
að vinna og lifa eðlilegu lifi hefur ekkert
komið frani sem hamlar mér í þvi efni og
ég hef i huga ferðalag nú á næstunni og
hef engar áhyggjur þó ég þurfi að hafa
með mér min hjálpartæki en þau þarf ég
að hafa með mér svo lengi sem ég lifi.
Mamma, af
hverju er
ég ekki
með nafla
og tippi?
Ég er aðeins 5 ára snáði og mamma
verður aðsegja sögu mina fyrir mig. Það
er skrítið að fæðast i þennan heim
þannig af Guði gerður að þurfa allt sitt
lif að nota þvagpoka eða hvaða hjálpar-
tæki svo sem verða vill, en svoleiðis er
þaðbara meðmig. (Urostomia.)
Á meðan ég er lítill veit ég
ekki annað en að ég sé eins og allir
hinir en mig vantar það sem aðrir pissa
með. Það er ekki fyrr en ég stækka og fer
að spekúlera í öðru fólki að ég uppgötva
að ég er alls ekki eins og annað fólk. Mig
vantar nafla, mig vantar tippi og ég er
með poka utans á mér sem þvag mitt
safnast i og rennur i jafnóðum.
Ég spyr mömmu: ..Mamma. af hverju
er ég ekki með nafla og tippi? Af hverju
pissa ég ekki eins og Jói? Af hverju hafa
strákarnir ekki poka eins og ég?
Mamma svarar: „Vinur minn, sumir
24 Vikan 39. tbl,