Vikan - 14.01.1982, Blaðsíða 28

Umsjón: Kjartan Jónasson
T öluvert hef ég velt því fyrir mér
hvemig verðugast væri að slá botninn í
Ljósmyndaskóla Vikunnar. Auðvitað
væri hægt að halda endalaust áfram en
nú er mál að linni og þetta er sem sagt
siðasti þáttur ljósmyndaskólans. Ég hef
raunar ekki komist að neinni einhlítri
niðurstöðu um verðugt niðurlag en þó
eru þrjú atriði sem ég vildi leggja áherslu
á i lokin. Hið fyrsta er að þið leggið
meira kapp á að nota þau ljósmyndatæki
sem þið eigið en að ergja ykkur yfir þeim
sem ykkur kann að skorta. í öðru lagi vil
ég leggja áherslu á góða umhirðu og i
Stóð ekki í Ijósmyndaskólanum að
efsti hluti myndsviðsins vœri áhrifa-
ríkastur. Nú þeim var nœr að sitja
svona ofarlega.
Þarna er hún mamma. Svona góða
mynd hefði pabbi aldrei getað tekið.
þriðja lagi að þið leggið rækt við ljós-
myndaáhugann og hafið það hugfast að
ekkert myndefni er svo lítilmótlegt að
það verðskuldi ekki vandvirkni og hug-
myndaflug við myndatökuna.
Tækjadella
Það hrjáir okkur öll að langa í fleiri
aukahluti, fleiri linsur og fleira „ég-veit-
ekki-hvað” en við með góðu móti getum
leyft okkur. Alvarlegasta stig þessa
ástands er hrein og bein tækjadella þar
sem Ijósmyndunin sjálf hverfur alveg í
skuggann af tækjasöfnun. Þá er sannar-
lega illa komið og víst er það að seint
verður of mikil áhersla lögð á það
boðorð að taka andann fram yfir efnið
og mikils um vert að læknast fljótt og vel
af þeim sjúkdómi sem tækjadellan er.
Auðvitað getum við öll notað fleiri
aukahluti en við eigum það og það
skiptið en sjaldnast eru þeir bráð-
nauðsynlegir. Það er hægt að gera ótrú-
legustu hluti með einni vél og einni linsu
og sjónarmið út af fyrir sig að menn hafi
ekkert með aukalinsu að gera fyrr en
þeir hafi reynt allt sem gerlegt er með
þeirri linsu sem þeir hafa.
Ekkert er eins auðvelt og að rökstyðja
fyrir sjálfum sér nauðsyn þess að kaupa
þennan eða hinn hlutinn. En áður en
menn láta undan freistingunni og láta þá
rauðu fjúka ættu þeir að minnsta kosti
að skoða mótrökin. Það er þá fyrst að
hver nýr aukahlutur eykur á klyfjarnar
og spurning hvort hann sé þess virði að
dröslast sé með hann eða hvort hann
verði alltaf skilinn eftir niðri I skúffu og
þvi eins vel geymdur á búðarhillunni. í
öðru lagi geta nýir og nýir hlutir
hæglega komið i veg fyrir að maður læri
nokkurn tímann að nota þá hluti sem
maður á fyrir í þeim tilgangi að bæta
myndir sínar en það er sannarlega
mikils meira um vert að eiga fáa hluti
góða, sem maður kann með að fara, en
marga hluti sem maður lærir aldrei að
nota af einhverju viti. í þriðja lagi kostar
Spurt og svarað
Ágæti
Ijósmyndaþáttur.
Í sumar urðu mér á þau leiðinlegu mis-
lök að þegar ég setti 400 ASA litfilmu i
myndavélina þá láðist mér að slilla
vélina samkvæmt því og tók alla filmuna
á 100 ASA.
Hvað er hægt að gera, taka sénsinn og
setja filmuna i venjulega framköllun?
Hvað segir ljósmyndaskólinn um
þetta?
Filman er FUJICOLOR 400 ASA.
Gústav Sveinsson
Torfufelli 50 R.
Svar:
Þú ert vist ekki einn um að hafa lenl i
vanda sem þessum en þvi miður er ekki
til neitt einfall svar við spurningu þinni.
Óhapp þitt hefur leitt það af sér að
filman er öll yfirlýst um tvö Ijósop og
slíkt verður aldrei bætt að öllu leyti.
Aðstæður við myndatökuna geta ráðið
miklu um hversu mikill skaði er skeður
en fullyrða má að jafnvel þó filman fari i
gegnum venjulega framköllun ættu ekki
allar myndirnar að verða ónýtar. Þó
mætti vafalaust bjarga fleirum með þvi
að draga úr framköllunartimanum um
ca 20 %. Gallinn er bara sá að ekkert
íslenskt framköllunarver er tilbúið til að
gera slikl eða hafa milligöngu um það. .,
Svar mitt er því þetta: Þú hefur um
þrennt að velja, að setja filmuna i
venjulega framköllun og vona það besta,
að framkalla hana sjálfur og draga úr
framköllunartimanum um 20 % eða að
finna einhvern innlendan eða erlendan
aðila til að gera þetta fyrir þig. (Erlendis
eru til framköllunarver sem sinna slíkum
sérþörfum fyrir atvinnumenn og kosta
sjálfsagt sitt en fyrirskipunin sem fylgja
þyrfti filmunni á ensku máli er „pull
one”).
28 Vikan 2. tbl.