Vikan - 14.01.1982, Blaðsíða 14

til vill er ég á sömu slóð. Ef ég nefndi þér
nafn mundirðu skrifa það í minnisbók-
ina?
Guðnason klappaði vasa sína utan og
stundi við.
— Herra Gaunt, sagði hann með al-
vörusvip. — Mér þykir það leitt, en ég
hef gleymt minnisbókinni.
— Haraldur Nordur, hann rekur
þjálfunarbúðirnar í Álfaborg.
Undrun lögreglufulltrúans var aug-
Ijós. — Þekkirðu hann? spurði Gaunt.
— Aðeins af afspurn, sagði lögreglu-
maðurinn þurrlega. — Hann hefur gott
orðá sér.
Hann yppti öxlum og reis á faetur. —
Leifur Ragnarsson 6r væntanlegur á
skrifstofuna til mín að gefa skýrslu varð-
andi bílinn, ekkert annað. En við
munum tala aftur saman bráðlega. Og
vertu svo vænn að gera ekkert heimsku-
legt, sem kynni að hneyksla mig. Skil-
urðu?
Gaunt kinkaði kolli og fylgdi honum
til dyra. Hann glotti með sjálfum sér,
þegar hann var aftur orðinn einn. Hann
hefði getað velt þessu öllu af sér yfir á
herðar lögreglufulltrúans, hefði raunar
átt að gera það. En nú var svo komið,
að hið upphaflega erindi hans til íslands
hafði flækt hann I vef, sem einnig hafði
teygt anga sína utan um Kristínu, Leif
og Önnu. Og svo var það hans eigið
sauðþráa skapferli.
Fimm mínútum seinna pantaði hann
símtal við Queen’s and Lord Treasurer’s
Remembrancer í Edinborg. Svolítinn
ergelsistón mátti greina i rödd Henrys
Falconer, þegar hún barst honum yfir
hafið, sem trúiega stafaði af því, að hann
væri enn að fara í gegnum morgunpóst-
inn.
— Hafðirðu nokkuð upp úr vinum
þínum? spurði Gaunt.
— Ég kann að hafa misst nokkra
vegna ágengni minnar, nöldraði
Falconer. — Flestir þeirra voru þeirrar
skoðunar, að þjálfunarbúðirnar í Álfa-
borg skiluðu góðum árangri, sem er
ástæðan til þess að þeir skipta við þær.
— Hvað með ósómann, Henry?
nauðaði Gaunt. — Þú sagðir „flestir”,
ekki „allir”.
— Það varð uppistand fyrir um það
bil ári. Tveir náungar frá verkfræðifyrir-
tæki hlýddu ekki settum reglum eða eitt-
hvað í þá áttina. Þeir fullyrtu, að leið-
beinendurnir hefðu barið þá, en í
skýrslum frá Álfaborg var sagt, að þeir
hefðu verið drukknir. Fyrirtækið sætti
sig ekki við þetta og hætti viðskiptum
við Álfaborg.
— Ekkert fleira?
— Ekkert, sagði Falconer ákveðinn.
— Og enginn hafði heyrt minnst á sér-
námskeið, þeirra er ekki getið í neinum
bæklingum.
— Ekki undrar mig það, sagði Gaunt
hæglátlega. — Grófstu eitthvað upp um
Nordur?
— Mjög lítið, sagði Falconer og
vottaði fyrir undrunarhreimi i röddinni.
— Svo lítið, að það er alveg furðulegt.
Kannski vill hann bara ekki vera í sviðs-
Ijósinu. Hann hefur fengist við háskóla-
kennslu, en hafi hann einhvern tíma lent
í einhverju misjöfnu um ævina, þá er
þess að minnsta kosti ekki getið i
annálum.
Svo glaðnaði yfir honum. — Mér
gekk betur með James Douglas og flug-
herinn. Sem flugmaður fékk hann góðan
vitnisburð og meira að segja viður-
kenningu fyrir hreystilega framgöngu.
En hann varð að segja stöðu sinni lausri
til þess að komast hjá því að vera leiddur
TÓNHEIMAR
Tökum í umboðssölu:
hljóðf æri, hljómtæki, videotæki, videóspólur, sjónvörp og kvikmyndaválar.
Opið frá kt 10—18 alla virka daga og á laugardögum frá kl. 13—16.
TÓNHEIMAR
Höfðatúni 10, sími 23822.
fyrir herrétt. Hann varð uppvís að fjár-
drætti.
— Þeir klárari nást ekki, þeir fá
stöðuhækkun, sagði Gaunt hæðnislega.
En hann hafði fengið eina vísbending-
una enn. Honum flaug sem snöggvast í
hug, hvort peningagræðgi James
Douglas kynni að hafa leitt hann út í
fjárkúgun. Svo ýtti hann þeirri hugsun
til hliðar, þegar honum datt allt annað
og óskylt mál í hug.
— Gerðu mér greiða, Henry. Líttu á
viðskiptasíðuna í dag og segðu mér,
hvernig Commonwealth Engineering
stendur.
Sambandið var nógu gott til að hann
' eyrði lágvært bölvið í aðstoðarforstjór-
anum og skrjáfið í dagblaðinu, þegar
hann fletti því. Svo heyrðist rödd hans
aftur á línunni.
— Upp um tvö stig í dag, sagði hann
stuttur í spuna. — Ég hef hins vegar
rneiri áhuga á því, hvenær þú kemur
aftur til að gera eitthvað af viti hér.
Hvernig standa málin?
— Ég vildi, að ég vissi það, Henry,
sagði Gaunt dapurlega. — En
hamingjan veri með þér í dag.
Hann lagði á, áður en Falconer náði
að svara.
Þrátt fyrir fremur þokukenndar
upplýsingar hafði símtalið aukið honum
umhugsunarefni, lagt honum til fleiri
lausa enda, sem hugsanlega yrðu með í
myndun lokavefsins. Skyndilega datt
honum í hug að fletta upp í símaskránni,
og þar fann hann heimilisfang skrifstofu
Álfaborgar í Reykjavík. Hann reif
blaðsíðuna úr og stakk henni í vasa sinn,
fór í frakkann og gekk út úr herberginu.
Gulur leigubíll af Volvogerð var
einmitt að setja út farþega fyrir framan
aðaldyr hótelsins. Gaunt settist inn í bíl-
inn, gaf ökumanninum heimilisfang
skrifstofu Álfaborgar og hallaði sér því
næst aftur í sætinu, meðan leigubíllinn
smeygði sér inn í umferðina á leið til
borgarmiðju. Ökumaðurinn, svipdapur
miðaldra maður í þykkri ullarpeysu með
svarta loðhúfu á höfði, hafði útvarpið
stillt á herstöðina í Keflavík.
Það var fréttatími. Öldungadeildar-
þingmaður hafði sagt eitthvað einhvers
staðar, það voru flóð á Indlandi og
þessar venjulegu óeirðir I Mið-Austur- ,
löndum. Sovéskur njósnari hafði verið
handtekinn í London, og tveir Bretar
höfðu verið handteknir í Moskvu. Flug-
vélin, sem flutti sendifulltrúa Bandaríkj- ‘
anna á ráðstefnu Alþjóða gjaldeyris-
sjóðsins í Evrópu, háfði lent í Keflavík og
haft þar næturlanga viðdvöl, þar eð
sendifulltrúinn hafði eitt sinn gegnt her-
þjónustu á Islaridi. Stúdentaóeirðir
höfðu orðið í Japan...
Leigubílstjórinn slökkti á útvarpinu í
miðri setningu. Þeir voru komnir inn á
hafnarsvæðið og voru nú i götunni, þar
sem skrifstofa Álfaborgar var til húsa.
Gaunt kom auga á gráan bíl Nordurs
14 Vikan Z.tbl.