Vikan - 03.04.1986, Blaðsíða 46

,,Hvað viltu honum?“ spyr Sigurður enn.
„Ég á að drepa hann,“ kvað draugurinn
en Sigurður skipaði honum að koma aftur
og finna sig klukkan ellefu og skyldu þeir
þá takast á fyrir alvöru.
Sigurður og Hannes sneru aftur til
drykkjunnar og biðu komu draugsins.
Hann var, sagði Breiðfjörð, úr hrafnshjarta
og hræfuglaskinnum en með mannsvit.
Hefði Jón nokkur í Belgsholti vakið hann
upp og sent hann á beykinn sem varð æ
örvæntingarfyllri.
Um tíuleytið um kvöldið var hurðinni
skyndilega hrundið upp en enginn maður
sást í gættinni. Sigurður og Hannes fóru
fram að kanna málið en þegar þeir sneru
aftur, ásamt Guðmundi sem hafði brugðið
sér frá - sem oftar - var svo af þeim dregið
að það leið yfir þá alla og hvern af öðrum.
Pétur stökkti vatni á þá og tókst þannig
að lífga þá við. Hann skýrði síðar svo frá
að honum hefði þótt afar miður hvílíkar
raunir þeir máttu þola hans vegna.
Þegar þeir félagar voru komnir til með-
vitundar að nýju hélt Guðmundur enn á
brott án þess að Pétur grunaði hann um
græsku en Sigurður skipaði svo fyrir að
öll ljós skyldu slökkt. Fljótlega hófust
barsmíðar á hurðina að nýju og Pétri var
þá öllum lokið. Hann greip byssu sína í
aðra hönd en Passíusálmana í hina og
orgaði síðan bölbænir og svívirðingar að
draugsa. Því lýsti Sigurður Breiðfjörð síðar
svo:
Óhljóð Péturs yfir tók,
alls kyns læti framdi,
hélt með skjálfta á byssu og bók,
bölvaði, söng og lamdi.
eim Sigurði og Hannesi tókst
eftir langa mæðu að róa Pétur
að mestu en þá tók ekki betra
við. Hurðinni var enn hrundið
upp og inn kastað alls konar
dóti án þess að nokkur sæist í gættinni.
Þeir Sigurður og Hannes réðust þá til at-
lögu við drauginn en Pétur lagði miður sín
af skelfingu á fiótta hentist inn til fjöl-
skyldunnar sem bjó annars staðar í húsinu
og staðnæmdist ekki fyrr en í svefnherbergi
hjónanna. Þau voru þá í einni sæng og
varð eiginmanninum svo illa við að hann
stökk fram úr og rétti Pétri tvo mikla löðr-
unga svo hann hrökklaðist öfugur út.
Enn bárust óhljóð að utan þar sem Sig-
urður kvaðst á við drauginn af miklum
móð, enda hafði Pétur lofað honum fimm
ríkisdölum ef hann gæti kveðið hann niður,
auk brennivíns. Tvær rúður brotnuðu í
herbergi Péturs og Hannesar við atið fyrir
utan og þegar Pétur áræddi að líta út sá
hann Sigurð í fangbrögðum við eitthvert
ókennilegt skrímsli. Loks tókst Sigurði að
reka skrímslið af höndum sér og hvarf hann
ásamt því. Innan skamms birtust þeir svo
allir: Sigurður, Hannes og Guðmundur
böðull, og sögðust hafa kveðið sendinguna
niður. „Og mér er dauðillt,“ bætti Guð-
mundur við, „af því að hlusta á vísurnar
sem hann Sigurður kvað, svo mergjaðar
voru þær.“
Pétur fylltist nú innilegu þakklæti og réð
sér ekki fyrir kæti. Hann las þakkargjörð-
arbæn og þeir sungu síðan nokkra sálma
þarna í rökkrinu. Síðan héldu þeir áfram
drykkjunni og veitti Pétur lífgjöfum sínum
ósleitilega.
Draugurinn gerði ekki framar vart við
sig en aftur á móti fóru annars konar send-
ingar að hrjá Pétur Pedersen beyki. Hann
varð fljótlega var við það að bæjarbúar
gerðu gys að draugaganginum í Brúnsbæ
og höfðu litla samúð með honum. Loks
varð einhver til þess að segja honum að
draugurinn hefði enginn verið nema upp-
finning þeirra Sigurðar til þess að hafa af
honum þrennivín og peninga. Pétur varð
að vonum sár og reiður og tók það til
bragðs að kæra hrekkjalómana fyrir bæjar-
fógeta. Kærðir voru Sigurður, Hannes,
Guðmundur og fjölskyldufaðirinn í Brúns-
bæ, Sigmundur að nafni, sem mun hafa
verið með í ráðum. Kristján Jakobsson
slapp hins vegar og er ekki vitað nákvæm-
lega um hlutdeild hans. Kæra Péturs til
bæjarfógeta var mjög löng og ítarleg og
dró hann fátt undan, þótt hann hafi ef til
vill gert heldur minna úr ótta sínum og
skelfingu en satt gat talist. Vakti mál þetta
allt hina mestu kátínu í Reykjavík og
bæjarfógetinn, Sigurður Thorgrímsson,
virðist einnig hafa haft gaman af. Pétur
virtist upphaflega ákveðinn í að halda
málinu til streitu en þegar á hólminn kom
uppgötvaðist að sannanir hafði hann eng-
ar. Fyrir milligöngu bæjarfógeta var þá
komið á sáttum, þannig að hinir fjórir
ákærðu greiddu „einn fyrir alla og allir
fyrir einn fjögur ríkisbankamörk silfurs til
fátækra hér í umdæminu" en Pétur borgaði
hins vegar málskostnað. Endaði drauga-
málið þannig að hinir ákærðu buðu Pétri Ped-
ersen til drykkju og þáði hann það. í Draugs-
rímu, sem Sigurður Breiðfjörð kvað um þetta
mál allt seinna meir, kemur fram að Pétur
virðist hafa drekktsorgum sínum allrækilega:
Pétur gerðist ör við skál,
því ótæpt saup af skálum,
í legurúmi lengdi dvöl.
Lauk svo draugamálum.
Ekki er vitað hvað Pétur Pedersen
lærði af þessum ósköpum öllum
og fer litlum sögum af honum.
Hannes Erlendsson bjó alla tíð í
Reykjavík og fékkst við sitt af
hverju auk skósmíðinnar: hann vakti til
að mynda nokkra athygli þegar hann fór
ásamt nokkrum fieirum upp í Borgarfjörð
að grafa þar upp gull Skallagríms en sneri
tómhentur heim. Guðmundur böðull missti
vinnu sína þegar hýðingarnar voru aflagð-
ar og setti þá heldur niður í mannfélags-
stiganum. Hann hafði talið sig til heldri
manna en varð að sætta sig við að gerast
sótari og kamarmokari bæjarins. Og Sig-
urður Breiðfjörð var, eins og menn vita,
heldur gæfusnauður og dó lítils metinn.
46 VIKAN 14. TBL.