Vikan - 26.06.1986, Qupperneq 26

E
va Benjamínsdóttir er fædd á
Bíldudal en ólst að mestu upp í
Skerjafirðinum, þar sem Þórbergur
Þórðarson kenndi henni að hlusta
á steinana tala. Hún var send í
sveit á hverju sumri þvi hún var
svo voðalega óþekk. Seinna varð
hún meðal annars fyrsta hunda-
snyrtidaman hérlendis, þar til hún
sneri sér að myndlistinni. I stað
þess að fara til Frakklands með
fjögurra ára námsstyrk upp á vas-
ann fór hún með þáverandi manni
sínum, Pétri Péturssyni, til Boston
þar sem hann ætlaði að stunda tón-
listarnám.
Eva er litrík persóna, jákvæð og
fjallhress. Hún er sannfærð um að
Þórbergur átti þátt í að gæða hug-
myndaflug hennar miklu fjöri.
„Allir krakkarnir í Skerjafirðin-
um töluðu um Fjörulallann. Ég var
forvitin og vildi kynnast honum.
Mér fannst hann alveg ofboðslega
góður og skemmtilegur því hann
kenndi mér að tala við steinana og
hlusta á þá. Hann bankaði í stein
með stafnum sínum, tyllti svo
stafnum á hann, lagði eyrað við
hinn endann og hlustaði. Ég heyrði
aldrei neitt og sagði honum það,
þá sagði hann: „Þú heyrir þegar
þú verður stærri.“ Svo bað hann
mig eitt sinn að stoppa sig á götu
þegar ég yrði eldri og segja að ég
væri stúlkan í flörunni. Ég mætti
ÞórbergiáTjarnarbrúnni átján
ára gömul, þá vissi ég hver þessi
Fjörulalli var og var hálfhikandi
hvort ég ætti að þora að stoppa
hann en gerði það nú samt. Hann
varð hálfhissa en mundi alveg eftir
mér og við spjölluðum saman smá-
stund. I minningunni erhann mér
kannski meira sem einhvers konar
tákn en orð og ósjálfrátt hef ég
alltaf haldið upp á fæðingardag
Þórbergs, 12. mars. Seinna átti ég
eftir að giftast manni sem var fædd-
ur þann sama dag - en líklega var
það bara eins og hver önnur tilvilj-
un!
É
g er tvíburi og skaust í heiminn
undir vogarmerkinu 1946, hálftíma
á eftir Hermínu systur, það átti
enginn von á mér, ég var algjört
surprise. „But here I am and I can’t
help it.“- Þetta er úr þýðingu Sig-
urðar A. Magnússonar á ljóðinu
To Descardes eftir Steinunni Sig_-
urðardóttur, sem ég held upp á. Ég
er yngst fimm systkina og það hef-
ur oft verið grínast með að þau
hljóti að hafa ruglast á körfum
þarna í sjúkraskýlinu á Bíldudal
því við Hermína erum svo ólíkar.
Þegar pabbi fékk fréttirnar um tví-
burana á gangnadaginn uppi á
fjöllum tók hann á rás og stökk
niður fjallið, fannst hann algjör
súperman. Við kölluðum hann
reyndar oft Benny
Goodman, þessa elsku. í Hvalfirði
bjuggum við svo nokkur ár, þar
sem pabbi var verkstjóri, og síðan
fluttum við í Skerjafjörðinn. Ég var
í Melaskólanum hjá Jónu Sveins
en skemmtilegast var í söng hjá
Guðrúnu Pálsdóttur. Stærðfræðin
var endanlega kýld úr mér í skóla
og það er mitt lán því annars hefði
ég kannski ekki uppgötvað mynd-
listina. Uti í Boston lenti ég í fínu
samkvæmi með eintómum stærð-
fræðingum og varð mér að orði við
einn af fremstu stærðfræðingum í
heimi, prófessor Sigurð Helgason,
hvað í ósköpunum ég væri að gera
í þessum hópi. Þá svaraði Sigurður
að bragði: „That’s because we can’t
figure you out.“ Þetta var frábært
svar- kannski ekki alveg út í hött
- og mér fannst ég loks hafa skák-
að stærðfræðinni.
É
g var í Myndlistarskólanum hér í
einn vetur, annan vetur í Frakk-
landi, svo freistaði ég gæfunnar í
tískubransanum í New York um
tíma og lærði auk þess hundaklipp-
ingu. Kom svo heim og fór að
snyrta hunda og allir héldu að nú
væri ég alveg orðin klikkuð. Svo
fór ég á þrjár vertíðir í röð til að
safna fyrir námi áður en við Pétur
fluttum út til Boston 1975, en þang-
að fór ég þrátt fyrir styrkinn minn
til Frans. Hann fór þar í tónlistar-
nám og ég var góða stúlkan og
hélt áfram að öngla saman aurum,
nú með því að selja íslensku sauð-
kindina í fínni hverfum borgarinn-
ar. Ég var með lopapeysur sem
systur mínar og móðursystir Pét-
urs, Aðalbjörg (sú sem prjónaði
sjálfan forsetakjólinn), höfðu
prjónað. Svo ég var ekki með neitt
drasl. íslendingarnii’ þarna úti
voru alveg yndislegir, hjálpuðu
manni og hvöttu áfram svo smám
saman fór ég að fara á alls kyns
námskeið. Fyrst tók ég látbragðs-
leik, djassdans, skúlptúr og sviss-
neska strengbrúðugerð. En svo
settist ég á alvöru listaskóla, bætti
síðar við listasögu og ensku og
vorið ’84 útskrifaðist Eva litla sem
BFA (Bachelor of Fine Art) frá
Tufts. Sem valfög síðasta árið tók
,,Nixoní
fasteigna-
plotti við
Njalla.“
ég rússneskar bókmenntir og leik-
list. Þar var leikrit Chekhovs,
Þrjár systur, sett upp og ég fengin
til að leika Olgu. Þetta var alveg
ofsalega gaman og ég get sagt þér
það svona í trúnaði að það voru
allir að segja að ég ætti að verða
leikkona, svo kannski var ég bara
að vesenast í vitlausu námi. Áður,
eða árið 1977, lék ég í leikriti sem
sýnt var á 1. des. skemmtun í Bos-
ton. Þá var þarna alveg frábært
Islendingalið, góða fólkið sem ég
nefndi áðan, og sömdu þeir prófess-
or Höskuldur Þráinsson, Þórður
Jónsson eðlisfræðingur og Jóhann
G. Jóhannsson, raunvísindaspek-
úlant og músíkant, leikritið Litla
stúlkan með eldspýturnar. Fjallaði
það um Njálsbrennu og komu ýms-
ar frægar persónur við sögu, til
dæmis Njalli og Begga, Sherlock
Holmes, Skugga-Sveinn og Nixon
sem var í fasteignaplotti við Njalla.
Á þessum tíma var nefnilega mikið
um að hús væru brennd i Ameríku
til að fá pening úr tryggingunum.
Laufey Sigurðar fiðluleikari leik-
stýrði og lék líka, ásamt Helgu
Þórarins víóluleikara, Katrínu
Valgeirsdóttur líffræðingi, Sigríði
Snævarrsendiráðunaut, Birgi
Árnasyni hagfræðingi og mér.
Þórður var sögumaður. Þetta var
alveg rosalega skemmtilegt enda
flykktust Islendingar að úr öllum
áttum. Það mætti heyrast meira frá
þessum snillingum - og þá vildi ég
gjarnanfálinu."
Þ
að er alveg óþarfi að efast um leik-
listarhæfileika Evu, svo opin og
full af lífskrafti sem hún er. En þar
sem útlit er fyrir að hún muni halda
sig við myndlistina á næstunni
koma þessir eiginleikar sjálfsagt
ekki síður að notum þar. Eftir nám-
ið kom Eva heim og hélt sína fyrstu
einkasýningu en áður hafði hún
tekið þátt í mörgum samsýningum.
Hún sýndi í Ásmundarsal og fékk
mjöggóðadóma, „hressilegurblær
yfirverkunum“, „lipurt yfirbragð
sem vitnar um lífsfjör og leikandi
hugarfar listakonunnar“. En hvað
gerði Eva svo?
„Um sumarið, þegar ég kom út
aftur, fékk ég inni á sumarsloti í
New Hampshire hjá eldri gyðinga-
konu, mrs. Kahn. Fékk þar stóra
hlöðu til að mála í, frítt fæði og
húsnæði og kaup að auki, sem ekki
var hægt að eyða á staðnum. Um
haustið seldi ég mest af því sem ég
hafði gert þarna og þar með hafði
ég möguleika á að fjármagna gaml-
an draum - að ferðast um Banda-
ríkin, sérstaklega á suðvesturslóð,
um indíána- og eyðimerkurbyggðir.
Fyrst þvældist ég aðeins um aust-
urströndina en svo lagði ég af stað
áleiðis til Tucson í Arisona, þar bjó
Hermína systir.
í
lok október lagði ég af stað ein í
sendiferðabíl sem við Pétur höfðum
gert upp og var hann húseignin
mín og aleiga eftir skilnað okkar
sem varð um þessar mundir. Það
er náttúrlega dirfska að ætla sér
ein í svona ferð en enginn þorði
með mér svo ég lét mig hafa það
og bara dreif mig. Það var kannski
mitt lán, annars hefði ég ekki kom-
ist svona vel út úr þessu. Það þýðir
heldur ekkert að treysta því að
aðrir geri hlutina með manni, þá
verður aldrei af neinu. Ég fékk mér
auðvitað talstöð og komst í sam-
band við trukkabílstjórana og hélt
mig í samfloti við þá alla leiðina
suðureftir. Ég gisti á hjólhýsastæð-
um og var með fínar græjur, úti-
legugaseldavél með tveimur
hellum og tvær pönnukökupönnur.
Og ef mig langaði að komast í sam-
band við annað fólk bakaði ég
pönnukökur. Þær höfðu alveg
geipilegt aðdráttarafl, fékk marga
forréttina og aðalréttina út á
pönnukökudesertinn. í kúreka-
borginni Nashville stoppaði ég í
sex daga því þar var þetta rokna
stuð. Ég söng íslenska vögguvísu í
hinni einu sönnu kúreka-tónleika-
höll, Gran’ ole opry, þar sem Dolly
Parton og Johnny Cash eru aðal-
stjörnurnar. Þannig var að leið-
sögumaðurinn, sem sýndi okkur
höllina, bað alla að syngja eitt-
hvert godspell-lag og ef einhver
reyndi að svindla yrði sá sami að
syngja einsöng. Ég bærði varirnar
með og þóttist sleppa, en ekki al-
deilis, einsönginn varð ég að syngja
„ Var alveg
að verða
westernised
þarna.“
26 VIK A N 26. TBL