Vikan - 26.06.1986, Blaðsíða 54

„Saknið þér einhvers, herra minn?“ spurði
dyravörðurinn og tók sér stöðu fyrir framan
stúlkuna svo hún ætti sér ekki undankomu
auðið.
„Sígarettuveskið mitt, það er horfið,“ sagði
maðurinn og sneri sér í hring.
„Hvað gengur hér á?“ sagði lögregluþjónn-
inn.
„Ég sá þessa stúlku stela úr vasa herrans
hérna,“ sagði dyravörðurinn.
„Er það svo?“ sagði lögregluþjónninn og
færði sig nær stúlkunni. „Þetta grunaði
mig.“ „Svona, svona,“ sagði skegglausi mað-
urinn. „Ég vil ekki nein vandræði, látið mig
bara hafa sígarettuveskið og síðan ekki orð
um þetta meir.“
„Ég hef ekki tekið veskið yðar,“ sagði
stúlkan. „Hvernig vogið þér yður... ?“ Mað-
urinn sortnaði í framan.
„Jæja, jæja,“ sagði dyravörðurinn.
„Þetta gengur ekki,“ sagði lögregluþjónn-
inn. „Þér verðið að koma með mér. Við
skulum ná í stóran vagn.“
Nokkrir slæpingjar höfðu safnast saman í
kring til að athuga hvað gengi á.
Fjögurra hjóla vagn kom og inn í hann
stigu stúlkan, lögregluþjónninn og skegg-
lausi maðurinn.
„Ég hef aldrei á ævi minni vitað annað
eins,“ sagði stúlkan. Þrátt fyrir það var hún
hin rólegasta. Það var engu líkara en hún
væri reiðubúin að takast á við hvað sem var.
Lögregluþj ónninn fylgdist grannt með henni
allan tímann til að fyrirbyggja að hún losaði
sig við þýfið í vagninum.
^ lögreglustöðinni var
gengið frá formsatriðum. Skegglausi maður-
inn var skráður sem ákærandi og stúlkan
neitaði öllum ásökunum.
Vakthafandi lögregluforingi virtist í vafa
um hvað gera skyldi.
„Það er vissara að leita á henni,“ sagði
hann og því næst fór lögreglukona með stúlk-
una afsíðis til að leita á henni.
Um leið og dyrnar lokuðust að baki þeim
fór stúlkan með höndina ofan í vasa sinn, dró
upp sígarettuveskið og lagði það á borðið.
„Hérna,“ sagði hún, „þá er það afstaðið.“
Lögreglukonan varð undrandi.
„Setjið þér höndina í vasa min og náið í
veskið mitt.“
Konan tók veskið.
„Opnið það, í því er miði.“
Á miðann, sem þjónninn hafði fengið stúlk-
unni, hafði hún skrifað það sem lögreglukon-
an las nú í hálfum hljóðum.
„Ég ætla að stela úr vasa þessa manns. Það
er eina ráðið til að koma honum inn á lög-
reglustöð án þess að beita valdi. Hann heitir
Mathuren ofursti, öðru nafni Rossiter, öðru
nafni Connell og er eftirlýstur í Detroit, New
York, Melbourne, Colombo og London. Látið
fjóra menn grípa hann þegar hann á sér
einskis ills von. Hann er vopnaður, hættuleg-
ur og örvæntingarfullur. Ég er í New York
lögreglunni.
Nora Van Snoop“
„Jæja,“ sagði Nora Van Snoop þegar lög-
reglukonan hafði lokið lestrinum. „Sýnið
yfirmanni yðar þetta bréf strax.“
Lögreglukona opnaði dyrnar og eftir ör-
stutta stund kom lögregluforinginn inn með
bréfíð í hendinni.
„Flýtið yður nú,“ sagði ungfrú Van Snoop.
„Þér þurfið ekki að hafa neinar áhyggjur, ég
hef skírteinið mitt á mér.“ Hún rak höndina
á kaf í annan vasa.
„En getið þér verið vissar?“ sagði lögreglu-
foringinn, „um að þetta sé maðurinn sem
skaut bankastjórann í Detroit?“
„Ég horfði á hann skjóta Will Stevens og
ég gekk í lögregluna til þess eins að hafa
hendur í hári hans.“
Stúlkan stappaði niður fæti og lögreglufor-
inginn fór. Hún beið í nokkrar mínútur og
lagði við hlustir. Skyndilega heyrði hún hálf-
kæft óp. Tveim mínútum síðar kom lögreglu-
foringinn aftur.
„Þér höfðuð rétt fyrir yður,“ sagði hann.
„Við höfum fundið næg sönnunargögn til að
bera kennsl á hann, en hvers vegna náðuð
þér ekki í aðstoð?“
„Ég ætlaði að handtaka hann sjálf og það
hef ég gert.
Ó, Will, Will!“ stundi ungfrú Van Snoop.
Hún lét fallast niður í stólinn, lagði höfuðið
á borðið og grét. Hún lét það loksins eftir sér
að fá vægt móðursýkiskast.
Hálftíma síðar yíirgaf hún lögreglustöðina,
fór inn á næsta pósthús og sendi skeyti til
rannsóknarlögreglunnar í New York þar sem
hún sagði stöðu sinni lausri.
54 VIKAN 26. TBL