Vikan - 23.04.1987, Blaðsíða 36

minn var listamaður og bóhem. Hann var mjög
góður söngvari og gítarleikari og gat verið óhemju
skemmtilegur. En á tímabili man ég að þegar
hann kom drukkinn heim á kvöldin þurrkaði ég
það út úr huga mínum, svo daginn eftir hafði
það ekki gerst. Hann kenndi mér reyndar ýmis-
legt um lífið og tilveruna og fyrir kom að við
fórum saman í gönguferðir og þá sagði hann mér
hvað trén hétu, hvað fuglamir hétu og svo fram-
vegis. Hann kenndi mér líka að meta ljóð því
hann var og er óhemju góður upplesari. Enginn
upplestur eða útvarpsleikrit komst í hálfkvisti við
það að fá hann til að lesa fyrir sig. En ég kynnt-
ist honum kannski ekki að ráði fyrr en á unglings-
ámnum þegar við ferðuðumst saman um landið
á gömlum Trabant og seldum málverk eftir hann.
Á þeim árum skynjaði ég fyrst hversu mikill hæfi-
leikamaður hann er. Mamma mín var dönsk, af
finni aðalsætt, og kom upphaflega hingað á stríðs-
ámnum til að vera eitt sumar. En hún kynntist
pabba og varð eftir. Fjölskylda hennar var ekki
par hrifin af því, en þegar fólkið hitti pabba braðn-
aði það fyrir honum.
Síðar skildu foreldrar mínir og við yngstu strák-
amir, ég og Bergþór, fómm með mömmu til
Danmerkur þar sem hún fór að læra iðjuþjálfun.
Við Bergþór fómm fyrst á heimavistarskóla í
Fredericia á Jótlandi. Siðvenjumar í þeim skóla
vom frá miðöldum, við vomm barðir með
spanskreyr og híföir upp á eymnum. Bergþór, sem
gleymdi stundum að loka herberginu sínu, var
sektaður fyrir það óg þar með fuku vasapening-
amir. Hann leyfði sér að mótmæla og þá var
hann hífður það illa upp á eyranu að eymasnep-
illinn rifnaði frá. Þetta, ásamt fleiru sem er
ómögulegt að tíunda, varð til þess að móðir mín
tók okkur úr skólanum, leigði íbúð í Árósum og
setti okkur í venjulegan skóla þar. Og það var
þessi ágæti skóli, sem ég talaði um áðan, þar sem
ég fékk uppreisn æm og tiltrú á sjálfan mig. En
þama bjuggum við með ungu pari sem var í námi,
Pétri Þórðarsyni og danskri kæmstu hans, Anne
Grethe. Þau vom fyrstu fullorðnu táningamir sem
tóku mér eins og jafningja og mér þótti óskaplega
„Efmaður varmeð
einhvem kjaft þá var
maður annaðhvort
dópisti eða kommún-
isti.. .og rekinn. “
vænt um þau og þykir enn. Móðir mín var á
þessum tíma orðin veik af MS sjúkdómi en gat
samt lokið náminu. En eftir að við komum aftur
heim veiktist hún það illa að hún gat ekkert starf-
að við sitt fag. Hún dó svo fyrir nokkmm ámm.“
Bubbi var rétt tæplega sextán ára þegar hann
fór á flakk á milli verstöðva. Hann hafði þá endan-
lega sagt skilið við allt sem hét skóli og unnið
hjá Vatnsveitunni eitt sumar þar sem honum
þótti mikið leiðinlegt. Vestur í Bolungarvík fór
hann sína fyrstu og síðustu sjóferð, sem beitinga-
maður á línubát, en það segir hann hafa verið
martröð lífs síns.
verið með því hryllilegasta sem ég hef upplifað.
Eftir þetta lét ég sjóinn alfarið eiga sig og hélt
mig við frystihúsin hingað og þangað um landið.
Verbúðalífið var dálítið erfiður heimur, þar
dómineraði karlmennskumórall og harka. En það
var mikil samheldni í verbúðunum því á þessum
tímum var aðkomufólk ekki mjög svo vinsælt í
„Ég var eiginlega vélaður um borð í þennan
bát úr frystihúsinu sem ég var nýbyrjaður í. Þetta
var útilegubátur, gerður út á grálúðu, og ég var
konstant sjóveikur tuttugu og fjóra tíma sólar-
hringsins og þar að auki urðu fmgumir á mér
eins og bjúgu við að beita. Ég hclt nú að sjóveik-
in myndi smám saman fara af mér en sú martröð
hélst í yfir þijár vikur. Ég held aö sá tími hafi
plássunum og varð að standa saman. Maður
þurfti að geta lamið frá sér til að vera viðurkennd-
ur og látinn í friði. En mér þótti gaman að slást
á þessum árum, og það sem meira var, fann að
ég var ekki núll og nix, öðlaðist jafnvel ákveðna
virðingu. Ég gat farið á dansleiki einn og óstudd-
ur, menn vissu að það var ekkert allt of öruggt
að hjóla í mig. Það var gjaman þannig, þegar
36 VIKAN 17. TBL