Vikan - 30.04.1987, Blaðsíða 59

Ég flatti nefið út á rúðunni og grám-
inn breiddi úr sér: grátt inni, grátt
úti, grátt inní mér. Og þegar and-
vörpin voru farin að skella á
nnakkanum á méreftir hringferð
um ókunna stofuna tók ég gráa
vandamálið skynsamlegum tökum.
Að fara í vinnuna var ekki til um-
ræðu en ég gæti:
a) breitt upp yfir haus,
b) farið bara heim,
c) borðað eggin á meðan þau
voru heit,
d) farið í bíó,
e) flett blöðunum,
f) þvegið upp,
e) borað í nefið.
Þetta var ótrúlega skemmtileg og
litrík dagskrá sem boðið var uppá
svo ég ákvað að yfirgefa svæðið
áður en hún yrði endursýnd.
Ég hafði rekið í hann augun um
leið og ég gekk inní Botanisk have.
Og á meðan ég þræddi stígana
heyrði ég fótatakið á eftir mér. Þeg-
ar ég stansaði til að mynda þá
stoppaði hann líka, saug ögn uppí
nefið og ýmist ýtti upp eða tosaði
niður rauða húfuna. Eg varfarin að
halda að hann ætlaði að vera eins
og skugginn minn gegnum garðinn
þegar hann allt í einu sagði:
Af hverju ertu að mynda þessar
grænu styttur?
Bara, mér finnst gaman að því,
svaraði ég.
En þær brosa ekki, sagði hann
grafalvarlegur.
Nei, auðvitað ekki, jaetta eru stytt-
ur, sagði ég og brosti til hans.
Pabbi vill alltaf hafa mig brosandi
þegar hann tekur myndir af mér en
ég vil ekki brosa af því það vantar
í mig tönn. Tvær. Sjáðu bara, sagði
hann, teygði munnvikin í átt að
eyrunum og opinberaði skarðið.
Á ég að taka mynd af þér?
Nei,takk.
Jæja, þá tek ég bara mynd af þér
seinna þegar þú ert kominn með
nýjartennur.
Verður þú þá hér?
Nei, kannski ekki. Ætli ég verði
ekki bara á íslandi þá.
Það er ekki í Kaupmannahöfn.
18. TBL VIKAN 59