Vikan - 04.06.1987, Blaðsíða 29

VTKAN OG HLVERAN
Vinstri akreinin
Litlir hlutir hafa mikla þýðingu, segir í ljómandi fallegum
dægurlagatexta. Þetta er nokkuð gildur sannleikur. Við
tökum stóru málin föstum tökum en látum stundum þessi
litlu núast og naga.
Tökum dæmi af vinkonu minni einni sem hefur komist
í gegnum stóra erfiðleika með reisn og manndómi en er
alltaf að velta smámunum fyrir sér og lætur þá tefja sig
við að lifa lífinu.
Það er líka svo sem rétt að þessi litlu, smáu atvik og litlu
orðin, sem detta af vörum vina og annarra, geta sært og
tafið mann frá verki. Við hér á ritstjórn Vikunnar höfum
fyllsta skilning á smávandamálunum. Þess vegna opnum
við hér möguleika fyrir lesendur okkar til að tjá sig um
smáatriði, sem ýmist pirra eða gleðja. Það sem gleður má
að sjálfsögðu líka fljóta með.
Það stóra má líka koma með,
við vitum varla hvar mörkin
eru á milli þess litla og stóra.
Allt er afstætt, það sem er lítið
í mínum augum getur verið
stórt í annarra augum og
öfugt.
Hér er sem sagt að opnast
vettvangur álíka og „um dag-
inn og veginn“ er í Ríkisút-
varpinu, sem allir þekkja
vegna þess að hann er jafn-
gamall okkur öllum. Einnig
má líta á þennan vettvang
sömu augum og opinn ræðu-
stól, þar sem við getum fengið
útrás fyrir geðvonsku og bent
á að gott geti orðið betra.
Það sem getur verið umíjöllunarefni á stuttan, laggóðan
og snyrtilegan, já og dálítið skondinn hátt er nánast allt
milli íjalls og fjöru.
Tökum þá aftur dæmi af vinkonu minni sem lætur smá-
muni fara í taugarnar á sér en brýst í gegnum stóru
erfiðleikana. Nýlega bauð ég henni í bíltúr um höfuð-
borgina. Veðrið var gott og bíllinn í góðu standi. Það var
fátt sem átti að geta skyggt á þessa ökuferð, sem lengi
hafði staðið til að fara - nema vinkona mín fór að láta
smáatriðin pirra sig. Umferðin var allnokkur. Og vinkonan
byrjaði. Umferðarmenning íslendinga, sagði hún og hnuss-
aði. Það á að setja flesta bílstjóra landsins í endurhæfingu,
fullyrti hún. Ég þagði þunnu hljóði og reyndi að vanda
mig við stjórnun ökutækisins svo ég félli ekki undir endur-
hæfingarstimpilinn.
Hún hefur eflaust tekið þögn mína sem samþykki og i
kjölfar þagnarinnar upphófst langur fyrirlestur um um-
ferðarmenningu annarra þjóða, það væri nú allur munurinn
að keyra í Þýskalandi, sagði hún. Hún talaði af reynslu.
Hjá öðrum þjóðum væru UMFERÐARREGLUR sem
fólk færi eftir, hélt hún áfram. Ég reyndi aðeins að malda
í móinn og halda uppi vörnum fyrir landann, benti henni
hæversklega á umferðarmenningu ítala og fleiri þarna suð-
ur frá, þar sem flautað væri fyrir horn. Hún hlustaði ekki
en benti í ákafa á glæsikerru fyrir framan okkur og óskap-
aðist yfir keyrslulaginu. Glæsikerrunni var ekið á fjörutíu
kílómetra hraða eða álíka lulli á vinstri akrein af tveimur
mögulegum. Hægri akreinin
var auð og við sem komum á
rúmlega sextíu máttum hægja
vel á og lulla á eftir.
Þarna sérðu, sagði vinkon-
an. Bílstjóranum á þessum bíl
dettur ekki í hug að færa sig
yfir á hægri akreinina til að
hleypa okkur fram úr, hægari
umferðin á að vera á hægri
braut en sú hraðari á vinstri.
En það er enginn sem skilur
þetta eða fer eftir því. Og það
er ekki eins og þetta hafi verið
tekið upp í gær. Nei, þessar
reglur hafa gilt í mörg ár en
enginn fer eftir þeim.
Vinkonan þagnaði þegar
stefnuljós á glæsikerrunni fyrir framan gaf til kynna að
fyrirhuguð væru akreinaskipti. Smáglæta, nú hlýtur hún
að verða ánægð, hugsaði ég. En hún hnussaði bara og
skammaðist yfir því hvað bílstjórinn væri lengi að hugsa.
Nú, þegar glæsikerran var komin til hægri, tók ekki betra
við. I ljós kom stór flutningabifreið. Þá öskraði farþegi
minn: Týpískt! Hún steytti hnefa út í loftið og við lá að
hún tæki andköf. Mér var ekki farið að lítast á blikuna og
sá að við svo búið væri ekki akandi. Ég greip fyrsta tæki-
færi til útkeyrslu af tveggja akreina brautinni og ók með
vinkonu mína um einstefnugötur borgarinnar þar til í öng-
stræti var komið.
Þá hitnaði mér í hamsi og byrjaði: Það er þetta með
vinstri akreinina...
Þórunn Gestsdóttir ritstjóri
-fi *
23. TBL VIKAN 29