Vikan - 05.11.1987, Blaðsíða 23

Stórskyttan Enida Stephans-
son.
ur með rjúkandi riffil í eldhús-
inu.
„Hvað skaustu núna, kona
góð?“ Spurði afkomandi
skáldsins.
Jarðíkorna."
Umræðuefnið var greinilega
hversdagslegt í hugum þeirra
hjóna, sem fétu sig engu varða
fúrðusvipinn á gestunum.
„Skaustu jarðíkorna hér í eld-
húsinu?“ Spurði ég varfærnis-
lega, eftir að húsffeyja hafði
boðið upp á kaffi að íslenskum
sið.
„Ég skaut hann héðan úr eld-
húsinu. Héðan út um eldhús-
gluggann. Þessi bölvuð meindýr
eru alltaf að reyna að komst í
matjurtagarðinn hjá mér,“ út-
skýrði húsffeyja.
„Hún er svo skotglöð og mikil
skytta, að ég þori varla að and-
mæla henni nú orðið,“ sagði
Edwin glottandi. „Ég þori að
veðja að hún hefúr hitt dýrið í
gegnum hausinn, þótt færið sé
nokkuð langt,“ bætti hann við.
Síðar kom í ljós, að Edwin
þekkti sitt heimaífólk. fkorninn,
lítið kvikandi skotmark á stærð
við rottu, hafði verið skotinn
banaskoti í gegnum höfúðið, á
meira en 30 metra færi. Affek
sem jafnvel Ólympíumeistarar í
skotfimi ættu erfitt með að Ieika
eftir.
Friðfinnur Magnússon, sonur
greinarhöfúndar, heldur hér á
jarðíkoma, sem var svo óhepp-
inn að stinga hausnum upp í
skotfæri við eldhúsgluggann
hjá frú Stephansson. Banaskot
í gegnum höfuðið á löngu
færi.
„Ætli ég eigi nokkra ættingja á
íslandi? Mikið væri gaman að
heilsa upp á þá einhvern tíma.
Ég hef aldrei komið til gamla
landsins, en afi sagði mér marg-
ar sögur þaðan, áður en hann
dó.“ Að hitta íslendinga svona
fyrirvaralaust, virtist hafa mikil
áhrif á Edwin Stephansson.
Hann sagði það vera afar sjald-
gæff að hann hitti landa sína og
íslensku sagðist hann ekki hafa
talað síðan hann var barn.
„Við töluðum alltaf íslensku
heima, þegar ég var lcrakki, en
langflestir íslendingarnir af
minni kynslóð giftust ensku-
mælandi fólki og eftir það voru
fá tækifæri til að halda móður-
málinu við.“
Edwin talar mjög þokkalega
íslensku, örlítið bjagaða, en
hann þarf stundum að nota ensk
orð yfir ýmis nýyrðahugtök.
Hann hafði óskaplega gaman að
heyra íslensk nýyrði og fá út-
skýringar á forsendum þeirra.
Að lokum sýndi hann okkur
gamla heimilið sitt, hús
skáldsins, þar sem Edwin var
fæddur og uppalinn.
Hús skáldsins gaf tilefni til
margra hugrenninga, þegar
Edwin sýndi okkur á milli her-
bergja og vinnuborð afa síns,
sem enn er á sínum stað, líkt og
þegar skáldið skildi við þennan
heim fyrir 60 árum.
„Hvernig maður var afi þinn?“
„Hann var mjög stórbrotinn
maður. Ég var alltaf dálítið
hræddur við hann og þegar
hann dó, lá ég hinum megin við
þilið í mínu rúmi og hlustaði
alla nóttina á dauðastríð afa
míns. Ég gleymi því aldrei."
VIKAN 23