Vikan - 01.11.1990, Blaðsíða 10

JJHins vegar get ég sagt þér
að ef ég þrátt fyrir vinsam-
lega framkomu fœ hníf í
bakið þá er það eins og að
reita fíl til reiði. Hann gleymir
aldrei og veður yfir akurlendi
og skóga, stígur á eigin rana
og meiðir sig; en hann
gleymir ekki. íí
99Já, en leyfðu mér fyrst að
segja þér hvað ég er hjátrúar-
fullur. Það er nefnilega hreint
agalegt! Ég geng aldrei undir
stiga án þess að fara til
baka, ég skyrpi þrisvar ef
svartur köttur skýst fram fyrir
fœturna á mér, ég fyllti
búningsherbergið í leikhúsinu
af verndargripum - sem ég
er reyndar búinn að fjarlœgja
núna, ég heiti á Strandar-
kirkju__
oft: „Hvort okkar ertu núna að leika? Er það
hún/hann eða ég?“
- Hefurðu kannski alltaf verið mjög ná-
tengdur foreldrum þínum?
„Ja, það hefur nú verið allur gangur á minni
hegöun, til dæmis á hippaárunum, þegar ég
nánast gaf skít í öll gildi og viðmiðanir sem ég
var alinn upp við. Foreldrar mínir gáfu mér ást
og eftirlæti í uppvextinum, allt það besta sem
þau höfðu á sinu valdi; létu mig stöðugt finna
að ég væri mikilvægur, hefði hæfileika og
framtíðin væri mín. Þau sendu mig utan á
skóla á sumrin og ég átti fallegt og menningar-
legt heimili, en samt svo mannlegt. Hann pabbi
er til dæmis hreinræktaður hugsjónamaður og
hefur lengi verið yfirlæknir á Fæðingarheimil-
inu þar sem hann hefur ásamt góðum sam-
starfsmönnum barist fyrir ýmsum nýjungum
varðandi meðgöngu og fæðingu. Og mamma,
hún er líka alveg einstök persóna. Hugsaðu
þér, þessi hörku námsmanneskja sem hún er.
Þarna hætti hún í skóla því hún lenti í barn-
eignum og svo því að vinna fyrir elsku lækna-
stúdentinum sínum. En hún var ekki aldeilis af
baki dottin, fór í Háskólann með litlu systur
minni og útskrifaðist f sagnfræði eftir að hafa
alið upp börn og hugsað um heimili í áratugi.
Það var stfll á minni þegar hún mætti á útskrift-
ina á peysufötum, sem hún notar annars
aldrei. Henni fannst búningurinn bara svo við-
eigandi og skemmtilegur við þetta tækiifæri."
Árni Pétur kveikir í sígarettu og hugsar sig
um eitt andartak. „Hippaárin eru nú samt ekki
neinn fjarlægur hallæristími fyrir mér, þó ég
hafi ekki verið gleðigjafi foreldra minna á þeim
tíma - að ekki sé meira sagt! Ég á margar góð-
»v<
#'
* ^

r
11
o
3
ar minningar eins og til dæmis úr kommúnu
sem ég bjó í fyrir austan fjall. Þar voru alls eng-
in nútímaþægindi; aðeins við íbúarnir og
nokkrar marijúanaplöntur í glugganum." Það
laumast hlýtt bros fram á varirnar og upp í aug-
un. „Já og svo var það hún Aðalbjörg móður-
systir á Raufarhöfn. Hún sendi eftir mér á
hverju ári á þessu tímabili, klæddi mig og
fæddi, reyndi að koma aftur á mig manns-
mynd; gerði í raun allt nema aflúsa mig. Ég
held þess hafi ekki þurft. Og svo var ég hjá
henni einhvern tíma, einhverjar vikur sem „sel-
skapsherra". Finnst þér skrítið að hún dóttir
mín beri nafnið hennar, þessarar öðlings-
konu? En ég skal segja þér, hún mamma segir
stundum: „Það er alltaf verið að tala við þessa
68 kynslóð, en hvers vegna er aldrei rætt við
okkur, foreldra hennar; fólkið sem gerði það
sem það gat fyrir börnin sín, áorkaði stórum
hlutum í þjóðfélaginu og mátti svo horfa upp á
öll sín verk vanvirt - af þeim sem því voru
kærastir allra?" Og lái henni hver sem vill því
það er staðreynd að hinn hluti sögu þessa
tímabils býr einmitt hjá foreldrum okkar. Og
þau eiga sjálfsagt ekki margar góðar minning-
ar um okkur hippana. Til foreldra minna kom ég
ekki til baka fyrr en ég var sjálfur oröinn faðir.
En ég á yndislega foreldra og núna erum við
náin, vinir. Ég tel mig afskaplega heppinn að
hafa eignast þau og ég vona að þau telji sig
álíka heppin að eiga mig.“
- En hvernig er hann Árni Pétur, aðal-
leikarinn í Fló á skinni; hvernig maður er
hann?
„Sennilega er þægileg framkoma mjög stór
hluti af mér því ég legg mig í líma við að vera
elskulegur og góður við fólk. Það skiptir mig
afar miklu að fólki líki vel við mig. Ég bara þoli
ekki að um götur Reykjavíkur gangi mannvera
sem líkar ekki við hann Árna Pétur! Ef ég sé
slfkt í uppsiglingu hjá einhverjum, ja þá fyrst
skrúfa ég nú frá sjarmanum og elskulegheitun-
um; nei, ég þoli hreinlega ekki að fólk hafi horn
í síðu minni. Hins vegar get ég sagt þér að ef
ég þrátt fyrir vinsamlega framkomu fæ hníf í
bakið þá er það eins og að reita fíl til reiði.
Hann gleymir aldrei og veður yfir akurlendi og
skóga, stígur á eigin rana og meiðir sig; en
hann gleymir ekki. Ef verulega er gert á minn
hlut kemst ég á morðbuxurnar innra með mér!
I’ alvöru! Ég fer afar illa með manneskjuna í
huganum og jafnvel alla hennar ætt - en á
sama tíma er ég á handahlaupum við að reyna
að laga samskiptin, slétta út og bæta. Sér-
kennileg blanda en svona er ég. - Svo get ég
sagt þér að heima fyrir er ég nú ekki alltaf
þessi Ijúflingur. Þar á ég til að fara í fýlu og
vera reglulega óþolandi. En þegar ég notaði
einu sinni þessa hlið sjálfs míns á sviði fékk ég
að heyra bæði frá Aðalbjörgu dóttur minni og
konunni minni að ég hefði brugðist þeim! Þetta
var hlið á mér sem þær töldu að væri bara til
heimabrúks og ég ætti ekkert með að gefa um-
heiminum hlutdeild í henni!"
- Hvað um eilífðarmálin og trúna? Ertu
trúaður?
„Já, en leyfðu mér fyrst að segja þér hvað ég
er hjátrúarfullur. Það er nefnilega hreint aga-
legt! Ég geng aldrei undir stiga án þess að fara
til baka, ég skyrpi þrisvar ef svartur köttur skýst
fram fyrir fæturna á mér, ég fyllti búnings-
herbergið í leikhúsinu af verndargripum - sem
ég er reyndar búinn að fjarlægja núna, ég heiti
á Strandarkirkju ...
En þú spurðir um trúna og eilífðarmálin. Já
ég trúi á Guð. Hins vegar sæki ég ekki messur
alla jafna en fer mikið í kirkju einn, til dæmis í
kaþólsku kirkjuna og svo kapelluna í Hall-
grímskirkju. Og á svið fer ég aldrei án þess að
fara með Faðir vor. Mín trú er sennilega ákaf-
lega barnaleg í eðli sínu, ólógísk og laus við
flóknar túlkanir. Ég sný mér til Guðs með
marga hluti og kannski verður henni best lýst
með orðunum „Góði Guð, gefðu mér skíðaskó
í jólagjöf!"
- Framhaldslíf eftir að jarðvistinni
lýkur?
„Ég veit það ekki en ég vil trúa því. Dauðann
óttast ég hins vegar ekki þó ég finni til með
þeim sem missa ástvini."
Hann girðir buxnaskálmarnar betur ofan í
sokkana og vindur sér út þar sem hjólið bíður.
En fyrst kyssir hann mig á kinnina... og
hvernig getur mér annað en líkað svo Ijómandi
vel við hann Árna Pétur? □
1 0 VIKAN 22. TBL 1990