Vikan - 01.11.1990, Blaðsíða 20

TEXTI: GUÐRÚN G. BERGMANN
Uti var 35 gráða hiti en það olli mér
engum óþægindum þar sem ég sat
í loftkældum pick-upnum hennar
Julie Safari. Við vorum rúmlega
hálfnaðar til Huntsville og höfðum
verið að spjalla saman [ rólegheitum þegar
hún greip allt í einu fyrir munninn og hrópaði
upp: „Hvað héf ég gert þér? Við verðum að
snúa við!“ Ég skildi hana ekki alveg strax því
hún var svo óðamála. „Snúa við?“ „Já, snúa
við því þú ert í stuttbuxum og það má ekki
koma í stuttbuxum í heimsókn í fangelsið."
Þar kom það. Enn önnur reglan sem ég hafði
ekki gert ráð fyrir. Það var greinilega ýmislegt
sem ég átti eftir að læra í dag í minni fyrstu
heimsókn í fangelsi. Frekar en að snúa við
ákvað ég að við myndum leita uppi verslun þar
sem ég gæti keypt buxur. ( smábæ í Ameríku
er ekki úr mörgu að velja en þarna var Wall-
mart og þar fann ég gammósíur sem mér
fannst ágætar. Þegar ég var komin í þær og
bolinn utan yfir sagði Julie að bolurinn væri
ekki nógu síður. Ég fór því í stuttbuxurnar utan
yfir og fannst ég vera eins og Hrói höttur. Þeg-
ar ég kom út var ég gersamlega að bráðna í
hitanum en við því var vlst ekkert að gera. Til-
gangur ferðarinnar var að heimsækja Iron
Thunderhorse í fangelsið í Huntsville og ég
var komin of langt til að hætta við vegna
klæðnaðarins.
VIKAN í HEIMSÓKN TIL
Sjálfsmynd af Iron Thunderhorse. Ekki fékst leyfi til myndatöku í fangelsinu.
THUNDERHORSE
I HUNTSVILLE FANGELSIÐ
HEIMSÓKN f TDC
Þar sem ég bý í meira en fimm hundruð mílna
fjarlægt frá fangelsinu (reyndar rúmlega 5000
milna) hafði ég fengið leyfi til fjögurra klukku-
stunda heimsóknar og til að við myndum ekki
deyja úr hungri á meðan á heimsókninni stóð
borðuðum við Julie hádegismat á skyndibita-
stað við þjóðveginn, þó klukkan væri ekki
nema rúmlega ellefu. (fangelsinu er ekkert að
fá nema gos. Julie sagði mér að ég ætti að
kaupa Lemonade handa Iron Thunderhorse.
Ég hváði en hún svaraði: „Þú veist ekki hvaða
sérréttindi það eru að geta keypt gos handa
þeim sem þú ert að heimsækja. Það er ekki
leyfilegt í öllum fangelsum. En ekki kaupa gos-
ið strax og við komum inn því ef þú þarft að
bíða lengi eftir honum hitnar það. Þeir eru
stundum svo lengi að finna fangana að maður
gæti haldið að þeir væri ekki starfi sínu vaxnir
við að gæta þeirra."
Eftir hádegismatinn keyrðum við aftur af
stað. Meðfram veginum voru hávaxin tré svo
ég gerði mér ekki grein fyrir að við værum
komnar á áfangastað fyrr en Julie beygði
skyndilega til vinstri. Á skilti stóð „Wynne Unit“
og fyrir ofan þaö Texas Department of Correct-
ion, skammstafað hjá heimamönnum sem
TDC. Kringum fangelsissvæðið var há vírnets-
girðing og við hliðið var hár varðturn. Ytra hlið-
ið var opnað með fjarstýringu úr turninum en
hið innra ekki fyrr en því ytra hafði verið lokað.
Julie var öllum hnútum kunnug svo ég bara
elti. Til hægri við innganginn var bygging sem
hún stefndi á. „Ertu með vegabréfið?“ spurði
hún. Já, já, ég var með vegabréfið. Ég hafði
samviskusamlega troðið því ofan í seðlavesk-
ið sem var það eina sem ég mátti hafa með
mér inn. Þar hafði ég líka troðið lítilli blokk sem
ég ætlaði að nota til að skrifa niður punkta
vegna viðtalsins. Þegar röðin kom að okkur í
móttökunni þurfti að gefa upp nafn og númer á
fanganum. Ég hafði auðvitað ekki lagt það á
minnið en Julie romsaði því upp úr sér eins og
ekkert væri. Eftir að hafa leitað fram og til baka
að heimsóknarheimildinni og látið mig kvitta
fyrir komunni var mér bent á að fá mér sæti og
bíða.
GOSDÓSIR OG STÓLL NÚMER 22
Biðsalurinn var ekki sérlega spennandi.
Vinstra megin við afgreiðsluborðið voru nokkrir
20 VIKAN 22. TBL 1990