Vikan - 09.03.1939, Qupperneq 9

Nr. 10, 1939
VIKAN
9
Teodór tók ekki teikningar Friðrikku
af langfættum, dálítið stuttnef juðum
„tízkustúlkum” allt of alvarlega. —
Hann hló að blýantsstrikinu á nefi Frið-
rikku og að hinum ávölu olnbogum, er
voru að því komnir að setja gat á bláa
sloppinn, sem hún var alltaf í, þegar hún
var að teikna — af því að „heppnin" fylgdi
sloppnum. Hann kveikti í vindlingi.
— Ó, ungfrú Friðrikka, sagði hann
stríðnislega, — strax og ég sá yður, vissi
ég, að þér stunduðuð tízkuteikningar. —
Þær eru svo líkar yður — svo glæsilegar.
— Þegiðu, Teddi! Sérðu ekki, að ég er
önnum kafin. Friðrikka gat ekki orðið reið,
þegar hún talaði við hann. Nú á Teddi að
vera góður drengur og leika sér að her-
mönnunum sínum! Eða ef þú ert orðinn
þreyttur á þeim, þá er hér nógur pappír.
Þú ert svo duglegur að skrifa!
— Nú er komið nóg! sagði Teddi og
gekk að henni, og andartaki síðar lá Frið-
rikka í faðmi hans, en hinar fögru konur
lágu út um allt gólfið. — Unga kona, þú
veizt líklega ekki, að brúðkaupsdagurínn
okkar er í dag?
— Ó, Teddi, sjáðu, hvað þú hefir gert!
sagði Friðrikka. Síðan setti hana skyndi-
lega hljóða, því að Teddi þrýsti henni að
sér.
— Teddi, það er ómögulegt? Ó, Teddi,
skáldsagan þín hefir verið tekin!
— Sjáðu, unga kona! Teddi reyndi að
vera gamansamur, en það var eitthvað í
rödd hans, sem kom upp um hann.
— Er hann ekki fallegur? Mér hefir
alltaf geðjast svo vel að þessum gulleita
lit. —
Friðrikka tók seðilinn af honum og hló,
og af því að hún var svo hamingjusöm,
þá grét hún dálítið:
— Fimm hundruð dollarar! Og þetta er
aðeins byrjunin!
— Já, þetta er aðeins bryjunin — og
einnig hjá okkur tveimur! hvíslaði Teodór
að henni. — Komdu, flýttu þér í brúðar-
kjólinn, svo förum við niður í ráðhús.
— En Teddi, ég var búin að lofa þess-
um teikningum kl. 3. Tíndu stúlkumar upp,
Teddi, og seztu hjá mér. Ég skal flýta
mér. Kysstu mig samt við og við — ég
get vel teiknað fyrir því.
— Þú gerir þetta allt svo rómantískt,
sagði Teddi hlæjandi, en af því að hún var
nú einu sinni Friðrikka og honum þótti
svo vænt um hana, þá gerði hann eins og
hún sagði.
Þegar klukkan var á mínútunni þrjú,
en Friðrikka og Teodór tóku ekkert eftir
því, að þau borðuðu humar í stað venju-
legs fisks.
En einmitt til að sýna, að þau væru ný-
tízku, ungt fólk og ekki vitund viðkvæm,
fóru þau í búðir á eftir til að kaupa kaffi
og ósaltað smjör, og síðast fóru þau í
brauðabúð til að fá nýbakaðar bollur, sem
minntu Friðrikku á París.
Síðan fóru þau aftur til vinnustofu Frið-
rikku, þar sem Teodór reyndi að hjálpa
henni, en hún rak hann frá, svo að hann
fór að spila „Ramóna“ á grammófóninn,
þangað til hún kallaði í hann.
— Það var nú það, sagði Friðrikka, og
síðan fóru þau.
Rétt fyrir utan húsið sáu þau kettling
— horaðan, lítinn flækingskött, og af því
að Friðrikka gat einu sinni ekki gengið
fram hjá ljótasta fressi, beygði hún sig
niður og klappaði kettinum. Teodór brosti.
— Heyrðu köttsi — veit hún mamma
þín, að þú ert úti eða er henni kannske
sama? spurði hann.
— Ö, Teddi — hún er áreiðanlega ein
af þessum nýtízku mæðrum, sem eru á
músaveiðum á einhverjum næturskemmti-
staðnum. Aumingja litli, svangi kettling-
urinn!
— Þið konur dæmið hver aðra svo
strangt, andmælti Teodór. Kannske er
þetta einhver vesalings, ógift kisa, sem
Ung hjón
óskast ...
breiddi Friðrikka úr teikningum sínum
fyrir framan ritstjóra tízkublaðsins.
— Segið ekki, að það þurfi að breyta
einhverju. Ég er önnum kafin-----------ég
ætla að fara að gifta mig! Og hún var
rokin út.
Þetta var um garð gengið, áður en þau
vissu af. Þau óku í flýti til ráðhússins til
að fá leyfisbréfið, og síðan fóru þau til
Fifth Avenue, inn í verzlun til að fá hringi,
sem höfðu beðið þeirra í marga mánuði,
þá inn í blómabúð og loks til prestsins.
Friðrikka tók ekkert eftir því fyrr en á
eftir, að hún hafði haldið á tepakka, sem
búðarmaðurinn gaf henni í brúðargjöf, í
hendinni á meðan á öllu þessu stóð.
Á eftir gengu þau niður í ítalska veit-
ingahúsið, þar sem þau höfðu borðað mið-
degisverð, þegar Teodór beygði sig yfir
borðið og hvíslaði í fyrsta skipti: „Ég
elska þig------litli kjáninn þinn!“
En í dag voru þau mjög hljóð og þögul,
og veitingahússeigandinn með stóra skegg-
ið var mjög kvíðafullur, þangað til hann
sá hringinn á fingri Friðrikku. Þá brosti
hann og hvíslaði einhverju að þjóninum,
sem kom með allskonar krásir til þeirra,