Vikan - 16.03.1939, Qupperneq 16

16
V IK A N
Nr. 11, 1939;
ina sviplega. Sá fyrsti dó, þegar þau höfðu
verið gift í fjóra mánuði, annar eftir
tveggja ára hjónaband, og sá þriðji eftir
fjögur ár. Síðan bilaði rödd madame Jac-
queline, og nú er hún umsjónarkona í verzl-
uninni. Hún hefir ekki mikið vit á verzlun,
en hún hefir ágæt sambönd og veit, hvernig
á að koma fram við viðskiptavinina. Það
er sagt, að madame Lucienne sé illa við
hana af því, að hún er svo virðuleg og þó
svo lítillát, líka við hana, — en samt hefir
hún hana, af því að hún er mjög dugleg.
Madame Lucienne er f jarri því að vera
virðuleg. Hún er forstjórinn, eigandi verzl-
unarinnar. Lítil, óásjáleg og ákaflega
taugaveikluð kona með glerauga. Það er
ekki hægt að sjá, hvort augað er úr gleri.
Ungu stúlkurnar reyna að gizka, en gizka
alltaf vitlaust. Hún fékk gleraugað í stríð-
inu, þegar hún fékk mann sinn sendan
heim særðan úr herbúðunum. Hann var
ekki mikið særður, en þegar þau voru á
heimleið, lentu þau í járnbrautarslysi.
Madame Lucienne missti annað augað, og
maður hennar hryggbrotnaði. Hann lá allt-
af á bakinu í rúminu, stundum í gipsi og
stundum studdur allskonar stálspelkum.
Hin einmana madame Lucienne setti á
stofn saumaverkstæði. Hún er vel heima í
starfi sínu. Hún veit allt um tízkuupp-
drætti og liti. En það er ómögulegt að láta
hana skipta sér af erfiðum viðskiptavin-
um, því að hún er óþolinmóð, reiðigjörn
og hættir við að móðga þá. Þar á madame
Jacqueline aftur á móti heima.
Anna fer fram í verzlunina, fram í hina
glæsilegu söludeild, til þess að hitta ma-
dame Jaqueline.
Hún kemur ekki oft þangað, — aðeins
þegar hún á að breyta kjól í flýti og á
sjálf að færa viðskiptavininum kjólinn, eða
þegar sýningar eru. Þá er hún í búnings-
herbergi sýningarstúlknanna til að klæða
þær úr kjólunum um leið og þær koma inn
og færa þær í næsta kjól.
Anna lokar hurðinni á saumastofunni á
eftir sér og lítur í kringum sig. Þetta er
snemma morguns, svo að það kom engir
viðskiptavinir. Búðarstúlkurnar standa all-
ar í hóp og tala saman. Madame Jacque-
line er hvergi sjáanleg, ef til vill er hún
ekki komin enn. Hún kemur sjaldnast fyrr
en klukkan tíu. Madame Lucienne hefir
lokað sig inni á skrifstofu sinni. Hún ann-
ast bókhaldið, pantar efni, skrifar bréf og
vinnur yfirleitt þá vinnu, sem enginn á
saumastofunni getur nema hún.
Anna ákveður allt í einu að fara inn í
herbergi sýningarstúlknanna. Það liggur
beinast við að spyrja þær. Hún ber að
dyrum og gengur í gegnum mjóar dyr.
Vivienne og tvær ungar stúlkur sitja við
borð og spila á spil. Marguerite greifa-
dóttir frá Vínarborg situr uppi í glugga-
kistunni og dinglar fótunum um leið og
hún lítur með fyrirlitningu niður í litla
garðinn fyrir neðan.
Anna vill ekki trufla þær, sem eru að
spila, svo að hún gengur til ungu stúlk-
unnar frá Vínarborg.
— Marguerite greifadóttir---------
Hin grannvaxna, dökkhærða stúlka með
bláu augun snýr sér skyndilega að henni,
stekkur niður úr gluggakistunni og lítur
reiðilega á hana.
— Hvað viljið þér ?
— Mig langaði til að spyrja yður að
dálitlu, Marguerite greifadóttir. En ef ég
geri ónæði--------
Marguerite greifadóttir hefir áreiðan-
lega farið í öfuga skyrtuna í morgun. Hún
gengur ógnandi að Önnu og horfir reiði-
lega á hana.
— Heyrið þér, eruð þér ekki frá Ung-
verjalandi? Fyrrverandi landi minn eða
eitthvað því um líkt. Kunnið þér ekki
þýzku ?
— Nei!
— Ungverji og kann ekki þýzku! Og
getið þér ekki talað eins og manneskja?
— Þér verðið að fyrirgefa, Marguerite
greifadóttir------
— Marguerite greifadóttir og Margue-
rite greifadóttir! Ég hefi átt heima í þess-
um djöfulsins bæ síðastliðin fjögur ár og
aldrei heyrt annað. Ég er eins og flæk-
ingshundur. Það er enginn, sem talar við
mig eins og manneskju. Hér er ég höfð,
af því að Marguerite greifadóttir hljómar
svo vel, annars mundi fólk ekki kæra sig
mikið um mig. Ég er tuttugu og tveggja
ára gömul og hefi búið alein í fjögur ár.
Faðir minn var stjórnarerindreki. Hann
var líka stjórnarerindreki yðar, kjáninn
yðar! Síðar varð hann júgóslavneskur
ríkisborgari, af því að hann er frá Dalma-
tíu og átti þar jörð, sem hann hélt, að
hann gæti haldið. En Serbar sögðu, að
hann væri bannsettur Austurríkismaður,
gerðu jörðina upptæka og við það að fara
til Júgoslafíu missti hann laun sín. Þá fór
hann til Egyptalands. Þar hafði hann
unnið síðast sem stjórnarerindreki. Hann
sagðist eiga marga góða vini þar, sem
myndu hjálpa sér til að komast aftur á
réttan kjöl. Aumingja maðurinnn verður
að láta sér þetta nægja. Hann skrifar mér
stöku sinnum vonleysisleg bréf. Mamma
mín er heima í Vínarborg. Hún leigir út
herbergi með húsgögnum í og bíður eftir
þessum fáu frönkum, sem ég get látið hana
fá. Marguerite greifadóttir, Marguerite
greifadóttir------er það allt og sumt, sem
þér getið sagt, kjáninn yðar? Heima var
ég kölluð Gretl, bætir hún allt í einu við,
og augu hennar flóa í tárum.
— Verið þér ekki svona reiðar! segir
Anna brosandi. En það eru aðeins varir
hennar, sem brosa, augu hennar eru
alvarleg.
— Ég vissi ekki, að þér væruð svona
einmana, annars myndi ég hafa boðið yður
heim til okkar.
— Hver er ekki einmana? segir Margue-
rite, yppir öxlum og þurrkar augun. —
Fyrirgefið þér, hvað ég var vond við yður,
en þér hittuð mig af tilviljun í vondu
skapi. Jæja, hvað var það þá, kjáninn
yðar?
— Mig langaði til að vita, hvort það
er satt, að mademoiselle Vivienne fari þann
fyrsta?
— Hvað kemur yður það við? Viljið þér
komast í hennar stað? Þér eruð alltof
mjaðmamiklar og svo eruð þér freknótt-
ar. Marguerite bíður samt ekki eftir svari,
heldur kallar hún til hópsins, sem situr við
borðið: — Halló, Vivie! Er það áreiðan-
legt, að þú farir þann fyrsta?
— Já, áreiðanlegt, svarar Vivienne án
þess að líta upp frá spilunum. — Er það
svo ólíklegt, að ég hafi kynnzt manni, sem
vill eiga mig?
— Það gæti nú komið fyrir, að hann
hlypi burtu rétt fyrir brúðkaupið, segir ein
stúlkan, nærri því ósjálfrátt. Vivienne ger-
ir ekki svo lítið úr sér að svara þeim. Hún
lítur á spilin og hrópar:
— Rommy!
— Ég gæti kannske útvegað stúlku í
hennar stað, segir Anna við Gretl. — Það
gæti verið, að þið yrðuð vinkonur. Hún er
af góðu fólki. Faðir hennar var ítalskur
ráðherra.
— Jæja, svo að hún er ítölsk? Gretl
grettir sig. — Mér er illa við ítali. Hvað
er hún gömul?
— Jafngömul mér — sautján ára.
— Barn! segir Gretl stuttaralega. —
Komið þér. Við skulum tala við Jacqueline.
Anna ætlar að segja henni, að hún ætli
fyrst að sjá stúlkuna, en Gretl er búin
að ljúka upp hurðinni, sem liggur inn í
sölubúðina. Madame Jacqueline er nýkom-
in, og tvær búðarstúlkur eru að hjálpa
henni úr kápunni.
— Madame Jacqueline, þessi kjáni veit
um stúlku, sem gæti komið í stað Vivienne.
Hún er dóttir ítalsks ráðherra eða eitthvað
svoleiðis.
— Hm! segir madame Jacqueline. — Ég
veit ekki nema madame Lucienne sé búin
að ráða stúlku. Það kom ung stúlka hing-
að í gær. Það er bezt, að þér spyrjið
hana. — Hún segir ekki það, sem henni
dettur í hug, það er að segja, að hún ætti
að vita um þess háttar, og að hin furðu-
lega íbyggna madame Lucienne er blátt
áfram hlægileg. En sú góða kona vill gera
allt sjálf, hún treystir engum.
— Kom inn! er kallað gremjulega, þeg-
ar Gretl ber að dyrum hjá madame Luci-
enne. — Hvað var það? Ný sýningar-
stúlka? Já, okkur vantar eina. Er hún
ítölsk? Þá er hún líklega dökkhærð? Hvað,
hafið þér ekki séð hana enn? Er hún ráð-
herradóttir ? Það var ekki verra, þá er hún
líklega vel upp alin? Lofið mér að vita
nánar um þetta síðan.
Þær eru aftur komnar fram í sölubúð-
ina. Gretl fylgir Önnu að dyrum sauma-
stofunnar. Ungverska stúlkan nemur eitt
andartak staðar á þröskuldinum. Hún
horfir á hið snjóhvíta hár Jacqueline, þá
á skrifstofudyrnar, en fyrir innan er Luci-
enne með gleraugað að vinna, síðan lítur
hún á Marguerite greifadóttur, sem var
kölluð Gretl heima hjá sér.