Vikan - 06.07.1939, Qupperneq 21

Nr. 27, 1939
VIKAN
21
Bezta auglýsingin.
Við erum lítil þjóð og afskekt. Risa-
þjóðirnar, sem öllu ráða, vita tæp-
lega, að við erum til. Loddarar nota
sér stundum smæð okkar og fjarlægð, —
ýmsar kynlegar sögur birtast út í heimi,
nm þjóðina litlu á hala veraldar. En við
erum stoltir. Okkur verður gramt í geði,
Stórblöð þessara landa hafa birt um
hann greinar, listdómarar hafa lofað hann
fyrir list hans, — og lofað Island fyrir
þá fegurð, er myndirnar hans bera vott
um. Menningarstofnanir hafa boðið honum
að sýna, og nokkur söfn hafa keypt af
honum myndir, sem eru sígildar auglýsing-
þegar þeir, sem ekki þekkja okkur, gera
okkur rangt til, viljandi eða af ókunnug-
leik. Við þurfum að kynna okkur er-
lendis eins og við erum, — hvorki betri né
ver. Skrum er gagnslaust, en sanngirni
lífsnauðsyn.
Það hefir verið bent á margar leiðir til
að kynna land og þjóð, — en flestar kosta
ærið fé. Þess vegna er það skylda okkar,
að meta það nokkurs, þegar Islendingum
tekst að vekja athygli á okkur í umheim-
inum, en engin auglýsing er betri en starf
okkar sjálfra, þar sem það skarar fram úr.
Einn slíkur Islendingur er Eggert Guð-
mundsson, listmálari.
Hann hefir sýnt verk sín í Þýzkalandi,
Englandi og Danmörku. Þúsundir manna
hafa komið á sýningar hans, fjölmargir
hafa lesið um þær, sjálfan hann og þjóð
hans í dagblöðum, öllum aðilum til sóma.
H a p ö R N
ein af nýjustu myndum
Eggerts Guðmundssonar.
ar fyrir landið. Jafnframt landslagsmynd-
um hefir hann lagt mikla stund á að gera
andlitsmyndir, er hafa vakið aðdáun, ekki
einungis fyrir listamanninum, heldur og
fyrir íslenzku þjóðinni og svip hennar, eins
og hann birtist í myndum Eggerts. List-
dómarar heimsblaðanna leggja sérstaka
áherzlu á mannamyndir Eggerts. Þeir telja
hann í fremri röð, og frá listrænu sjónar-
miði afkomanda Diirers, sem er talinn
mesti „portræt“-teiknari, sem uppi hefir
verið.
Eggert Guðmundsson er ungur maður,
sem væntanlega á enn eftir að gera þjóð
sinni ómetanlegt gagn með æfistarfi sínu.
Hann er hæverskur maður, og hinn prúð-
asti, því hann veit að listaverk hans eru
sönn og sígild. En sú vissa er hverjum
listamanni nauðsyn.
Gregor.
og lömbin, en það voru tvílembingar, kost-
uðu 35 shillinga hvort. Alls kostaði því
fjárstofninn 7 pund og 5 shillinga.
Þegar vorið kom, með blómaskrúði sínu
og gróðri, báru þær, Lagsíð mín og Koila,
og voru báðar tvílembdar. Gemhngarnir
áttu og sitt lambið hvor.
Nú gekk allt eins og í sögu. Ég átti nú
tíu kindur. Þær döfnuðu vel, og komust
á einhvem undursamlegan hátt undan gin-
og klaufaveikinni, sem mjög var útbreidd
og hjó djúpt skarð í sauðfjárstofn bænda
á þessum slóðum.
Með sumrinu áleit ég, að hið 10 ekru
land mitt væri of lítið fyrir allar kindurn-
ar, og ég vildi fyrir alla muni láta fara
vel um þær Kollu, Síðlögð og gemlingana,
svo að ég ákvað að selja lömbin. Ég ráðg-
aðist við vin minn, hr. Pippenden, sem er
fjárkaupmaður. Hann varð alvarlegur á
svip og sagði, að þó að kindur mínar væru
bæði ungar, feitar og fullvaxnar, myndi ég
í mesta lagi fá 15 sh. fyrir hverja. Og
vegna flutningsörðugleika og þ. u. 1. myndi
hann ekki borga nema 10 sh. fyrir hverja.
Mér þótti þetta ákaflega ósanngjarnt, og
af því að ég átti bágt með að trúa þessu,
fór ég dulbúinn á markaðinn til að grennsl-
ast fyrir þetta. Að því búnu fór ég heim
og tók boði vinar míns, hr. Pippenden. En
af tilviljun kom slátrarasendillinn um leið
og vagn hr. Pippendens ók út úr garðin-
um, með sauðarlæri, sem ég hafði pantað
til miðdegisverðar, en því fylgdi svohljóð-
andi reikningur:
An.: 1 sauðarlæri.......... 9 sh. 4 d.
Þessi verzlun fór að fara í taugarnar
á mér. Ég hringdi til slátrarans og fékk
þar þessar óvæntu upplýsingar:
Heil kind er seld með þessu verði:
2 læri .......
2 bógar .......
2 nýrnastykki . .
Hryggur og síða .
Höfuðið .......
Lifrin.........
Hjartað .......
Vömb og garnir .
Gæran .........
£ sh. d.
18 8
14 1
'l 2
12 8
1
1 6
1 6
1 6
3 6
Alls £ 4 — 6—5
Ofviða mínum skilningi.
Eftir JEANNE DE CASALIS.
Og er ekki þjóðmegunarfræðingur og
ekki inni í þjóðarskuldunum, né út-
flutningserfiðleikum. En ég veit upp á hár,
að bíll lækkar í verði, er hann hefir verið
notaður um hríð, að hæna er meira virði
en egg, og að kýr.er dýrari en kálfur.
En þar sem ég hefi fengið áhuga á sauð-
fjárrækt, kom dáhtið fyrir mig, sem mér
finnst gersneytt öllum skynsamlegum rök-
semdum. Nú ætla ég að skýra frá þessu
í nokkrum einföldum orðum.
Fyrir hálfu öðru ári komst ég að þeirri
niðurstöðu, að það væri skylda mín að
nota þær fáu ekrur af landi, sem ég hefi
til umráða í kringum íbúðarhús mitt í
Kent, til landbúnaðar, og keypti ég mér
því tvær ær og tvö lömb. Þetta voru gæða-
skepnur. Eldri ærin, Lagðsíð, kostaði 30
shillinga, en yngri ærin, Kolla, 45 shillinga,
Ullin er seld sérstaklega fyrir ca. 6 d.
pundið og hver gæra gefur af sér 6—8 pund
af ull. Því bætist að minnsta kosti 3 sh. við
ofannefnda upphæð. Þannig ætti hver
sauðkind í sæmilegum holdum að vera ca.
4 £ og 10 shillinga virði, ef ég reikna rétt.
I hverju liggur þá þessi mikli mismunur?
Slátrarinn sver og sárt við leggur, að hann
sé saklaus, — já, jafnvel að hann tapi á
kjötverzlun sinni. Og það hefi ég sannar-
lega gert líka. Getur nokkur gefið mér
skýringu á þessu?
Munið
keppni
verðlaunasam-
Vikunnar.
1 kr. í verðlann.