Vikan - 28.09.1939, Blaðsíða 9

Nr. 39, 1939
VIK A N
9
Dorothy Whipple:
Frídagur.
Undir eins og hún var búin að þurrka
síðasta diskinn, þreif hún af sér
skýluna og hristi lokkana.
— Guði sé lof, nú er það búið! sagði
hún. — Bless, ég er farin.
— Góða skemmtun, sagði matsveinninn
og horfði með aðdáun á granna fótlegg-
ina, sem hurfu upp stigann. Þegar Irene
var í hóteleldhúsinu, fannst honum lífið
bærilegt, en þegar hún var þar ekki, var
honum efst í huga að fara til sjós aftur.
Uppi á loftskörinni nam Irene staðar,
leysti af sér svuntuna og hlustaði. Var
nokkur leið að ná könnu af heitu vatni úr
baðherberginu ? I gegnum opna gluggana
bárust raddir hótelgestanna neðan úr
garðinum, og sjávarniðurinn, sem í dag var
eins og mjúkur andardráttur. En inni í
húsinu virtist engin hreyfing. Probert-
hjónin voru uppi á herbergjum sínum og
blunduðu eftir hádegisverðinn. Þau höfðu
breytt húsi sínu við Shawn Bay í hótel,
og gert það illa, fannst Irene. Þau reyndu
að komast af með of fátt starfsfólk, að-
eins einn við hvert starf, einn matsvein,
eina herbergisstúlku, einn léttadreng og
eina frammistöðustúlku, sem var Irene.
Þau voru nízk á allt, jafnvel heitt
vatn.
En starfsfólkið fór í kringum þau, þeg-
ar það gat, og Irene náði sér í heitt vatn.
Hún lokaði hurðinni að svefnherberginu,
sem þær höfðu saman gamla herbergis-
stúlkan, Violet, og hún, og fór að hafa
fataskipti, — hún átti frídag.
Hún flýtti sér. I hvert skipti, sem hún
átti frídag, flýtti hún sér eins og eitthvað
mikið lægi við. Hún lét svarta kjólinn detta
á gólfið, fletti af sér svörtu baðmullarsokk-
unum, losaði sig við allt, sem hún bar utan
á sér við starf sitt, nema undna gullarm-
bandið ofan við vinstri olnbogann. Það tók
hún aldrei af sér.
Hún var frammistöðustúlka, en undir
einkennisbúningi sínum bar hún gullarm-
band. Hún var ekki öll sem hún sýndist.
Armbandið breytti henni. I hvert skipti,
sem hún snerti það, þar sem það lá hart
og slétt undir erminni, vakti það hjá henni
leynda, rómantíska unaðskennd; það tákn-
aði fegurð, framtíðarmöguleika, von. Og
á næturna, þegar hún lá með handlegginn
ofan á sænginni, minnti það hana á, að hún
væri ekki, mundi aldrei verða eins og Violet
gamla í rúminu við hliðina á henni. Loft-
laust herbergið, flónelsnáttfötin hennar,
návist Violet, gerði ekkert til, armbandið
var á handleggnum. Hún tók það aldrei
af; það var dýrmætt tákn einhvers, sem
hún ekki gat skýrt.
Hún festi upp rauða lokkana með kambi
og þvoði sér með sápu, sem angaði af rósa-
ilmi. Hún fór í hvíta og græna skó, en enga
sokka; smeygði sér í það, sem hún kallaði
„sláið“ sitt — einskonar treyja úr jap-
önsku silki og te-gulum knipplingum —
og loks hvítt pils og grænt belti. Þegar
Irene fór út, fór hún alltaf úr einkennis-
búningnum, og þegar púður og varalitur
var komið á sinn stað og lokkarnir leystir
úr álögum, var ómögulegt að þekkja hana
frá hótelgestunum, nema ef vera skyldi,
að leggirnir voru of hvítir.
Hún skoðaði sig í speglinum í krók og
kring. Hún var tilbúin. Frídagur hennar
var byrjaður.
Um leið og hún fór fram hjá eldhús-
glugganum, leit matsveinninn út, en hún
gaf því engan gaum. Hún lét brosið deyja
á andliti hans, án þess að virða það við-
lits. Hún var vingjarnleg við hann, þegar
hún var í eldhúsinu, en þegar hún átti frí-
dag var öðru máli að gegna.
Hún hristi lokkana, gekk á milli blárra
lúpínuraðanna og ljósrauðu tamorind-
runnanna, og inn á pósthúsið. Hótelið og
pósthúsið voru einu mannabústaðirnir við
Shawn Bay.
— Einn pakka eins og venjulega, sagði
Irene, vitandi af hótelgestunum fyrir fram-
an bréfspjaldasöluna.
— En hvað tíminn flýgur áfram, sagði
afgreiðslustúlkan um leið og hún lagði
sígarettupakkann á borðið. — Frídagur
yðar er þegar kominn aftur?
Irene leit illilega til hennar. Var ekki
liðin heil vika síðan hún átti frí síðast?
Henni gramdist að heyra minnst þannig
á frídag sinn frammi fyrir svona mörgu
fólki. Það tók ljómann af því, gerði úr því
eitthvað, sem var tengt við starf hennar,
eins og einkennisbúningurinn.
Með þóttafullum svip kveikti hún sér í
sígarettu og fór út.
— Þetta er frammistöðustúlkan okkar,
sagði einn af hótelgestunum.
— Snotur! sagði annar með aðdáunar-
hreim í röddinni.
Irene heyrði, hvað þeir sögðu, en hún
^uiiiiiiiiii ■■■ ii 1111111111111111 ii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii n inii iii iiiiiiiin iiiiiiiinii,ii
| • Smásaga. • I
’V/iiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin'C*
var ekki ánægð. Þeir voru ekki af því rétta
sauðahúsi.
Hún gekk niður stíginn, niður að sjón-
um; hár hennar var logagyllt í sólinni og
það glampaði á fagurgrænt beltið. Hún
hafði sígarettuna í ódýru, löngu, grænu
munnstykki. I limgirðingunni óx valerian,
og hún kom auga á villt jarðarber, sem lá
eins og hulinn gimsteinn í grasinu. Hún
ætlaði að tína það seinna, þegar enginn
væri nærri. Það var ekki viðeigandi að tína
ber og borða, úr limgirðingunni svona und-
ir eins og maður kom út. Hún merkti stað-
inn og hélt svo áfram niður að ströndinni.
Shawn Bay var ekki nema smávör inn
á milli klettanna, eins og einhver stór hönd
hefði af góðvild sinni búið til þetta skot
handa einhverjum dvergvöxnum mannver-
um, svo að þau gætu leikið sér og skvamp-
að í fjöruborðinu og tyllt sér þar niður
án þess að finna of mikið til hrikaleiks
klettanna í samanburði vlð sína eigin
smæð. Mr. Probert hafði hlaðið smástein-
bryggju, en sjórinn hafði velt henni um
koll og skolað steinunum fyrirlitlega upp
í fjöruna aftur.
Á þessum steinum sátu nokkrir hótel-
gestir og böðuðu sig í sólinni. Bráðum
myndu þeir aka af stað í eigin bílum eitt-
hvað út í buskann. Þeir óku alltaf til ein-
hverra staða í nágrenninu, þegar líða tók
á daginn, og allt í einu datt Irene í hug,
að ef til vill mundi einhver bjóða henni í
bílferð með sér. Þetta kom yfir hana eins
og elding, og hún stokkroðnaði við. Það
yrði allt svo vandræðalega klaufalegt, og
hún yrði að krefjast þess að fá að borga
fyrir sig ... Það gæti jafnvel farið svo,
að hún yrði að segja nei ...
Hún gekk fram hjá gestunum án þess
að líta á þá. Hún vildi ekki láta líta svo
út, sem hún væri að gefa einhverjum undir
fótinn.
Hún vissi, að tízkuklædda konan var
þárna; hún notaði ilmvötn með eggjandi
angan, og Violet sagði, að á snyrtiborðinu
hennar væri fullt af gulum, glerhúðuðum
burstum og kömbum. Irene sá hana alltaf
fyrir sér í huganum vera að borða kjúk-
linga og drekka kampavín, eða stinga tán-
um í ljósrauða silki-morgunskó, bryddaða
með loðskinni, þegar hún fór fram úr á
morgnana. Maðurinn hennar var miklu
yngri en hún og virtist eyða mestu af tím-
anum í að bruna áfram í nýjum, dýrum
bíl. —
Ungu, nýgiftu hjónin voru þar líka. Þau
voru svo viðfeldin við matborðið, þeim var
sama, hvað lengi þau biðu á milli réttanna.
Irene vanrækti þau dálítið stundum til að
geta sinnt þeim betur, sem vanstilltari
voru, en hún var þeim þakklát fyrir það.
Þarna var fallega stúlkan, sem gift var
feita manninum með stóra bílinn, og ungi
maðurinn sólbrenndi, sem var með þeim.
Ennfremur tennis-stúlkurnar og báðir
kvenlæknarnir.
Þegar Irene var nærri komin fram hjá,
leit hún upp og brosti lítið eitt til barn-
fóstru óþekka stráksins. Þær áttu við sam-