Vikan - 28.09.1939, Blaðsíða 19

Nr. 39, 1939
VIK A N
19
Með myndun nýrrar stjórnar í Júgó- Lítill, pólskur útflytjandi, sem er á
slafíu, þar sem sæti eiga nokkrir leið til Kanada með foreldrum sínum,
kroatiskir ráðherrar, hefir hin lang- gengur á land í London af gufuskip-
vinna barátta á milli Serba og Króata inu ,,Warszawa“ og heldur á kaffi-
verið lögð niður. Myndin sýnir for- könnu í hendinni.
ingja Króatanna, Dr. Matchek, þar
sem hann vinnur hollustueiðinn. —
Mynd frá Varsjá, höfuðborg Póllands, Fyrir varðmanninn, sem stendur vörð
þar sem allir, jafnt ungir sem gamlir, fyrir utan Marlborough House i
konur og karlar, hjálpast að því að London, bústað Mary ekkjudrottning-
grafa skotgrafir. ar, hefir verið reistur klefi úr stáli,
sem þolir sprengju og hann getur
farið inn í, ef til loftárásar kemur.
lægra. — Ég hafði ekki lesið tíu línur af
sögu yðar, fyrr en ég þekkti aðalpersón-
una . . .
Stutt þögn, síðan sagði hann viðurkenn-
andi:
— Hún er vel skrifuð — hnitmiðuð .. .
— Hér, sagði ég við konu mína, bætti
hann við, — lestu þetta. Ég les annars
aldrei það, sem hann skrifar. Mér finnst
skrifstofumenn eigi að láta sér nægja að
skrifa í sínar skrifstofubækur, en lestu
þetta . .. Ég þekki manninn, sem hann
lýsir . ..
Ég spurði Hansen strax, hélt Petersen
áfram, — hvort hann hefði lesið söguna.
Hann sagði bara: Já. Ég spurði, hvort
hann kannaðist við aðalpersónuna. Nei,
sagði hann. Ha, ha, hann sagði bara: Nei.
Honum hefir alls ekki dottið í hug, að það
er við hann, sem er átt . .. Þess vegna segi
ég: Þegar öllu er á botninn hvolft, þekkja
ekki allir sjálfan sig, að minnsta kosti ekki
svo vel, að þeir þekki sig, ef aðrir lýsa
þeim ...
FLÝT ÞÉR, DREKK ÚT-------------
Framh. af bls. 16.
líkneskju úr vaxi. — Friðjón, hugsaði ég.
— Það er hann, en ekki ég, sem þú leitaðir
eftir í gærkvöldi, eða varstu á flótta frá
honum ?
Þegar hún opnaði augun, starði hún
fyrst á mig í spenntri eftirvæntingu, og
augu hennar lýstu í hálfrökkrinu. Henni
var bersýnilega ekki Ijóst, hvar hún var.
Hvað ég hataði hana og þennan ljóma,
sem annar maður hafði tendrað fyrir
löngu.
— Láttu þér ekki missýnast, þetta er
Gústaf Óskarsson, sagði ég biturlega.
Bjarminn slokknaði í svip hennar, hann
varð grár eins og tjörn undir hrönnuðum
himni.
— Gústaf, Gústaf, ég vissi ekki, að þú
varst svona góður, andvarpaði hún von-
svikin og gróf andlitið í koddann til þess
að leyna því, sem hún fann, að stóð þar
letrað. Hún hélt svo áfram í sömu stell-
ingum:
— Gústaf, taktu mig, ef þú vilt, ég vissi
ekki, að þú værir svona góður.
— Ég er að minnsta kosti of góður til
að vera notaður sem plástur á marin
fingraför Friðjóns Dalamanns, slöngvaði
ég framan í hana. Hún byrjaði að gráta,
hljótt og hljóðlega, án þess þó að sleppa
tökum á hálmstráinu sínu, hinni f jarstæðu
von um endurreisn hamingjunnar:
— Gústaf, við gætum orðið hvort öðru
góð, og hjálpað hvort öðru.----
— Of seint, of seint. Tveim árum of
seint, greip ég fram í fyrir henni.
— Við skulum gleyma því, sem hðið er.
Við erum svo ung og getum byrjað lífið
að nýju, hélt hún áfram, með barnslegum
þráa, gegnum grátinn.
— Kjaftæði. Ég vissi, að hún laug, og
ég vissi líka, að hún trúði ekki sjálf á það,
sem hún sagði. Hún var aðeins á örvænt-
ingarfullum flótta, undan sinni eigin tor-
tímingu. Sömu örlögin biðu okkar beggja,
munurinn var einungis sá, að ég flýði ekki,
ég hélt til móts við það, sem ég vissi, að
var óumflýjanlegt.
— Eyja, sagði ég. — Þegar þú komst
hingað í vetur, þá flögraði gegnum með-
vitund mína reikul minning um sæludraum,
sem mig dreymdi endur fyrir löngu, og
rétt í svip greip mig sú hugsun, að enn
gæti hann átt eftir að rætast. Nú veit ég
annað, og héðan af munu slíkar hillingar
ekki blekkja mig eða vekja mér bráðfeig-
ar vonir. Það sama lærir þú, áður en lýkur.
Við gætum að vísu bundizt heitum, en
aldrei náð saman, aldrei til dauðans. Þú
yrðir eins og ský á himnum, en ég eins og
jörðin. Skugginn þinn yrði hjá mér, en
ekki þú sjálf. — Ég þagnaði, og það varð
löng þögn. Senn hlaut fólkið í húsinu að
fara að vakna. Loks leit hún upp, og tár
hennar runnu í lýsandi straumum niður
eftir vaxgulum vöngunum.
— Eigum við þá aldrei að hittast meir?
spurði hún eins og úti á þekju, og ég fann,
mér til angurs, að henni var svo hjartan-
lega sama um svar mitt, hugur hennar var
allt annars staðar en hjá mér.
— Nei, svaraði ég hranalega, en það
gerði ekkert til, hún veitti því sjálfsagt
ekki athygli. Litlu seinna klæddi hún sig
í svarta pilsið sitt og grænu peysuna, og
nú voru hvarmar hennar þurrir orðnir.
— Þakka þér fyrir allt, Gústaf, sagði
hún dapurlega og rétti mér hendina.
— Ekkert að þakka, sagði ég. Svo hvarf
hún út um dyrnar eins og skuggi.
I bænum Lead í Suður-Dakota er strang-
lega bannað að hvetja hunda til slagsmála.
*
Þess er krafizt í bænum Fargo í Norður-
Dakota, að konur taki ofan þegar þær
dansa.
# ■
Kaupmaður nokkur í hinum afskekkta
bæ Jordan í ríkinu Montan, U. S. A., talaði
nýlega í síma í fyrsta skipti á æfinni —, en
þá talaði hann við móður sína, sem býr í
Hollandi, og hafði hún heldur aldrei talað
í síma fyrr.
*
Selim Agar og kona hans, sem búa í
þorpi á landamærum Persíu, halda því
fram, að þau séu elztu hjón heimsins, þar
sem þau hafa verið gift i 100 ár.