Vikan - 28.09.1939, Blaðsíða 17

Nr. 39, 1939
VIKAN
17
5 mínútna saga:
7
Oboðinn gestur.
Hann flýtti sér upp að húsinu, en forð-
aðist gangstíginn. Hann kunni að
hlaupa í myrkri, án þess að láta
heyrast til sín. Hann skreið út undan runn-
unura, flýtti sér yfir grasbalann og rann-
sakaði gluggana. Það rumdi ánægjulega í
honum, einn gluggi var opinn.
Eins og köttur stökk hann aftur yfir
grasbalann, tók vasaljós upp úr vasanum
og gaf merki. Frá veginum kom svarið,
samskonar Ijósmerki, og hann læddist
aftur að húsinu.
Hann lét góða stund líða áður en hann
opnaði gluggann. Gluggatjöldin voru
dregin þétt fyrir og hann faldi sig á bak
við þau til að átta sig á umhverfinu.
Það var niðamyrkur, nema kvað glætu
lagði frá hálfkulnaðri glóð á arninum. En
þá var allt í einu kveikt á öllum ljósum.
Hár maður, samkvæmisklæddur, stóð hjá
skrifborðinu. I birtunni frá skrifborðs-
lampanum sá maðurinn á bak við tjaldið,
að hann var rauðbirkinn, harðneskjulegur
á svip og með stálgrá, kuldaleg augu.
— Því ekki að koma inn? Röddin var
róleg. — Ég hefi heyrt til yðar lengi.
Maðurinn á bak við tjaldið varð hissa,
en ekki nema í svip. — Upp með hendurn-
ar! Hann þreif með annarri hendinni í
vasann og með hinni svipti hann tjaldinu
frá.
Samkvæmisklæddi maðurinn brosti.
— Þú lítur ekki út fyrir að vera svo
mikill auli að bera á þér vopn, sagði hann.
— Ef innbrotsþjófur er staðinn að verki L
með vopn á sér, þá verður hegningin helm-1
ingi þyngri — það veistu eins vel og ég. í
Hafðu engin brögð í tafli. f,,
Óboðni gesturinn út við gluggann hló og ■
lyfti öxlum. — Þú ert kaldur, kalla ég,
byrjaði hann, en hái maðurinn gekk fljótt
að skrifborðinu og tók upp litla skamm-
byssu.
— Komdu hingað og seztu! Ég ætla að
hringja á lögregluna.
Gesturinn gekk einu skrefi nær. — Vilj-
ið þér ekki athuga málið, lagsmaður. Ég
var einmitt að hugsa------þér hafið ráð
mitt alveg í hendi yðar —.
— Seztu! Skammbyssukjafturinn hvik-
aði ekki frá honum. — Athuga málið!
Ósvífnir náungar af þinni gerð eiga hvergi
heima nema í fangaklefunum.
Hann leit til dyranna, en þaðan kom ung
stúlka. Hún nam staðar og greip hendi til
höfuðsins, síðan kom hún hægt nær. Það
var undrunarsvipur í stóru, dökku augun-
um hennar. — Hver er þetta?
— Það er bezt, að hann segi til þess
sjálfur, sagði hávaxni maðurinn. — Út
með það — hvað heitirðu?
— Joe, herra.
— Joe, hvað?------Viljið þér ekki segja
það? Ég held, að lögreglan verði ekki lengi
að hafa upp á því. Hann lítur út fyrir að
hafa stundað atvinnuna í mörg ár.
Joe sneri sér að stúlkunni. — Ég hefi
ekkert gert, fröker — ekki skapaðan hlut
í heilt ár. Þetta er ekki neitt vanastarf,
það get eg svarið.
Hún hleypti í brýrnar og beit á vörina.
— Ég veit ekki, hvað þér eruð að tala um.
— Hlustaðu ekki á hann, sagði hái mað-
urinn höstugur, en Joe var ákveðinn í því
að útskýra málavexti.
— Vasaþjófnaður, það er mín grein.
Finna ríka náunga og létta á þeim — ef
maður gerði það ekki, yrði einhver annar
til þess. Þetta er gangurinn í veröldinni,
fröken.
— Joe segir satt. Hún kinkaði kolli til
mannsins með skammbyssuna. Það vott-
aði fyrir brosi á andliti hennar. Hún virt-
ist hafa jafnað sig eftir fyrsta hræðslu-
kastið. — Ef þér eruð vasaþjófur —.
— Ég hefi ekki snert á því í heilt ár,
fröken. Ég hefi ekkert gert. Hann svipað-
ist um og varð litið á peningaskáp í einu
horninu. Það er langt síðan ég hefi hætt
mér út í svonalagað. Ekki svo að skilja,
að ég kynni ekki tökin á því — ég gat
haldið á kúbeini — nei, fröken, hvernig
vitið þér það? Logsuðulampa átti ég við.
En ég hætti við allt svo leiðis lagað, þegar
ég tók saman við kelli mína, blessaða.
— Hvað ertu þá að gera hingað ?
— Erfiðir tímar fyrir mig og mína líka.
Atvinnuleysi og tveir króar. Það er svo
sem — —.
— Þetta er nóg af svo góðu, greip hinn
maðurinn fram í. — Nú hringi ég á lög-
regluna.
— Augnablik, bað stúlkan, — mig lang-
ar til að heyra, hvað hann hefir að
segja.
— Það er nú ekki merkilegt, fröken,
hélt Joe áfram. — Þeir segja, að það sé
ekkert í hættunni, nema að láta standa sig
að því. Ég hefði haldið það. Ég las um
það í blöðunum, að ungi herrann ætlaði að
gefa frökeninni dýrindis perluhálsband í
afmælisgjöf. Það mundi vera nóg handa
konu og krökkum í marga mánuði. Ef ég
hefði þekkt yður, áður en ég kom hingað,
fröken, þá hefðuð þér ekki séð mig hérna.
Blöðin sögðu, að þér ættuð afmæli á morg-
um og--------.
— Það er satt. Hún gekk nær. — Ég
skal segja yður, mamma heldur ball í kvöld,
og við Harry stálumst af ballinu til þess
að líta á perlurnar í kvöld. Við verðum að
flýta okkur aftur. Nú vitið þér, hvers vegna
þér voruð svona óheppnir. Allt í einu
sneri hún sér að háa manninum, tók um
báðar hendur hans og sagði: — Símaðu
ekki til lögreglunnar, Harry.
— Ætlastu til, að ég gefi innbrotsþjófi
upp sakir, sem ætlaði að stela perlu----.
En hann hefir játað allt saman og sér
eftir því. Hann á konu og börn —.
— Hann er liðugur um málbeinið, sagði
hinn hörkulega. — Þetta er lygaþvætting-
ur. Hann horfði á hana ganga til Joe, opna
tösku sína og rétta honum peningaseðil.
— Viljið þér lofa mér dálitlu, sagði hún
blíðlega, — ef við símum ekki í lögregl-
una, viljið þér þá ekki aðhafast neitt Ijótt
í eitt ár enn? Við Harry verður gift að
þeim tíma liðnum og þá megið þér koma
til mín aftur á afmælisdaginn minn og fá
aðra smágjöf handa konunni.
Joe tók ofan og bögglaði hattinn undir
handarkrikanum. Hann sléttaði seðilinn,
sem hún rétti honum.
— Fimm pundari, fröken. Hann blístr-
aði ánægjulega.
— Uss, sagði hún, — þér vekjið þjón-
ustufólkið. Svona nú — farið þér. Ég reiði
mig á, að þér haldið loforð yðar.
— Þakka yður fyrir, fröken, — takk.
Joe stakk seðlinum í vasann. — Verði yður
að góðu að eiga — þennan. Hann smaug
út um gluggann með ónotaglotti til manns-
ins.
Strax og hann var farinn dró stúlkan
tjöldin aftur fyrir gluggann, en maðurinn
dró verkfæratösku undan borðinu. — Við
verðum að hafa hraðan á, sagði hann. —
Við höfum bara tvo klukkutíma til að
bjástra við þennan bölvaðan skáp.
Hann vann góða stund þegjandi. Þá
sagði stúlkan.
— Ég held, að ég hafi séð þennan Joe
áður, en ég kem honum ekki fyrir mig.
— Joe Gilmour, leynilögreglumaður frá
Seotland Yard, heitir hann, sagði rödd á
bak við gluggatjöldin. — Því miður varð
ég að kríta liðugt áðan, svo aðstoðarmenn
mínir fengju tíma til að umkringja húsið.
Það rumdi ánægjulega í honum. — Og
þakka yður fyrir, fröken — þakka yður
fyrir fimm punda seðilinn, jafnvel þó að
hann væri falskur.
— Hvar verður maður var við þakk-
læti?
— I orðabókum til dæmis.
*
Það er of snemmt að gifta sig, þegar
maður er ungur — og það er of seint, þeg-
ar maður er gamall.
Ef þú skilur ekki, hvers vegna konan
þín er í vondu skapi, reyndu þá að hugsa
þér, hverjum hún er gift.