Vikan - 12.10.1939, Síða 18

18
VIKAN
Nr. 41, 1939
— Hvort hún gerði það. Hún hugsaði
yfirleitt ekki um annað. I Neapel til dæmis
ætlaði hún að fara að lýsa Vesúvíusi.
Hún fékk mér vasabók og ég varð að
skrifa og skrifa. í Venesíu datt henni í
hug að láta söguna gerast þar. I Canale
Grand sagði hún: — Sjáðu, hvað þetta er
fallegt umhverfi fyrir bónorð José. Þú
manst, hvernig það er?
Ég mundi það auðvitað ekki, þar sem
ég hafði verið að hugsa um allt annað á
meðan hún sagði mér það, og var svo
heiðarlegur að segja það. Ó, og ég fékk að
hlusta á það allt aftur og varð að skrifa
það niður og þegar því var lokið, sagði
hún: — Við verðum að ganga frá þessum
kafla strax, annars gæti ég gleymt hon-
um.
Við skrifuðum og skrifuðum. Þegar því
var lokið, varð hún hrædd um, að það væri
ekki nógu gott, og ég varð að lesa allan
kaflann fyrir hana. Þvílíkt.
í Flórens vakti götustrákur einn athygli
hennar. — Ó, hvað hann er sætur! hróp-
aði hún. — Hann verð ég að taka. Augun!
Húðin! Ég ætla að skrifa um hann strax.
Um klukkan níu vorum við komin heim,
og athygli hennar var beint að mér og
brúðkaupsferðinni, en þá rauk hún allt í
einu upp og sagði:
— Mér datt í hug, hvort við hefðum
lýst augum drengsins nógu vel ? Viltu rétta
mér bókina.
Strákskrattinn eyðilagði allt kvöldið
fyrir mér. Að lokum datt henni í hug, að
hún þyrfti að sjá hann aftur, og í þrjá
Sonur dalsins.
Eftir
Gisla D. Erlendsson.
Ei bókleg mennt hóf mína þrá frá jörðu —
að moldarverkum bóndans orka hné.
Sér vængjaþróttinn vann úr striti hörðu
hver vaxtarþrá, sem yfir duftið sté.
Ég deildi ei við neinn um föt né fæði,
við fætur mér lá allt, sem ég hef þráð.
Mér greri jörð í góðri vernd og næði
og gaf að launum það, sem til var sáð.
Mig leiddi barn hin ljúfa föðurhendi,
sú leiðsögn gerði allt hið þunga bært.
Og það, sem móðir mér í bersku kennch,
er meginkjarni þess, sem ég hef lært,
því fræðslu slíka fékk ég síðar hvergi. —
Svo fróður er ei neinn um sannleikann
sem móðurást, er finnur fræ á bergi,
og föðurhönd, sem hverju barni vann.
Mér þytur barst af þrasi lærðra manna,
en það er gleymt og kom að notum fátt,
mér sýndist hlutverk sumra kenninganna
að svæfa fólksins trú á æðri mátt.
En þekking mín og þrek reis aldrei hærra
en þeim að lúta er var mín ævihlíf.
Ég vissi fátt, og eygði ekkert stærra
en anda þann, sem gaf mér þetta líf.
Ég vann í trú. Á vald, sem hlut
minn rétti
ef væri ei maklegt tjónið, sem ég beið.
Á anda þann, sem eilíft lögmál setti
um ævi manna jafnt og sólnaskeið.
Mér fannst án guðs ei fullnægt réttlætinu
og fyrir sigri þess ei trygging nein,
og list og menning líktust grárri sinu,
og lífið sjálft án trúar þjáning ein.
Ég fór ei neitt um fjarra þjóða vegi,
af fjöllum Islands náði lengst mín sjón.
Er augað greindi naumast nótt frá degi
þá nægði minni útþrá gamla frón.
Mér gafst að líta gróður túns og hlíða,
en grun ég hafði um annan meiri þó.
Mér birti gróinn bali, akra víða
og birkihrísla, þúsund landa skóg.
Er dundi hlíð af djörfum vatnaflaumi
fór dugur nýr um bóndans þor og mátt,
og hjartað fylltist heitum geislastraumi,
sem himnadjúpin rann úr suður-átt.
Og gervöll sveitin breytti lit og lögun,
er ljóssins móða féll á kaldan svörð,
er vetri lauk og dögun eftir dögun
skein dýrðarbjört á þessa fögru jörð.
Sig hóf með gróðri hnípin von úr dróma,
er hér um dalinn vorsins andi fór.
Er moldin reis í angan allra blóma,
reis einnig hjartans löngun djörf og stór.
Og þó af rómi þeim ég kuldann fyndi,
sem þessi blóm í vetrarsvefninn kvað,
mér skín í hjarta allra sumra yndi,
sem yfir veg minn draup á þessum stað.
Hér festi rót í frjórri mold og góðri
og fylling vaxtar hlaut hver dalsins rós.
Hér endurskein frá angan-ríkum gróðri
í ást og fegurð, gleymdra daga ljós.
Að flosi grænnar foldar hné minn tregi,
er faðmur skuggans lukti um hlíð og stekk.
I moldarbæ til mín að loknum degi
hin mjúka hvíld frá draumsins sölum gekk.
Ég unni hag hvers iðjumanns á fróni,
sem andans merki hóf við lítil föng,
og þekkti mína þrá í hverjum tóni,
sem þaðan barst um dægrin vökulöng.
Því fannst mér grimm sú fégirnd
upp um heiðar,
sem f jör og kraft úr menning þjóðar saug,
því þeim, sem aðeins á til hnífs og skeiðar,
er ekki kleift að fóðra slíkan draug.
Ég dæmi ei þá, sem dal til borgar flýja,
þá dreymir víst um æðri tign en mig.
En örðugt mun sitt afl til starfs að knýja
méð iðjulausan fjölda í kringum sig.
Og ströng mun þeim, sem átök engin þoldu,
og ei til fremdar verða borgar dvöl,
því stofn, sem ekki unnir gljúpri moldu,
mun ekki vaxa hátt úr grárri möl.
daga fórum við um þveran og endilangan
bæinn til þess að leita hans.
— Hamingjan góða, sagði vesalings
maðurinn, — hvað ég öfunda þá menn,
sem eiga ekki rithöfunda fyrir konur. Ég
vona, að skáldsagan hennar verði ófær. Ég
held, að hún elski mig, en haldi hún þannig
áfram, drepur hún ást mína og eyðileggur
hjónaband okkar. Það er gamla sagan: Of
mikið og of lítið eyðileggur allt!
HIN MÖKGU KONUNGABÖKN
I EVKÓPU.
Frh. af bls. 8.
þýzkir og enskir kennarar sjá um uppeldi
hans. Enn ber hann nafnið Ananda, en
þegar hann, að loknu námi, snýr til kon-
ungshallarinnar í Bangkok, fær hann ann-
að nafn.
Leopold, konungur í Búlgaríu, á þrjú
börn: Josephine Charlotte, prinsessu, sem
er 11 ára gömul, Baudoin krónprins, sem
er 8 ára, og Albert prins, sem er 4 ára.
Þau búa með föður sínum og ömmu við
Laeken fyrir utan Briissel, í höll, sem er
þekkt fyrir hin fallegu gróðurhús, sem þar
eru. Belgíubúar sjá ekki oft konungsbörn-
in, því að faðir þeirra vill, að þau fái að
vera í friði. Þau sjást aðeins þegar þau
fara frá Laeken til stóru hallarinnar í
Briissel, en þangað ganga þau í skóla
ásamt nokkrum börnum frá Brussel.
Simeon litli, krónprins í Júgóslafíu,
fæddist 16. júní, 1937. Hann er þegar orð-
inn liðsforingi. Þegar hann lá í vöggunni
í konungshöllinni í Sofia, gengu nokkrir
liðsforingjar inn í svefnherbergið og lásu
hátt fyrir krónprinsinn, að hann væri kjör-
inn liðsforingi í sjöttu liðsveit fótgöngu-
liðsins, riddaraliðsins, stórskotaliðsins og
verkfræðingaliðsins. Krónprinsinn hefir
ekki enn komið í einkennisbúning.
Michael, krónprjns í Rúmeníu, hefir
þegar reynt að vera konungur. Frá sjö
ára aldri til níu ára aldurs sat hann að
völdum sem Michael konungur I. En árið
1930 kom faðir hans, Carol konungur II.
skyndilega heim úr útlegðinni og tók við
völdum. Og þá varð Michael krónprins
á ný.
Michael vinnur áreiðanlega meira en
nokkurt annað konungsbarn. Hann hefir
mikinn áhuga á vélum og hefði viljað vera
liðsforingi í lofthernum, en í stað þess var
hann, þegar hann varð 16 ára gamall, gerð-
ur að liðsforingja í lífverðinum. Til þess
að kynnast kjörum iðnaðarverkamanna
hefir hann unnið í verksmiðjum í hálft ár.
Nú les hann af kappi og ferðast mikið.
Tvo mánuði á hverju ári dvelur hann hjá
móður sinni, Helenu drottningu, sem býr
í Florens. En krónprinsinn hefir ekki frí,
— kennararnir fara alltaf með honum.
Nú þegar Michael er orðinn nógu gamall
til þess að skilja hina flóknu aðstöðu föður
síns í hjúskaparmálum, er sagt, að unga
krónprinsinum finnist vera kominn tími til,
að Helene drottning fái að snúa á ný til
Rúmeníu.