Vikan - 09.11.1939, Blaðsíða 13

Nr. 45, 1939
VIK A N
13
Sporin stækkuðu og stækkuðu.
m
Prú Vamban: Ef þið troðið á óhreinum skónum á teppið
mitt, skuluð þið eig:a mig á fæti.
Jómfrú Pipran: Komið þið, krakkar.
Pinni: Setjum tjöru undir sólana
hans. Hann á fyrir því, vegna þess að
hann hefir strítt okkur svo oft.
Kalli: Hvað er að sjá þetta? Stráka-
svinin hafa auðvitað sett tjöru á skóna
mína.
Kalli: Ég skal hefna mín. Ég set tjöru á
þeirra skó, og þá heldur frú Vamban, að þeir
hafi óhreinkað teppið. Þetta er ekki nema
sanngjamt.
Pinni: Nú gengur það. Mamma — sú verð-
ur æst. Ég kenni í brjósti um pabba.
Binni: Flýttu þér, það er einhver að koma.

Kalli: Skórnir þeirra eru stærri en mínir.
Þeir hafa gott af því að vera tuskaðir til.
Binni: Uss — ég veit, hvað við gerum.
Vamban: Hver hefir gert þetta? Ég? Sú
gamla verður bálæst. Hún þekkir sporin mín.
Mosaskeggur: Það þekkja allir fílslappirnar.
Binni: Komdu með skóna hans pabba. Við
skellum tjöru á þá. Maður verður að hjálpa
sér sjálfur.
Pinni: Við neyðumst til þess.
Vamban: Filslappir, sögðuð þér. Það var
ágætt. Ég breyti sporunum í fílsspor. Ég
þakka.
Mosaskeggur: Alltaf er ég samur og jafn!
Frú Vamban: Fíllinn hefir eyðilagt teppið
mitt. Ótætis fanturinn. Það þýðir ekkert að
vera að þessum hreingemingum.
Frú Vamban: Skammastu þín, hlunkurinn
þinn, fyrir að eyðileggja teppið mitt. Það er
aldrei friður með neitt.
Vamban: Haldið þér, að hún lumbri á hon-
um?
Mosaskeggur: Hann á þá fyrir því, fantur-
inn sá. Hann hefir ekki svo sjaldan leikið mig
grátt.