Vikan - 09.11.1939, Blaðsíða 18

18
VIKAN
Nr. 45, 1939
og fann til þess óréttar, sem hún hafði
gjört henni og Hinnerk.
Þannig hittist þá á, að Hinnerk var ný-
kominn úr langri sjóferð á skipi frá Brem-
en. Þegar hún frétti það, gerði hún hon-
um boð, sættist við hann og gaf þeim Elku
sína móðurlegu blessun.
Móðir Hinnerks fyrirgaf nú hinni látnu
allt, sem þeim hafði farið á milli og gladd-
ist nú yfir hamingju hinna ungu. Nú var
hin margþráða stund komin, er þau höfðu
orðið að þola svo mikið til þess að ná, að
þau gátu sameinazt í ást og friði og bjuggu
nú í litla húsinu fyrir ofan flóðgarðinn,
ásamt móður Hinnerks, er flutzt hafði til
• þeirra. Mánuðir líða nú í friðsamri ham-
ingju, en dag nokkurn býður kaupmaður
einn frá Hamborg Hinnerk skiprúm, sem
vænlegt var til fjár. Erfiðir tímar voru
enn og fyrir daglegu brauði varð að sjá.
Þau þurftu líka fé til þess að gera verzl-
unina, er foreldrar Elku höfðu áður haft,
samkeppnisfæra. Vegna veikinda og dauða
móður Elku hafði margt verið látið sitja
á hakanum, er verzlunina snerti, og erfitt
var að innheimta skuldir á þessum örðugu
tímum. Með vissri upphæð var hægt að
kaupa nýjar vörur og auka umsetningu
verzlunarinnar, og þá mundu þau Hinnerk
og Elka hafa nóg til hnífs og skeiðar í
landi, og þá mundi Hinnerk ekki þurfa að
vera á kaupförum hingað og þangað út
um heim. Verzlunin skyldi verða atvinna
hans. Enn lét því Hinnerk í haf til þess
að afla fjár. Seint um haustið hafði hann
ráðgert að koma heim aftur — heim til
Elku sinnar. Lengi stóð hún á ströndinni
og veifaði, unz seglin hurfu í blámóðu
fjarlægðarinnar.
#
Vikurnar liðu fljótt. Báðar lifðu í hugs-
uninni um Hinnerk og afturkomu hans.
Þær glöddust yfir því, hversu húsið var
hreint og fágað, og það yrði honum einnig
til ánægju og gleði. Útsprungin blóm voru
í gluggunum, og snjóhvít hengi blöktu við
opna gluggana. Ennþá voru sólríkir haust-
dagar og jók aftanroðinn fegurð þeirra
og yndi, ljómandi fagrir og blikandi, eins
og þeir geta orðið við ströndina. I hinum
litla, en snotra blómagarði kringum húsið
þeirra glitruðu blómin í gulum og rauðum
röðum.
Er leið á haustið breyttist veðurfarið.
Haustþokan, svala og úrga, lét ekki á sér
standa. Fregnin um, að Hinnerk sé á heim-
leið og muni ná höfn næsta dag, sviptir
burtu öllum kvíða, sem ætíð er samfara
haustþokunni. Fregnin berst óðfluga heim
í litla húsið í Cuxhaven til þeirra, sem
bíða — og vekur ólýsanlegan fögnuð. Ekki
var sofið mikið á heimili Hinnerks nóttina
áður. Slík var gleðin og tilhlökkunin um
endurfundina. Móðir Hinnerks var orðin
of lasburða til þess að ganga niður að
ströndinni og bíða komu skipsins, en Elka
fór strax um óttubil. Við vitann kúrði hún
og beið þess, að við yztu rönd kæmi í ljós
hið drifhvíta segl kaupfarsins. Norpandi
í næturkuldanum vafði hún þríhyrnunni
um herðar sér og brjóst, og beið þess, að
dagur rynni.
Stundirnar líða ein eftir aðra. Andvar-
inn, er lék um hana, varð brátt að æðandi
stormi, og samfara storminum er mikið
regn. Þessu skeytti hún engu. Sat kyrr við
vitann og fann hvorki til þreytu, kulda né
hungurs. I augum hennar speglast ást-
þrungin þrá og tilhlökkun, er hún beindi
sjónum sínum í áttina þá, er hún vissi,
að skipið mundi koma 1 ljós-------Allar
áhyggjur hennar um Hinnerk, öll þrá
hennar eftir honum, runnu nú í huga henn-
ar og brenndu sig í sálu hennar.--------
Hvítfyssandi öldurnar rjúka nú um all-
an sæ — og fyrir sjónir hennar ber hvítt
segl, og í örhraða nálgast skip. I stafni
virðist Elku, að hún sjái Hinnerk standa
og veifa. Skipið nálgast óðfluga hafnar-
mynnið. Elka rís á fætur og hleypur nið-
ur á bryggju — en--------á sömu stundu
kemur snögg vindkviða, hallar skipinu, og
æðandi brotsjórinn veltur inn yfir skipið
og sópar öllu lauslegu af þilfarinu. Hinn-
erk hverfur í djúpið. Hún sér hina örvænt-
ingarfullu og þýðingarlausu baráttu hans
í öldunum, sér hann sökkva, fórnandi
höndum til himins.-----Örvingluð hendir
hún sér fram af bryggjunni með útbreidd-
an faðminn, hrópandi nafn hans.
En Ránardætur eru afbrýðisamar og
miskunnarlausar og soga hana í djúpið.
Á öðrum degi rak lík hennar. Það fannst
í sandinum, þar sem þau höfðu leikið sér
í æsku, — þar sem ást þeirra hafði fyrst
vaknað, og þar sem þau sóru hvort öðru
tryggðareiða. Nágrannarnir kistulögðu
lík hennar og jörðuðu síðan. Enginn klerk-
ur signdi né blessaði þann, er fyrirfór sér,
en fiskimennirnir, nábúar hennar, spenntu
greipar með hrjúfum og vinnubólgnum
höndum sínum og krupu í hljóðri bæn við
gröf hennar.
1 lok bænarinnar berst sú fregn, að skip
það, er Hinnerk hafði verið í förum á,
hefði strandað við Helgoland, og brot-
sjór hefði riðið yfir skipið og hrifið Hinn-
erk með sér — á sömu stundu og Elka
varp sér í hina votu gröf.
Eftir þessa fregn varð mikil þögn. Það
var eins og kyrrð og friður skilningsins
færðist yfir svip þessara látlausu og dug-
miklu fiskimanna. Þeir lutu höfðum í enn
dýpri lotningu en áður og réttu naumast
úr sér, er þeir héldu hljóðir heimleiðis
eftir sandinum.
Dauðakyrrð og ró færðist yfir Ægi, er
óveðrinu slotaði, og hinir dökku svipir
fiskimannanna stækkuðu í haustþokunni,
er fylking þessara stóru, lotnu manna
færðist nær og nær litla húsinu fyrir ofan
flóðgarðinn — — Þar sat móðir Hinnerks
á gólfinu og hlustaði á fótatökin, þung
og traust, heyrði þau nálgast — og brosti
í örvílnan sinni.
*
Svona er sagan, — ef til vill þjóðsaga
— en — þó hafði ég heyrt fótatök fiski-
mannanna í þokunni.
DODGE CITY. Frh. af bls. 7.
nógu stóran til þess að hafa þar stöð.
Bæinn átti einn maður, sem var að byggja
stórt veitingahús til þess að laða útflytj-
endur að sér. Til þess að komast að verzl-
unarhúsi hans varð maður að fara eftir
planka, sem lá yfir mýri.
Blað frá 1878 segir um bæinn, Dodge
City: — Fyrsti staðurinn, sem við dvöld-
um á, var Dodge City — paradís falsara
og þorpara. Þar eru engar byggingar, að-
eins tjöld og kofar. Flestir lifa á vínsölu.
Dodge City stækkaði kynlega fljótt.
Mánuði eftir að járnbrautin kom þangað
tók hún að líkjast bæ. Timburhús spruttu
upp eins og gorkúlur. Dodge City er höfuð-
borg vísundaveiðimanna. Veiðimennirnir
ganga altaf með tvær skammbyssur á sér
og í stórum stígvélum. — Við heimsóttum
bæinn nokkru seinna og urðum undrandi
á breytingunni, sem orðið hafði. Þar var
komin kirkja, skólar og fallegar verzlanir.
. UNDARLEG BÓK. Frh. af bls. 8.
Andlitið er magurt og hárið grátt og
þunnt. Hann les og skrifar í rúminu. En
annars er hann vel klæddur og fer aldrei
út fyrir dyr án þess að hafa göngustaf í
hægri hendinni. Hann hefir gaman af
fallegum hringum. — Rödd hans er mjúk
og þunglyndisleg.
Joyce hefir mikinn áhuga á tungumál-
um. Hann talar ítölsku eins vel og ensku,
og ennfremur frönsku og þýzku. Þar að
auki kann hann hrafl í tíu öðrum tungu-
málum. Hann hefir og sérstakan áhuga á
mállýzkum, t. d. amerísku eins og hún er
töluð í vesturríkjunum, ensku eins og hún
er töluð í nýlendunum og blaðamanna-máli.
Þó að Joyce hafi aðeins einu sinni heim-
sótt fæðingareyju sína, Irland, síðan 1904,
er hann alltaf írskur og fylgist með öllu,
sem í Irlandi gerist. — Joyce vinnur ekki
að neinni bók nú sem stendur, þó að kona
hans hvetji hann til þess, því að hún segir,
að hann sé beztur, þegar hann sé að vinna.
I bænum Essex Fells í New Jersey er
hundum stranglega bannað að gelta og
hönum að gala frá kl. 22—6.
*
Árið 1934 fæddi sjötug kona frá Mont-
errey í Mexicó tvíbura.
#
Bóndi einn í Caruthersville, Missouri,
hefir talið f jaðrirnar á kjúklingi. Þær voru
8537.
Listamaðurinn Berthold Ordner varð
blindur fyrir 10 árum, en þrátt fyrir það
lifir hann á því að búa til myndastyttur
úr stáli og kopar. Hann selur mikið af
þessum myndastyttum, og sumar kosta
um 600 krónur. Hann er um 150 klukku-
stundir að búa til hverja myndastyttu, en
þær eru svo vel gerðar, að það er eins og
hann hafi lifandi fyrirmyndir.