Vikan - 09.11.1939, Blaðsíða 16

16
V I K A N
Nr. 45, 1939
Denry vissi, að Cregeen hefði aldrei selt
honum bátinn, nema af því að hann vant-
aði peninga til að kaupa ,,Mávinn“, sem
var byggður til þess að fara með tíu manns
í skemmtisiglingu á flóanum og Cregeen
hafði lengi langað til að eiga hann.
í fjörunni mætti Denry sjómanni með
sítt, hvítt skegg, Simeon gamla, sem var
einn þeirra, sem höfðu bjargað norska
dalhnum, Hjalmar.
— Allt í lagi, sagði Denry.
Simeon kinkaði þegjandi kolli.
— Þér fáið 30 skildinga á viku, sagði
Denry.
Simeon kinkaði aftur kolli.
Skyndilega sagði hann hægt og rólega.
— Ég sá þrjá norska áðan. Tveir þeirra
geta ekki frekar talað ensku en ómálga
börn og skilja ekkert heldur, þó að ég
orgi upp í hlustirnar á þeim.
— Jæja, sagði Denry. — Munið að
koma klukkan sex í fyrramálið.
— Eigum við ekki heldur að segja
fimm, sagði Simeon gamli. — Þá er ró-
legra hér.
— Jæja, þá segjum við klukkan fimm,
sagði Denry.
Síðan gekk hann heim á leið.
— Nú hefi ég staðið mig vel, hugsaði
hann.
Fyrir sjálfum sér játaði hann, að hann
hefði aldrei verið vitlausari. Hann skildi
alls ekki, hvers vegna hann hafði gert
þetta. En hann hafði óljósa hugmynd um,
að þetta stæði allt í sambandi við ævin-
týrið í flutningsvagninum.
Hann var svo niður sokkinn í hugsanir
sínar, að hann gleymdi því, að allt líf hans
var eyðilagt. Ruth hafði sent honum hring-
inn. Trúlofunin hafði kostað hann offjár.
Nú var draumurinn búinn. Eftir götunum
á meðal hinna ánægðu baðgesta gekk von-
svikinn maður, sem þekkti konur. Honum
datt í hug, að það væri leiðinlegt að segja
fólkinu í Bursley, að trúlofuninni væri sht-
ið. Og þegar öllu var á botninn hvolft, var
Ruth hreinasti gimsteinn. Komst nokkur
stúlka í Bursley í hálfkvisti við hana?
Síðan huggaði hann sjálfan sig með
þessu: — Ég er áreiðanlega eini maðurinn,
sem hefi slitið trúlofun með því að segja
bara ,,Rothschild“.
Næsta morgun klukkan 5,20 var glamp-
andi sólskin. Björgunarbáturinn hans
Denry lá, vaggandi á öldunum fyrir utan
Little Orm. Áhöfnin var Simeon gamli
með skeggið, þrír enskir veiðimenn, Norð-
maður, sem gat sagt nokkur orð á ensku,
og tveir Norðmenn, sem gátu ekkert talað
nema norsku.
Fyrir utan lá Hjalmar í hvíldarstellingu
eins og hann vildi segja við storminn: ■—-
Gerðu við mig það, sem þér sýnist!
— Við komumst þangað út á tuttugu
mínútum, sagði Simeon gamli, — ef
straumurinn er ekki því meiri. Og til baka
komumst við hvaða leið sem er.
Það var enginn efi á því, að Simeon leið
vel, en hann var líka stýrimaður. Ræðar-
arnir voru kófsveittir og virtust vita, að
báturinn var bæði stór og þungur.
— Eigum við að róa þangað út? spurði
Simeon og benti á skipsflakið.
Denry hafði aldrei komið á sjó áður.
Hann var að vísu meistari í því að stjórna
flutningsvagni í skurði, en það var ekki
nóg. Hánn var nú reiðubúinn til að gefa
björgunarbátinn og allt, sem hann átti til
þess að komast landveg heim. Heimferðin
tók svo langan tíma, að hann hafði gefið
upp alla von um að sjá land á ný. En
loksins — um sexleytið — skreið báturinn
að landi.
Með fyrsta pósti klukkan hálfátta fékk
hann brúnan böggul. Hann tók utan af
honum og fann þar lítinn bréfmiða.
— Þakka fyrir síðast. Vona, að yður
líki þetta.
Kær kveðja.
Nellie.
Hann komst við. Ef Ruth var eigingjörn
og dýr í rekstri, var vinkona hennar þakk-
lát. Já, hann var hrærður. Hann hafði
ímyndað sér, að hann væri ómótstæðileg-
ur fyrir allar mannlegar tilfinningar. En
svo var ekki. I bögglinum var súkkulaði
með sítrónubragði. Hann hélt, þegar hann
var úti á sjónum, að hann gæti aldrei borð-
að framar, en svo reyndist ekki vera. Hann
borðaði súkkulaðið með beztu lyst. Síðan
fór hann klukkan níu, í stað þess að bíða
eftir morgunverðinum, í litla prentsmiðju,
sem þar var. Rut hafði rétt fyrir sér: —
Súkkulaðí hafði hressandi áhrif á mann.
Klukkan tíu festu tveir sjómenn aug-
lýsingu upp á staur, sem stóð rétt fyrir
ofan bryggjuna, og gátu ekki svarað með
öðru en brosi spurningum þeim, sem yfir
þá rigndi.
Auglýsingin var svo hljóðandi:
Á klukkutíma fresti fer björgunarbát-
urinn, sem bjargaði áhöfninni af Hjalmar
út að slysstaðnum.
Á bátnum er Simeon Edwards, elzti
björgunarmaðurinn í Llandudno og
ósviknir Norðmenn.
Simeon Edwards, stýrimaður.
Farseðlar fram og til baka ásamt björg-
unarbeltum, ef með þarf, á 2 sh. 6 d.
Sérstakt tækifæri.
Sérstakt ævintýri.
P. S. Frásagnir um hreysti björgunar-
mannanna eru í blöðum Wales og ná-
grennis.
E. H. Machin.
Klukkan 11 stóð hópur af óþolinmóðu
fólki í fjörunni, þar sem Simeon hafði búið
til landgöngubrú út í björgunarbátinn.
Ræðararnir stóðu í sjóklæðum í bátnum
með björgunarbelti, sem þeir buðu farþeg-
unum. Báturinn tók ekki meira en 14 far-
þega, en að minnsta kosti 40 vildu komast
í fyrstu ferðina.
— Ekki fleiri! kallaði Simeon hátíðlega,
og báturinn lagði frá landi.
— Farmiðana! kallaði Simeon.
Hann tók við 15 pundum og stakk þeim
í hægri buxnavasann.
Rétt við landgöngubrúna stóð ungur
maður og horfði kæruleysislega á eftir
bátnum, þar til hann kom aftur að landi.
Simeon steig fyrstur á land með litla öskju
í hendinni og sagði alvarlega:
— I sjóð björgunarbátsins!
Allir farþegarnir lögðu peninga í bauk-
inn um leið og þeir stigu á land. Á fimm
mínútum var báturinn fullur á ný, og
Simeon stakk 14 halfcrowns í vasa sinn.
Ungi maðurinn í fjörunni tautaði:
— Þetta gengur!
Um hádegisbil gekk hann heim í St.
Aspasgötu, en hann hafði enga matarlyst
og tautaði í sífellu:
— Þetta gengur.
Eftir því sem á daginn leið varð aðsókn-
in enn meiri. Að vísu fluttu aðrir bátar
fólk út að slysstaðnum, en aðsóknin var
lang mest að björgunarbátnum.
Um kvöldið afhenti Simeon gamli Denry
12 pund og nokkur pence, sem hann stakk
í vasa sinn.
Síðan kom að þeim degi, þegar hann
heyrði í fyrsta skipti hvíslað fyrir aftan
sig:
— Þarna fer sá, sem á björgunarbát-
inn.
Eða í styttra máli:
— Þarna er hann.
Þetta bar vott um, að í allri Llandudno
gat „hann“ aðeins átt við einn mann. í
fyrstu var hann dálítið feiminn, en það
leið ekki á löngu, áður en hann bar frægð
sína eins og flibbann sinn.
Denry hafði verið hræddur um, að að-
sóknin að björgunarbátnum stæði ekki
lengi, en ótti hans var ástæðulaus. Hann
óskaði þess, að Hjalmar hefði farizt mán-
uði fyrr en hann fórst. Hann reiknaði út,
að hann hefði tapað 400 pundum á því,
hve seint hann fórst.
Tekjur hans af björgunarbátnum voru
samt sem áður gífurlegar. Engum manni
fannst hann geta komið til Llandudno án
þess að fara eina ferð með björgunarbátn-
um. Hann vildi fá meiri tekjur og hækk-
aði því fargjaldið síðari hluta dagana, þeg-
ar aðsóknin var mest, upp í þrjá shillinga.
Aðsóknin minnkaði síður en svo við þetta,
en Denry varð 7—8 pundum ríkari á viku
en áður.
Enn var Denry ekki af baki dottinn.
Næsta dag lét hann ljósmyndara taka
mynd af björgunarbátnum með áhöfn og
farþegum í hvert skipti sem hann lagði
að landi og festi síðan myndirnar upp til
sýnis. Fæstir gátu staðizt freistinguna að
kaupa mynd, sem kostaði 2 shillinga.
Fyrsta daginn fékk Denry 15 pund fyrir
myndirnar. Sumir, sem höfðu myndazt
illa, fóru aukaferð með bátnum til þess
að fá betri mynd af sér. Borgarstjórinn
í Ashbu de-la-Zouch bað um 200 myndir,
þar sem hann sat sjálfur í miðjum björg-
unarbátnum og ætlaði að hafa þær sem
nýárskort.
D^nry borgaði ljósmyndaranum sex
pence fyrir hverja mynd.