Vikan - 09.11.1939, Blaðsíða 9

Nr. 45, 1939
VIKAN
9
Warwick hlammaði sér ofan í stól
við hliðina á mér, lyfti upp brot-
unum í buxunum, og klappaði á
hnéð á mér um leið og hann hallaði sér
að mér.
— Þú manst eftir sögunni um Mend-
ingham, sem þú sagðir mér? spurði hann.
Ég kinkaði kolli. Það var ekki líklegt,
að ég gleymdi henni fyrst um sinn.
— Hérna er ein, sem er ekki síðri. Ég
hefi hana sem sagt beint af vörum kven-
mannsins — og það er engin barnasaga.
Ég mjakaði mér fjær í stólnum, því að
það var blátt áfram hræfuglahlakk í rómn-
Oscar Cook:
Hvar er
um, þegar hann minntist á kvenmanninn
í sögunni. En það er ómögulegt að stöðva
Warwick, þegar hann þykist hafa góða
sögu að segja, — hann er algerlega blygð-
unarlaus í þeim sökum. Ég bað því um
tvö glös af víni, og þegar búið var að
skenkja okkur og við orðnir einir, bað ég
hann að byrja á þessari saurugu sögu
sinni.
— Það er blóðug saga, byrjaði hann,
— um tvo jarðeigendur, sem ráku félags-
bú inni í miðri Borneo, — og eins og vana-
lega er kvenmaður þriðji aðilji.
— Sú, sem þú nefndir áðan? spurði ég.
— Einmitt, svaraði hann. — Stæðileg,
gullfext hryssa, aðeins eru nú grá hár far-
in að gera vart við sig í faxinu og stórt,
blátt ör hefir hún allt í kringum hálsinn.
Hún var kona Leopolds Thring. Þriðja
hornið í þríhyrningnum er Clifford Macy.
— Og hver er þinn þáttur í sögunni?
spurði ég.
Warwick lokaði augunum og herpti sam-
an varirnar.
— Þáttur sögumannsins, sagði War-
wick spaklega. Svo varð hann aftur kald-
hæðinn. — Hryssan er búin að vera, en
út af einhverjum heimskulegum trúargrill-
um finnst henni hún verða að lifa áfram.
Ég keypti söguna, eftir að ég hafði sann-
prófað hana. Á ég að halda áfram?
Ég kinkaði kolh, því að ég verð að játa,
að forvitni mín var vakin. Hinn eilífi þrí-
hyrningur er alltaf heillandi, og þegar vet-
vangurinn er frumskógar Borneo, er von
til þess, að atburðarásin verði óvenjulega
spennandi. Auk þess sagði örið sitt.
— Mennirnir áttu í félagi tilraunabú
langt inn í landi. Þeir höfðu verið þar í
sex ár og voru að því komnir að upp-
skera ríkulega launin fyrir erfiði sitt. Svo
hafði viljað til, að Macy hafði verið óslitið
í þessi sex ár á búgarðinum — og erfiðið
var farið að taka á hann. Thring hafði á
hinn bóginn farið heim fyrir hálfu öðru
ári, og komið aftur með brúði sína, Rónu.
Það var upphafið að öllu saman. Það
eyðilagði sambúðina. Varð til þess að
byggja þurfti nýtt hús.
— Handa Macy? spurði ég.
— Já, og hann tók því ekkert vel. Hann
hafði orðið þrjózkufullur og einþykkur á
þessum sex árum. Og svo var það einver-
an, svona nótt eftir nótt, á meðan þau
hjónin — þú skilur?
Ég kinkaði kolli.
— Nú, já, sagði Warwick, — það fór
eins og vænta mátti. Macy daðraði og
gerði sér dátt við Rónu, og varð svo bál-
skotinn. Hann var einn af þessum mönn-
um, sem aldrei eru hálfvolgir. Ef hann
drakk, þá drakk hann sig útúrfullan. Ef
hann unni, þá unni hann heitt, og ef hann
Sem svar bauð ég honum sígarettu, fékk
mér sjálfur aðra og kveikti í hjá honum.
— Ennþá hefir þú ekki, þrátt fyrir alla
blaðamennskusnilli þína, komizt út af
troðnum slóðum. Geturðu ekki betur?
Hann brosti, blés út úr sér reykjarstrók
og klappaði mér á hnéð.
— Kaldhæðni þín, sagði hann, — dylur
illa forvitnina. Þú brennur í raun og veru
í skinninu eftir að heyra endirinn.
Ég svaraði ekki, og hann hélt áfram:
Jæja, málið gekk sinn gang, þangað til
Róna var ekki orðin annað en skuggi af
sjálfri sér. Thring vildi senda hana heim,
en hún vildi ekki fara. Hún gat ekki skilið
við elskhuga sinn, og hún þorði ekki að
skilja þá eftir tvo eina. Hún var hrædd,
— dauðhrædd.
kvenmaðurinn?
hataði — nú, þá var eldum helvítis sleppt
lausum.
— Og — frú Thring? spurði ég.
— Datt niður á milli tveggja stólpa —
eins og vissri tegund af kvenfólki er svo
gjarnt á. Hún byrjaði á því að vera vin-
gjarnleg — þú þekkir það — til að gleðja
einstæðinginn, leiddist út í hinn eilífa dað-
urleik kvenfólksins, og varð svo brátt
smeik við eldinn, sem hún hafði tendrað.
Of seint sá hún, að hún gat ekki slökkt
það bál — hvorki í sjálfri sér eða Macy
— jafnframt flýði hún á náðir trúarlegra
bábilja og hindurvitna.
Thring var að mörgu leyti geðfelldur
maður, en jafnframt var hann haldinn af
djúpri tilhneigingu til afbrýðisemi. Hann
var hka mjög greiðvikinn. Hann hefði ekki
getað neitað manni um síðustu skyrtuna
sína. En ef hann fann, að gengið var á
rétt sinn og — nú, hann var óbrotinn mað-
ur með frumstæðar tilfinningar og skoð-
anir.
Róna sá brátt, að leikur hennar var að
verða henni ofviða. Hún var ekki dul í
skapi, og Thring fór að gruna, að ekki
væri allt með felldu. Hún gat ekki hræsn-
að, og Macy gerði sér ekkert far um að
dylja tilfinningar sínar. Hann gerði henni
ekki auðveldara fyrir, og ég get ímyndað
mér af því, sem kvenmaðurinn sagði mér,
að líf hennar hafi um þessar mundir verið
einskonar dýrðlegt helvíti, — tortrygginn
eiginmaður á aðra hönd og ofsafenginn,
ófyrirleitinn elskhugi á hina. Hún hfði sem
í stöðugri návist við púðurtunnu.
— Sem gat sprungið á hverri stundu,
sagði ég.
Warwick kinkaði kolli. — Einmitt, eða
öllu heldur, hvenær sem Thring kærði sig
um að kveikja í henni. Hann hafði gang
málanna á sínu valdi. Það var gamla sag-
an, en hér gerðist hún í frumstæðu landi
með óteljandi möguleikum. Þú skilur, við
hvað ég á?
Macy lagði æ minni hemil á ástleitni
sína. Thring var á verði alltaf þegar hann
gat. Svo komu langir regndagar, sem tóku
mjög á taugarnar, og hinn óumflýjanlegi
árekstur á milli Rónu og Thring — hrein-
ustu smámunir, en nóg til þess að lyfta
af lokinu. Hann bar á hana —
— Og hún? gat ég ekki stillt mig um
að spyrja, því að það verð ég að játa, að
Warwick hafði sérstakt lag á að æsa upp
forvitnina.
— Hún játaði í bræði sinni allt saman.
— Og Thring? spurði ég.
Warwick tæmdi glasið sitt.
— Það er undarlegasti kaflinn í allri
sögunni, svaraði hann. — Thring tók því
eins og lamb.
— Lamaður af þessu óvænta höggi?
spurði ég.
— Það hélt Róna, þ. e. a. s. Macy hélt
það, þegar Róna sagði honum, hvað skeð
hefði. I raun og veru hlýtur hann að hafa
verið á barmi brjálæðis — logandi bál
hefnigirninnar, sem haldið var í skefjum
af djöfullegri kænsku: Hann beið. Rifrildi
eða bardagi hefðu óhjákvæmilega fært
Macy sigur. Fyrr eða síðar myndi hans
tími koma. Á meðan ríkti lognið — und-
anfari stormsins.
— Svo gripu örlögin, eins og oft vill
verða, í taumana. Macy veiktist af mal-
aríu — varð fárveikur, — svo að jafnvel
Thring varð að viðurkenna nauðsyn þess,
að Róna hjúkraði honum dag og nótt að
heita mátti. Bati Macy var alveg undir
umhyggju hennar kominn, og undir öllum
kringumstæðum hlaut hann að eiga mjög
langt í land. Að lokum veiktist Róna líka,
af ofþreytu, og nú hafði Thring þau bæði
á valdi sínu. Þetta var betra tækifæri en
hann hafði nokkurn tíma getað skapað
sjálfur, — það skildi elskendurna að, og
gaf honum algert vald yfir þeim. Tími
hefndarinnar var auðsjáanlega kominn.
Regntíminn var liðinn hjá, vetur frum-