Vikan


Vikan - 30.11.1939, Blaðsíða 10

Vikan - 30.11.1939, Blaðsíða 10
10 VIK A N Nr. 48, 1939 Nýr kapítuli í sögu Charles Lindberghs hófst í aprílmánuði í ár, þegar hann sneri heim til Ameríku, þar sem hann vinnur nú kauplaust sem ráðgjafi flughersins í Washington. Og þar kann hann við sig, þar sem hann getur ferðazt innan veggja vinnustaðarins, án þess að meira sé tekið eftir honum en öðrum. En fyrir utan liggja fréttaritarar og ljós- myndarar í leyni. Vopnaðir varðmenn verða að gæta Morrow-búgarðsins í Engle- wood, New Jersey, þar sem kona hans og tveir synir búa. Charles Lindbergh hefir verið hetja í 12 ár, og 12 ár eru of langur tími. Það er áreiðanlegt, að hann stendur á tímamót- um. Annað hvort verður hann að fá fólk í Bandaríkjunum — en þar vill hann helzt vera — til þess að hætta að tilbiðja sig sem hetju, eða hann verður að loka sig inni. Ameríska þjóðin hefir ávallt misskilið Lindbergh, annars hefðu engir erfiðleikar orðið. Lindbergh er einn þeirra manna, sem Ameríkumenn meta ósjálfrátt mikils. Hann er hagsýnn, uppfinningasamur, f jör- ugur, kröfulítill og óframfærinn. Þegar hann lenti í París var honum tekið vel. Sjálfum fannst honum, að hann ætti hrós skilið. Hann naut þess að standa Annað hvort verður fólk að hætta að tilbiðja Lind- bergh eftir 12 ár, eða hann verður að loka sig inni og lifa eins og munk- ur innan fjögra veggja. uppi á svölum við hlið ameríska sendi- herrans og veifa til fjöldans. Þegar hann sneri heim til Bandaríkjanna, var honum Ijóst, að hann stæði á hátindi frægðar sinn- ar og hann var viðbúinn að njóta þess á meðan á því stóð. Honum datt ekki í hug, að hann ætti að verða hetja í 12 ár. Þegar þessi tilbeiðsla óx, fór Lindbergh að líða illa. Fólkið vildi helzt þrýsta hon- um að sér, en hann kærði sig ekkert um það. Konurnar ætluðu að kyssa hann, en hann brást reiður við. En því meira, sem hann reyndi að forðast fólkið, því ákaf- ara varð það. Einu sinni var hann að borða með félögum sínum úti. Þegar snæðingn- um var lokið, ruddust nokkrar konur inn og slógust um sveskjusteinana, sem hann hafði skilið eftir á diskinum sínum. Lindbergh vissi, að hann var góður flug- maður og honum þótti vænt um, að það var viðurkennt, en þessi læti gat hann aldrei skilið. Honum var meinilla við ameríska blaða- menn, því að þeir birtu í sífellu lyga- sögur um hann. Einn rigningar- dag árið 1927 var Lindbergh að leggja af stað frá Wash- ington til New York. Um leið og hann hóf flugvélina til flugs, gerði hann það viljandi að skvetta leðju fram- an í blaðamennina. Barátta hans við blaðamennina harðnaði enn, þegar hann kvæntist Önnu Morrow. Ljósmynd- arar og blaðamenn eltu þau í brúð- kaupsferðina. Nokkrum vikum síðar spurði einn fréttaritarinn hann, hvort konan hans Charles litli með föður sínum fyrir 30 árum. færi ekki að ala barn. Hann fölnaði af reiði. Þrem árum síðar, þegar Charles litli Lindbergh, aðeins 20 mánaða gamall, var myrtur, fannst amerísku blaðamönnun- um engin ástæða til að taka tillit til til- finninga Lindberghs. Hann bjóst heldur ekki við því. Nóttina eftir, að hann hafði komið líki sonar síns fyrir í líkhúsi einu, ruddust blaðamenn inn til þess að reyna að taka myndir af líkinu. Desembernótt eina árið 1935 fór Lind- bergh með konu sína og son sinn, Jón, til Englands. Þar fékk fjölskyldan að vera í friði. Hún gat heimsótt vini sína og farið í leikhús án þess að vera ásótt. Eins gátu þau verið í friði í París, en þangað fóru þau síðar. I leikhúsinu glápti enginn á þau nema einn amerískur ferða- maður. Þar voru engir ljósmyndarar. Á meðan Lindbergh vann með dr. Alexis Carrel flaug hann til Indlands, Rússlands og Þýzkalands. I einni ferðinni kom hann við á íslandi. I þrjú ár fékk hann að vera í friði. Síðastliðið ár, þegar þessi friður var rofinn, fékk Lindbergh ástæðu til að kvarta yfir amerísku blaðamönnunum. Þeir héldu því fram, að Lindbergh ætti mikla sök á Munchen-sáttmálanum, þar sem hann hefði gefið Englendingum upp, hvað styrkur þýzka og rússneska lofthers- ins væri mikill. Sagan vakti miklu meiri eftirtekt í Bandaríkjunum en í Evrópu. I raun og veru hefir Lindbergh ekki mikla trú á rússneska lofthernum, en hann segir, að Þjóðverjar eigi bezta loftherinn. Þetta sagði hann vinum sínum. Þá fóru blaðamennirnir af stað, þegar Lindbergh fór skömmu síðar til Þýzka- lands, og Göring sæmdi hann þýzku arnar- orðunni. Vinir hans sögðu, að hann hefði orðið að taka við henni. En það var ekki. Hann vissi, að það átti að sýna honum einhvern heiður, og bað um, að engin læti yrðu. Göring rétti honum í veizlu einni orðuna í lokaðri öskju með þessum orðum: — Samkvæmt skipun foringjans fæ ég yður þetta. Lindbergh segist hafa haft jafngaman af þessu og öðrum heiðurs- merkjum.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.